Enkele buren uit het Rekhof in Poperinge kwamen op 18 maart 2020 voor de eerste keer op straat om te applaudisseren voor de zorg. Het begon eerst met een onwennige ‘goeieavond’, maar ondertussen is het applaudisseren om 20 uur uitgegroeid tot een warme vriendschap tussen buren. “We zijn een beetje familie geworden”, klinkt het bij de buren.
“Vóór corona ging ik meerdere keren per week dansen, bloemschikken of was ik als vrijwilliger in lokaal dienstencentrum De Bres aan de slag. Door de lockdown viel dat allemaal weg. Ik had best wel schrik om opgesloten te worden in mijn huis”, zegt Carine Delangre. “Toen ging ik dus op die bewuste 18 maart 2020 naar buiten om te applaudisseren voor de zorg en merkte ik dat enkele andere buren dat ook deden. We kenden elkaar wel, maar als we elkaar zagen, bleef het bij eens zwaaien of goeiedag zeggen. Na enkele dagen raakten we meer aan de praat en zo is dat eigenlijk gegroeid.”
Ondertussen kletsen de buren al een jaar erop los. Elke avond om 20 uur. “Ook toen het sneeuwde, waren we van de partij. In de zomer kwamen we elke vrijdag samen aan de achterkant van onze huizen, op de overdekte beek. Dan dronken we samen iets, werd er iets gegeten. Alle coronamaatregelen werden altijd strikt nageleefd. Ook nu komen we samen met ons mondmasker op”, zegt buurtbewoner Isabel Vuylsteker.
Gezelligheid
Ook Ellen Coutigny en haar zoontjes Lander, Arend en Wolf zijn elke avond van de partij. “Als vrijwilliger werk ik op de palliatieve eenheid in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Chapeau voor die mensen die daar elke dag aan het werk zijn. Voor hen kom ik met plezier elke avond naar buiten. Het begon met een applaus voor de zorg, maar nu komen we toch ook wel buiten voor de gezelligheid en de sfeer”, zegt Ellen. “Het is leuk om eens je hart te kunnen luchten en te kunnen praten met iemand, want de eenzaamheid mag je niet onderschatten. Als vrijwilliger bellen Isabel en ik de 80-plussers op tijdens deze coronaperiode en die mensen waarderen dat enorm”, vult Carine aan.
Na één jaar elke avond buitenkomen, kennen de buurtbewoners de vaste passanten. “We zijn met een vast groepje dat elke avond buitenkomt en we weten ondertussen ook wie de vaste voorbijgangers zijn. We kennen de vaste wandelaars, maar we weten ondertussen ook al dat enkele medewerkers van de Lidl hier ‘s avonds ook passeren na hun werk. Die mensen kennen ons ondertussen en zwaaien ook naar ons. Uiteraard kennen we ook het zorgpersoneel dat ‘s avonds aan het werk is. Zo hebben we ‘onze’ verpleegster van het Wit-Gele Kruis. Als ze de straat inrijdt, dan knippert ze met haar lichten en zwaait ze. Altijd heel leuk.”
Het éénjarig applaudisseren werd vorige week donderdag gevierd met een drankje. “Natuurlijk moesten we telkens rekening houden met de coronamaatregelen, maar nu we met 10 personen buiten mogen afspreken, gaat dat wel wat gemakkelijker. We hebben al heel wat mooie momenten meegemaakt het afgelopen jaar, maar er waren ook mindere momenten. Een buurtbewoner overleed in augustus, niet aan corona, maar dat was een klap in ons gezicht. Dan is het wel fijn dat je steun bij elkaar kan vinden.”
Familie
“Samen hebben we ook al veel mooie herinneringen beleefd. Voor Wolf zijn verjaardag hebben Carine en ik de voorgevel versierd en met Pasen stak ik in elke bus een paasei. Ellen maakte vorig jaar ook een fotoalbum van alle mooie momenten van het afgelopen jaar”, zegt Isabel. “We zijn eigenlijk een beetje familie geworden. We zijn er voor elkaar en we plannen onze avond ook dat we hier om 20 uur staan. Als iemand er niet kan zijn, dan voelt het toch anders. Toen ik enkele dagen met vakantie was, werd er gefacetimed. Wat als corona voorbij is? Dat zit er nog niet meteen in, maar ik ben er zeker van dat we er zullen voor zorgen dat we elkaar nog regelmatig ontmoten.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
