Christophe Lammertin raakte vorig jaar, op vrijdagavond 19 juni, zwaargewond bij een kop-staartbotsing in Rekkem. Zeven maanden en veel pijn later is Christophe nog altijd aan het herstellen, maar het einde van de donkere tunnel is in zicht.
Die vrijdagavond reed Christophe (46) rond 17.30 uur met zijn bedrijfswagen van zijn werkgever Stow in Moeskroen naar huis in de Robert Bultynckstraat in Ingelmunster. Aan de kluifrotonde van het op- en afrittencomplex van de E17 op het grondgebied Rekkem (Menen) stond er een kleine file door de avonddrukte. Een Roemeen in een Mercedes Vito merkte de file te laat op en reed achteraan in op de Volkswagen Golf van Christophe. Door de klap vloog zijn wagen vooruit tegen een BMW van een koppel uit Moeskroen. De drie voertuigen liepen zware schade op.
Vijf zware breuken
Christophe werd met de dienst 100 overgebracht naar AZ Groeninge in Kortrijk. Hij liep onder meer vijf zware breuken op aan de rechterbovenarm. “Het bot was op deze plaatsen volledig losgerukt. De spieren en zenuwen van de rechterarm waren zwaar beschadigd. De arm en m’n hand zijn nog altijd een probleem”, zucht Christophe. “Handelingen uitvoeren met mijn rechterarm is nog altijd heel moeilijk. Ik heb nog weinig of niets van kracht in mijn hand.”
Net na het ongeval werd Christophe geconfronteerd met hevige pijnen, die ook lang blijven nazinderen. “Ik gaf mij vele weken een 10/10 qua pijn. De jongste maanden is dat verminderd naar 6 à 7op 10. De pijn is draaglijker geworden door de medicatie. Ik had Gabapentine tegen neuropathische pijn afgebouwd tot één pil per dag, maar dit lukte niet voldoende om de pijn draaglijk te houden. Die medicatie werd dus terug opgedreven.”
“Ik heb nu ook al een tijdje pijn ter hoogte van het litteken op mijn schouder. De dokter gaf al een inspuiting en begon met nieuwe medicatie, omdat ik met een branderig gevoel zit in mijn hand. We zijn nu al zeven maanden na het ongeval en ik geef toe dat het positief evolueert. De breuk geneest volgens plan, mijn lichaam aanvaard de platen, de mobiliteit van de arm is al goed gevorderd.”
“De zenuw die ze eerst niet vonden omdat er geen activiteit meer was, is nu rustig aan het herstellen. Ik kan al terug mijn hand en vingers iets bewegen, maar de kracht ontbreekt nog. Omdat ik enkel mijn vingers kan plooien en het strekken ook nog niet lukt, heb ik nog altijd een verbod op het besturen van een voertuig. Hoelang ik nog moet herstellen? Hopelijk niet lang meer…”
Financieel verlies
Christophe – partner van Sarah Bruneel, papa van Emiel en Flore, pluspa van Yentl en Ymke – krijgt nog altijd veel bemoedigende woordjes van zijn werkmakkers van de firma Stow in Moeskroen. “Ik hoor ze op regelmatige basis. Ik word ook op de hoogte gehouden van het reilen en zeilen van de lopende projecten. Het doet me deugd dat ze mij niet vergeten, aangezien ik toch al zeven maanden aan het herstellen ben. Trouwens, vorig jaar werd ons bedrijf ‘Onderneming van het jaar’ en ook toen vergaten ze mij niet.”
Christophe kwam een werkongeval tegen, waardoor hij financieel niets verliest of toch? “Ik krijg maar 90 procent van mijn loon. Ik verlies ook mijn maandelijkse maaltijdcheques en dat is eveneens een mooi bedrag. Ik had een bedrijfswagen, maar die is perte totale. Tot op heden heb ik nog geen andere firmawagen in mijn bezit, omdat ik toch niet mag rijden. Door dit ongeval sta ik ook niet beschikbaar bij de vrijwillige brandweerpost Ingelmunster zone Midwest, waar ik alle oefeningen, opleidingen en oproepen in deze periode van werkongeschikt zijn moet missen.”
Hoorde hij al iets van zijn aanrijder? “Net na het ongeval kwam mijn aanrijder zelfs niet tot bij mij, laat staan dat hij nu iets van zich zou laten horen. Het was een Roemeen, die in Leuven woont en die aan het sms’en was toen de aanrijding gebeurde”, geeft Christophe nog mee.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
