Driewerf hoera: we namen met z’n allen afscheid van het mondmasker. Het klein stukje stof was al maandenlang de inzet van ontelbare discussies op het hoogste politieke niveau en op 1 oktober schreeuwden we victorie. De werknemers van Galloo schreeuwden iets minder hard, want hun mondmasker houden ze nog steeds op zak. “Een masker? Ja, in dat gebouw wel maar in dit gebouw hier niet meer!” De site in Menen is uitgegroeid tot een pijnlijk voorbeeld van coronakafka.
In het kielzog van de coronapandemie volgden een wirwar aan regels en maakten we kennis met maatregelen die niet altijd even duidelijk waren. Er waren de federale, gewestelijke, provinciale en zelfs gemeentelijke beperkingen waardoor het voor heel wat mensen vaak een calvarietocht was wanneer ze ergens heen moesten. Voor de bewoners van de grensstreek kwam er dan nog een internationale wetgeving bovenop, die het dagelijkse leven grondig in de war stuurde. Van gesloten grenzen tot PCR tests en het ondertussen bijna symbolische mondmasker? Wie op stap ging, had nood aan een kleine gereedschapskist om alles bij te houden en van een zekere uniformiteit was geen sprake.
Landsgrens
1 oktober 2021 werd dan ook niet alleen de dag van de bevrijding, het werd meteen ook de dag dat het leven voor de Belgen er weer heel wat eenvoudiger op zou gaan worden. De kakofonie aan regels werd van tafel geveegd en vanaf dan werd het opnieuw voor iedereen gelijk. Vooral het mondmasker mocht, in Vlaanderen dan toch, naar de eeuwige jachtvelden worden verbannen. De werknemers van Galloo, de ecologische wereldspeler uit Menen, konden vanaf die dag opnieuw het bedrijf binnen zonder op de vingers getikt te worden met de bijna standaard geworden zin: vergeet je mondmasker niet. Vrijheid, of toch niet helemaal, want halverwege het gigantische bedrijventerrein moet het masker opnieuw op en ook in de gebouwen is het dragen soms verplicht en soms weer niet. “Een gevolg van de landsgrens die dwars door onze site loopt en natuurlijk heeft elk land zijn eigen pallet aan regels.” Jasper Torreele, die aan het roer staat van de communicatie- en marketingdienst van het bedrijf, probeert duidelijkheid te scheppen in deze bizarre situatie. “Vroeger bepaalde de Leie hier de landsgrens, maar die werd jaren geleden rechtgetrokken en hier gedempt. Op die manier kwam hier een groot stuk grond vrij, waarop we het bedrijf hebben laten evolueren. De landgrens, die bleef natuurlijk gewoon waar ze was, waardoor Galloo voor een stuk in België en voor een stuk in Frankrijk kwam te liggen. Dat zorgde op zich nooit voor problemen, tot de coronacrisis natuurlijk.” Zowel België als Frankrijk gingen op slot en begonnen de afgelopen maanden systematisch hun maatregelen af te bouwen. De werknemers van Galloo moesten dan ook met zowel de Belgische als de Franse regels rekening houden. “Voor de overheden was het een duidelijke zaak: ieder land zijn beperkingen en iedereen op het grondgebied moet zich naar die beperkingen schikken”, gaat Jasper verder. “Dat wil dus zeggen dat iedereen die hier over ons terrein wandelt, plots de grens oversteekt en zich dus moet aanpassen aan die wetten. Je ziet die grens natuurlijk niet en hoewel iedereen die hier werkt dat weet, stond niemand daar in het verleden echt bij stil. Het was een virtueel iets, een theoretische scheidingslijn die niemand hinderde en altijd wel een leuk verhaal opleverde. De gevolgen van die lijn zijn nu helaas wel zichtbaar, maar als bedrijf kunnen we daar weinig tegen beginnen.” We wandelen over de site en stappen het bureel van Hanne Debruyne (33) en Evy Verlinde (46) binnen. De dames staan in voor het wegen van de onophoudelijke stroom aan vrachtwagens die er de revue passeert. Hoewel beiden de Belgische nationaliteit hebben en ze voor een Belgisch bedrijf werken, is het mondmasker er de norm. “Het gebouw van waaruit wij werken staat in Frankrijk dus zodra we de deur van het bureel openen, gelden de Franse coronamaatregelen”, klinkt het enigszins laconiek. “Niet te begrijpen natuurlijk maar zo is het nu eenmaal. Als we naar een collega van een andere dienst moeten, dan mag het masker weer af als het gebouw waarin ze zitten aan de Belgische kant staat. Wij hebben er al mee leren leven, want voor ons was het alsof de versoepelingen van 1 oktober nooit zijn gebeurd. Voor de chauffeurs is het vaak een compleet ander verhaal. Ze melden zich aan bij de ingang waar een masker en dergelijke niet meer nodig is, rijden verder naar de brug waar ze er dan wel eentje moeten opzetten en bij hun vertrek is hij weer niet meer nodig. Wij zijn dan soms kop van jut, omdat we hen erop moeten wijzen dat het masker hier wel een verplichting is.”
De Franse wet
In Frankrijk werd op 1 oktober besloten om de bestaande beperkingen op de werkvloer aan te houden. Enkel wie alleen op kantoor zit, mag zijn of haar mondmasker afnemen. Zodra er meer dan één collega in een ruimte aanwezig is, moet het masker opnieuw worden opgezet. Ook voor mensen die in openlucht werken is een masker een verplichting, wanneer er geen afstand van twee meter of meer kan worden gehouden. Ook in ateliers en werkplaatsen is het dragen van een masker een verplichting en kunnen er enkel uitzonderingen worden bekomen wanneer wordt geïnvesteerd in ventilatiesystemen. De maatregelen bij onze zuiderburen blijven van kracht om het slabakkende vaccinatiebeleid op gang te trekken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
