Chroom, blitse kleuren en opvallende koplampen? Christophe Vancoillie (43) beschikt in zijn loods niet over een collectie Amerikaanse sportwagens, maar over een verzameling van kleinere bolides. De man is compleet verzot op botsauto’s en heeft ondertussen enkele unieke exemplaren in zijn bezit. “Een Fransman bood flink wat geld voor de collectie, maar ik weigerde.”
Verzamelen, het is een populaire hobby. Voor de ene gaat het om kroonkurken of postzegels, de andere zijn bezeten van miniatuurflesjes of zelfs schaalmodellen. Ook Ledegemnaar Christophe is zo’n verzamelaar, maar dan wel met een collectie van een ander formaat. “Het is een hobby die een heel klein beetje uit de hand is gelopen”, lacht hij terwijl hij trots zijn collectie toont. “Botsauto’s, jawel, de dingen waar we tijdens onze jonge jaren allemaal ooit wel eens hebben ingezeten. Het was iets wat ook ik graag deed, al liep het daarna een klein beetje uit de hand.”
“Toen de kermis bij ons werd opgetrokken, bouwde ik die na met legoblokjes”
De passie voor de kermis was er al tijdens de jonge jaren van Christophe, die ondertussen zelf foorkramer is geworden. “Mijn ouders waren bakkers in Lendelede, dus je kunt moeilijk zeggen dat het mij met de paplepel is ingegeven. Toch had ik altijd de liefde voor de ‘foor’. Toen de kermis bij ons werd opgetrokken, maakte ik er altijd een uitdaging van om met mijn legoblokjes die te gaan nabouwen. Op een dag besloot mijn mama om mijn bouwsel in de vitrine van de bakkerij te zetten. Plots kwam een foorkramer de bakkerij binnen. Hij had mijn lego gezien en stelde voor dat ik hem een handje ging helpen tijdens de kermis. Dolblij was ik en die ene keer groeide uit tot zowat al mijn vrije tijd die ik daar spendeerde. Maar met ouder te worden, wilde ik niet langer helpen op een kindermolen. Neen, de echte stoere jongens vond je op en rond de botsauto’s. Ik ben uiteindelijk op zo’n kraam terechtgekomen en zoveel jaren later bracht ik het kraam tot bij mij thuis.”
Omgebouwd tot salontafel
Christophe kon een Franse botsauto op de kop tikken en die kreeg een prominente plaats in de huiskamer. “Een Reverchon, een roze exemplaar. Die heb ik trouwens nog altijd. Je hebt mensen die dat in een mancave zetten, van mij stond hij gewoon in de huiskamer. Ik had hem omgebouwd tot salontafel. Met dat ik zelf in de kermiswereld werk, kun je natuurlijk connecties opbouwen en dat ene exemplaar werden er al snel twee. En dan vijf, tot tien en voor ik het goed en wel besefte had ik er meer dan vijftig.”
“Mijn vrouw vond het dan welletjes en wilde dat ik alles niet alleen naar een loods verplaatste. Ze wilde ook dat mijn collectie toch wat van onze spaarcenten kon recupereren. Zo ben ik niet alleen begonnen met ze te verhuren, denk maar aan evenementen zoals de opening van de foor van Kortrijk. Soms verkoop ik ook exemplaren, om plaats te maken voor nieuwe modellen. Tijdens de coronaperiode maakte ik filmpjes over mijn collectie, enkel om me bezig te houden. Een Franse verzamelaar had die gezien en bood me een flinke som geld voor de volledige collectie. Ik heb zijn voorstel vriendelijk afgewezen.”
Tijdloos
“Wat me zo aantrekt in de botsauto’s? Ze zijn gewoon mooi! Kijk maar naar die modellen uit de jaren 50 en 60. Dat waren toen echte pareltjes op de kermis, dingen waarin je gezien wilde worden. We hebben er onze jeugd versleten en dus heb je ook nog altijd die sentimentele waarde natuurlijk. Tijden veranderen en ook de kermis is niet echt nog te vergelijken met vroeger. Toch zijn er bepaalde kramen die tijdloos zijn en nog steeds de jeugd aantrekken. De botsauto’s? Die staan helemaal bovenaan die lijst.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
