Coronacrisis weegt zwaar op jeugd: “Beste politici, geef ons toch een lichtpuntje”

De lockdown weegt zwaar op onze jeugd. Uit onderzoek blijkt dat 65 procent van de jongeren het mentaal moeilijk had tijdens de eerste coronagolf. Experts vermoeden zelfs dat dat cijfer vandaag nog hoger ligt. Hanne Veys (14) uit Ruddervoorde kan ervan meespreken. Het meisje getuigt moedig over hoe het gebrek aan sociaal contact haar gekraakt heeft. “Geef ons een lichtpuntje”, smeekt ze.

Het werd Hanne Veys vorig weekend allemaal te veel. Duizenden mensen – onder wie een pak kinderen – uit het Antwerpse moesten verplicht in quarantaine nadat één persoon besmet teruggekeerd was uit skivakantie en zich niet aan de verplichte isolatie gehouden had.

“Toen ik dat nieuws vernam, is er iets geknapt bij mij”, zucht het 14-jarige meisje uit Ruddervoorde bij Oostkamp. “Het steekt echt dat sommige mensen doodleuk op reis gaan en daarna niet in quarantaine gaan. Ze volgen de regels niet en staan niet stil bij de gevolgen. Ondertussen zitten wij hier braaf thuis, de hele dag achter onze laptop. Mijn vriendinnen en ik zouden al dolblij zijn mochten we eens één dag met elkaar mogen doorbrengen.”

Ernstige mentale problemen

Hanne staat niet alleen met haar verzuchting. Uit een rapport dat psychologen hebben voorgelegd aan de expertengroep die onze regering adviseert, blijkt dat 65 procent van de Belgische jongeren het mentaal moeilijk had tijdens de eerste coronagolf.

Dat is een pak meer dan in niet-covidtijden: dan zien psychologen bij slechts 20 procent van de jongvolwassenen matige tot ernstige mentale problemen. “We vermoeden dat dat vandaag nog erger is, de maatregelen zijn er nog altijd en wegen steeds zwaarder”, zegt onderzoeker Inez Germeys. Jongeren melden – meer dan andere groepen – gevoelens van eenzaamheid, een gebrek aan motivatie en psychologische klachten.

Jongerencoach Ward Ghekiere (41) uit Heule kan dat alleen maar bevestigen. “Vóór corona waren er al veel jonge gasten die het moeilijk hadden, maar dat aantal neemt nu toe”, zucht hij. “Ze zijn eenzaam, weten niet meer waar naartoe, we zien meer zelfverminking… Je mag echt niet onderschatten hoe belangrijk deze fase is in hun jonge levens. Normaal vormen jongeren nu hun identiteit en brengen ze heel veel tijd door met leeftijdsgenoten. Ze missen die grote momenten. Vandaag spenderen ze hun dagen binnen, voor hun computer. Met één knuffelcontact.”

Ward sloeg de handen in elkaar met vier andere West-Vlaamse therapeuten. Ze richtten het platform Perspectief voor jongeren op, dat actief is op Facebook, Instagram en Twitter. Hun missie? Jongeren een stem geven.

“Want er moet echt veel vaker geluisterd worden naar de jeugd. Er lopen zó veel slimme kinderen rond, maar de politici beslissen alles boven hun hoofd. Denk maar aan de gouverneur, die begin deze week alle activiteiten voor kinderen jonger dan twaalf wilde verbieden. Gelukkig werd hij teruggefloten, want ik hield mijn hart al vast… Je mag niet vergeten dat die kinderen onze toekomst zijn. Het is onze taak om hen klaar te stomen voor hun volwassen leven, maar we remmen hen net af. Politici laten zich nu al te vaak leiden door angst.”

Daar is Hanne het volmondig mee eens. “Wij moeten altijd maar ja knikken. Ik heb het gevoel dat politici er geen idee van hebben wat zij allemaal van ons verlangen. Terwijl heel wat volwassenen ondertussen gewoon hun goesting doen. Mijn hobby’s zijn de scouts en het volleybal, de ideale ontspanning na een weekje school. Maar al die leuke dingen zijn dus ook al weggevallen. Het spannendste dat ik de afgelopen maanden meemaakte, waren de toetsen op school.”

Lockdown

Hanne zit in het derde jaar economie-wiskunde aan het IHKA in Ardooie. “In tegenstelling tot mijn broer en zussen, mag ik sinds november niet meer voltijds naar school”, zucht ze. “Onze klas krijgt week om week les op school. Van woensdag tot dinsdag de ene helft, daarna wisselen we. Die week thuis vind ik enorm lastig. Wij brengen in feite elke week drie of twee dagen in lockdown door. Het enige positieve aan thuis les volgen, is dat je gewoon kunt opstaan en meteen de les kunt volgen.”

Maar dat is volgens Hanne dan ook het enige voordeel. “Het is zeker niet leuker om op die manier de lessen te volgen. Het is bijna onmogelijk om je leerkrachten te leren kennen. Ik mis ook de interactie en de gesprekken in de klas. Probeer van achter je computer maar eens te discussiëren.”

Het grootste gemis voor Hanne, zijn haar schoolvriendinnen. “We vormen een heel hecht groepje. Ik mis mijn vriendinnen heel erg. Maar als een van ons groepje erdoor zit of een kleine crisis heeft, helpen we elkaar. Als ik me boos, gefrustreerd en machteloos voel om heel deze situatie, helpt het ook om eens goed te schreeuwen. Dan loop ik helemaal tot op het einde van onze boerderij thuis en raas ik eens goed uit. Of dat vaak gebeurt? Ik heb dat de voorbije maanden toch al een paar keer moeten doen, ja.”

Hanne doet elke dag haar best en kan haar moed weer samenrapen als ze die even kwijt was, maar ze wil graag een lichtje aan het einde van deze tunnel zien. “Ik besef dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten en dat we erdoor moeten. Ik heb het geluk dat ik een goeie thuissituatie, internetverbinding en laptop heb. Omdat mijn papa melkveehouder is, heb ik ook het geluk dat er altijd iemand thuis is. Sommige leeftijdsgenoten zitten helemaal alleen thuis. Het enige dat we vragen, is een beetje duidelijkheid en perspectief. Geef ons toch dat lichtpuntje.”