Eind vorige maand stond Carine Priem (64) al voor de vijfde keer in haar leven op het dak van de wereld. De gepassioneerde bergbeklimster beklom de Mera Peak in Nepal en bedwong eerder ook al de Mont Blanc, de Toubkal in Marokko, de Elbrus in Rusland en de Kilimanjaro in Tanzania. Haar drijfveer? Telkens boven zichzelf uitstijgen. “Mijn motto? Niet plooien en deuregoan”, zegt ze.
Een keiharde doorbijter. Zo kan je Carine Priem het best omschrijven. De Brugse stond haar hele carrière voor de klas in de Vrije Basisschool Mozaïek in Sint-Kruis, maar haar grote passie bevindt zich al haar hele leven tussen de hoogste bergtoppen van deze planeet.
“Die liefde is op mijn 18de ontstaan”, graaft ze in haar geheugen. “Ik ging met mijn ouders op vakantie naar Chamonix en zag daar een groep mensen richting Mont Blanc vertrekken. Dat wil ik ook, dacht ik toen bij mezelf. Sindsdien hebben de bergen me nooit meer losgelaten.”
Mont Blanc als eerste
Met haar echtgenoot Geert Anthierens (64) en hun twee zonen trok Carine ook zelf op vakantie naar de Alpen en sloot ze zich aan bij de Klim- en Bergsportfederatie en de West-Vlaamse Bergsportvereniging. “Daarmee ging ik onder andere rotsklimmen in de Ardennen, maar op mijn veertigste was het tijd voor mijn eerste écht grote berg: de iconische Mont Blanc.”
Met een groep gelijkgestemden vertrok Carine op avontuur en trotseerde ze de uitdagingen van de 4.807 meter hoge gigant. “Het was een fantastische ervaring”, vertelt ze met glunderende ogen. “Ik weet nog altijd hoe ik me voelde toen ik daar op de top stond. Ik had het onbereikbare bereikbaar gemaakt. Na twee dagen klimmen hadden we de hele wereld letterlijk aan onze voeten. Ik was meteen verkocht.”
Later volgden nog beklimmingen van de Kilamanjaro – met haar man Geert -, de Toubkal in Marokko, de Elbrus in Rusland en de Aconcagua in Argentinië. “Enkel die laatste tocht hebben we vroegtijdig moeten staken. Waarom ik het doe? Het avontuur dat in elke beklimming steekt, is met niks te vergelijken. De kick die je op de top krijgt, is onbeschrijfelijk.”
Acht marathons
Wie bergtoppen van minstens 4.000 meter hoog achter de kiezen wil steken, moet over een stevige basisconditie beschikken. “De inspanning is inderdaad erg groot”, gaat Carine verder. “Ik heb in mijn leven al acht marathons gelopen en beschik dus wel over een stevig uithoudingsvermogen. Iedereen heeft het ook alleen maar over de beklimmingen, maar wie stijgt, moet ook dalen. En die zijn eveneens niet te onderschatten. Neem het van mij aan: dergelijke bergen beklimmen, is erg inspannend. Het maakt je ook nederig, want op die bergflanken besef je pas hoe allesoverheersend de natuur is en hoe klein wij als mens zijn.”
“Die kick op de top valt met niks te vergelijken”
De Mera Peak was ook voor Carine hors catégorie. “Met zijn 6.476 meter de hoogste die ik al kon bedwingen”, zegt ze trots. “Niet te onderschatten ook, want boven de 6.000 meter bedraagt de zuurstofopname, door de verminderde luchtdruk, nog amper 43 procent. Op zo’n moment wil ik extra bewijzen dat ik het kan halen en bijt ik door. Dan komt mijn West-Vlaams karakter boven: niet plooien en deuregoan. Van nature uit wil ik ook alles afmaken waar ik aan begin.”
De Mount Everest
Dat was ook zo in Nepal. Op 23 oktober stond ze om 8 uur ’s ochtends lokale tijd over de Himalaya te turen. “Die zonsopgang zal ik nooit meer vergeten. Het was bitter koud: min 17 graden Celsius en een gevoelstemperatuur van min 23. Maar op zo’n momenten vergeet je de wereld rondom je.”
Nu is Carine weer in haar vertrouwde Sint-Kruis. “Voorlopig heb ik geen bergtoppen meer op mijn bucketlist staan. Tien jaar geleden beklom ik de Elbrus, nu kan ik ook de Mera Peak aan mijn palmares toevoegen.”
“De Mount Everest? Neen, daar waag ik me niet aan. Die is té hoog. Het laatste gedeelte van de beklimming moet je zelfs met een zuurstofmasker afwerken. Daar begin ik niet aan.”
“Ik blijf wel klimmen, in de zaal en in de natuur. En samen met mijn man wil ik nog de Otter Trail in Zuid-Afrika ontdekken. Plannen genoeg, je zal me op vakantie niet snel aan de rand van het zwembad vinden”, knipoogt ze. “En wat die mastodonten onder de bergen betreft: zeg nooit nooit…”
