Journaliste Talitha Dehaene (28) zag het licht in Ieper, maar trok als tiener tien jaar naar Amsterdam. Na nog twee jaar Antwerpen, is ze helemaal terug thuis. Elke week onderzoekt ze hier de clichés over de West-Vlaming.
Het cliché: West-Vlamingen nemen geen blad voor de mond.
Een van de hardnekkigste clichés over Nederlanders is dat ze heel direct zijn. Ze hebben een grote bek en zijn niet bang om die te gebruiken. Het is een van de weinige clichés over onze noorderburen die je niet met een half zoutvat moet nemen, want het is gewoon waar. (Dit in tegenstelling tot hun vermeende gierigheid, want in al die jaren in Nederland ben ik zo ongeveer een halve gezinswoning bijeen getrakteerd.)
Gek genoeg moest ik in Amsterdam niet echt aan die directheid wennen, want zelf kunnen we er hier ook wel wat van. Oké, op persoonlijk en emotioneel vlak zijn we niet de grootste babbelaars en strooien we graag met eufemismen om de harde waarheid te verdoezelen. Maar verder zegt de doorsnee West-Vlaming wel vrij makkelijk waar het op staat. We verspillen geen kostbare tijd aan prietpraat en om de pot draaien.
“Directheid is ergerlijk als je zo’n onbeschofte brulaap bent”
West-Vlamingen zijn allesbehalve diplomatisch, daarvoor zeggen we véél te graag ons gedacht. Het is dan ook geen toeval dat we steevast de favoriete slachtoffers zijn van tv-segmenten over de mening van de man in de straat. Als wij iets belachelijk vinden, zal je dat zeker merken. Of zoals ik een tijdje geleden las in een boek over West-Vlamingen (want ik moet toch ergens mijn inspiratie voor deze column vandaan halen): “Als er ooit een Champions League van ‘met de ogen rollen’ komt, winnen de West-Vlamingen geheid.”
Die eerlijke directheid, daar mogen we best trots op zijn. Ik erger me er alleen wel aan als het misbruikt wordt om gewoon een onbeschofte brulaap te zijn. Dankzij de sociale media heeft iedereen nu een platform om elke dag in dikke vette hoofdletters z’n ongezouten mening te geven over elk denkbaar onderwerp, maar dat betekent niet dat je het ook móét doen. En al zeker niet op een grove manier. Het kan allemaal wel een tikje minder, maar vooral ook milder. Laten we dat furieuze geschreeuw via het toetsenbord dus niet meer verwarren met ‘gewoon eerlijk zijn’, maar het noemen wat het is: lomp zijn. Eerlijkheid is dan misschien wel goed, vriendelijk zijn is toch nog altijd beter.
(En anders moet je maar columnist worden, want dan word je er tenminste voor betaald.)
Het oordeel: WAAR!!! (Want als het in hoofdletters staat, is het de waarheid. Heb ik op Facebook geleerd.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
