Tussen de Schelde en Wallonië ligt een charmant dorpje op de taalgrens. Elke week belichten we een inwoner van Spiere-Helkijn. Over wonen, werken, familie en het leven in dit gezellige grensdorp waar rust en gemeenschapsgevoel hand in hand gaan. Achter elke voordeur schuilt een verhaal.
David (54) woont sinds 2007 in Spiere-Helkijn, maar is oorspronkelijk afkomstig uit Rekkem. Zijn vrouw komt uit Celles, en samen kozen ze voor een woonplaats die voor hen allebei even ver lag. “Spiere lag mooi in het midden, en we zijn blij met onze keuze om hier te komen wonen”, vertelt hij. Samen hebben ze twee zoons van 17 en 15 jaar oud. Momenteel zijn ze volop aan het verbouwen. “Het is een oud huis, dus wat vernieuwen doet deugd,” lacht hij.
“Ik heb 38 jaar gekoerst, en ik mis het heel erg”
Het gezin deelt hun thuis met hun twee honden. “We hebben ze gered van de hondengevechten in Spanje, waar ze slecht behandeld werden. Via een organisatie in Doornik konden we hen adopteren.” De honden heten Filemón en Delo. “De namen komen uit de Spaanse stripreeks Mortadelo y Filemón. Mortadelo hebben we ingekort tot Delo,” legt hij uit.
De koers
David lijdt aan een genetische spierziekte en kan daardoor niet meer werken. Vroeger was hij wielrenner, half beroepsmatig zelfs. “Ik heb 38 jaar gekoerst, en ik mis het heel erg”, vertelt hij. Rond zijn vijftigste begonnen zijn spieren af te takelen. “Gelukkig kunnen we hier op het gelijkvloers wonen, want trappen doen, wordt steeds moeilijker.”
De liefde voor de koers blijft even groot als vroeger. “Ik kijk nog altijd naar alle wedstrijden op televisie”, zegt hij enthousiast. Ook zijn oudste zoon kijkt graag mee. “Hij kent bijna alle namen van de renners uit het hoofd.”
Naast wielrennen heeft David nog een andere grote liefde: zijn verzameling vinylplaten. “Ik ga graag op zoek naar nieuwe vondsten, zowel op rommelmarkten als online. Thuis heb ik een jukebox uit de jaren zeventig.” Zijn smaak is breed, maar hij heeft een zwak voor de oude Franse chansons.
Over het leven in Spiere-Helkijn is David bijzonder tevreden. “Het is hier rustig, de mensen zijn sympathiek en het tweetalige karakter vind ik een grote troef. Er wordt veel georganiseerd, we willen zeker niet meer verhuizen.” (SH)
