Coronamonument onthuld pal voor oud-vaccinatiecentrum

Er worden al even geen prikjes meer gezet in vaccinatiecentrum ISO, maar door de onthulling van een coronamonument blijft de herinnering aan die periode voorgoed bewaard. Kunstenaar Piet Duthoit bewerkte hiertoe een blauwe hardsteen.

“Geschiedenis is het heden, gezien door de toekomst”, vatte schepen van Cultuur Kurt Himpe samen waar het om draait bij de onthulling van het coronamonument. Het is een door kunstenaar Piet Duthoit bewerkte blauwe hardsteen die op het plein tussen cultuurhuis De Leest en zaal ISO, die tot voor kort fungeerde als vaccinatiecentrum, prijkt.

“De coronaperiode was een bijzondere tijd die de samenleving letterlijk en figuurlijk naar adem deed happen. Met het coronamonument zal kunst de volgende generaties de geschiedenis niet doen vergeten. Deze periode op een gepaste manier herdenken is dan ook het opzet van het monument dat uitgewerkt werd”, schetste de schepen.

De beslissing voor het coronamonument viel al in 2020 en de zowat vier ton zware blauwe hardsteen, die jarenlang onafgewerkt op het pleintje aan de Kasteelstraat stond, was een opportuniteit om te verwerken tot een symbolisch kunstwerk.

Symbolische locatie

Kunstenaar Piet Duthoit maakte een opening in de blauwe hardsteen als blik op de toekomst, waar ook wat steentjes uit het kapafval komen te liggen die de sporen symboliseren die de hele coronaperiode bij ons zal achterlaten. In de steen zijn ook tralies verwerkt die symbool staan voor het gevangen zitten. In de trapstructuur zitten er 19 treden, ook weer een symbolisch verwijzing naar covid-19. De ruwe vorm van de blauwe hardsteen alludeert op de harde en moeilijke coronaperiode. Ook de locatie van het kunstwerk van het coronamonument is dus symbolisch, op een grasplein aan zaal ISO waar zovele vrijwilligers het vaccinatiecentrum in goede banen geleid hebben en ook de strijd tegen het virus gevoerd werd.

Een passend gedicht van Kristin Verellen dat bij het monument geplaatst werd, laat de voorbijganger nadenken. “Een ode aan de liefde, de kwetsbare schoonheid van het leven en de diepere verbondenheid van de mensen. Ik ben er zeker van dat dit kunstwerk en gedicht troost kunnen bieden aan wie troost zoekt, een kans zal zijn tot herdenken en een blik op de toekomst zal geven”, besluit Kurt Himpe.