Henk Vanhee is een Bruggeling pur sang. De man neemt geen blad voor de mond: noch als notoir supporter van blauw-zwart noch als muziekliefhebber (hij kan ook een aardig toontje zingen – check Cowboys & Aliens of Mother Jumps The Gun). Voor KW.be kruipt hij drie dagen lang in zijn pen.
De eerste zekerheid op Cactus dat bent u, beste lezer. Het zou getuigen van goed agendabeheer mochten we een uurtje vroeger afzakken naar het Minnewaterpark om handjes te schudden en kuise verwelkomingszoentjes te plakken op wangen van door de wol geverfde Bruggelingen, waar u ongetwijfeld ook bij hoort.
Sommigen onder u hebben ook huisdokterambities; “oewist”? “Bwa, mijn lichaamstemperatuur doet gekke sprongen en mijn cholesterol is nog altijd iets te hoog”. Maar voor de rest? Uitstekend, dank u. Sommigen onder u leken haast bezorgd. Hoe schattig is dat niet?
Terwijl het park nog onbezorgd aan het keuvelen was, had ik al mijn eerste kippenvelmoment te pakken
Uitstekend, dat was ook het zevenkoppig combo CALEXICO. Al zeer vroeg in de set scoorden ze bij mij gigantisch met het heerlijk treurige “Falling from the Sky”. Terwijl het park nog onbezorgd aan het keuvelen was, had ik al mijn eerste kippenvelmoment te pakken. Dat, beste vrienden, is een beetje de kerntaak van een recensent i.e. blogger: we sparen de pareltjes netjes op voor jullie zodat de tooggesprekken nadien de goeie richting zouden uit evolueren.
Dat er momenten in de set zaten waar ik me even op de vismarkt waande tijdens obligate salsa- en tangolessen woog absoluut niet op tegen die lekkere koperblazers die zowat elke song een toets van grote klasse meegaven. Hun inmiddels vierde passage op dit festival rondden ze stijlvol af met “The Crystal Frontier” waardoor de lat toch op respectabele hoogte lag voor de rest van de affiche op vrijdag.
Paarse Sympathieën
Het was wat afwachten hoe de BLACK BOX REVELATION zou gedijen op Brugse grond. Het is algemeen geweten dat vooral de heer Paternoster hevig paarse, Brusselse sympathieën heeft waardoor ik mij in het verleden al enkele keren heb laten verleiden tot het maken van smalende opmerkingen. En de mannen hadden ook daadwerkelijk tijd nodig om de trein op gang te trekken.
Maar met een blik catchy hitjes, vettige riffs en veel goeie wil kom je heel ver. Ze bleven keihard mokeren op die bluesy nagel, in de rug gesteund door volle, zwarte vrouwenstemmen en een occasioneel orgeltje waardoor de tent alsnog in de fik ging. Set your head on fire, quoi. Vrij letterlijk te nemen, zelfs. Goeie match gespeeld, jongens.
Gitaargordijn
WILCO mocht de eerste dag afsluiten en liet onmiddellijk zien waarom. Met huizenhoog Neil Young-gehalte trokken Jeff Tweedy en zijn jongens een gitaargordijn op waardoor het even zoeken was naar een houvast, maar dat stoorde mij geen moment. Een Wilco-kenner mag ik mezelf niet noemen en de show uitkijken zat er helaas ook niet in, maar ik geloofde Wilco vanaf minuut 1: uitgesponnen composities, drama en dreiging, charisma…een cocktail van de groten, zoveel is zeker.
Over Coctails gesproken. Een mix van vermoeidheid en voldaanheid dreef me vroeger dan verwacht richting bedstede. De leeftijd, zeker? En het besef dat we morgen toch wel weer willen smullen van het Cactusmenu. Ik verwacht zon, vibes en een paar gratis pinten.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier