De voorbije weken is het Brugse gemeenteraadslid Charlotte Storme zeven keer naar Brussel gereisd om er als verpleegkundige de 460 sans-papiers bij te staan. Die hebben woensdag na zestig dagen hun hongerstaking in de Begijnhofkerk en de ULB opgeschort.
“Toen Dokters van de Wereld een oproep deed naar zorgverstrekkers, om in de zomervakantie bij te springen, heb ik niet lang getwijfeld”, zegt de Brugse Charlotte Storme (52). “Ik aanzie het als mijn menselijke plicht om personen in nood te helpen. Trouwens, ik had toch even de tijd, want ik begin pas opnieuw te werken midden augustus.”
De loopbaan van deze voormalige advocate verliep tot nu toe erg grillig, al is er één grote constante: een maatschappelijke bewogenheid. Toen ze nog aan de Brugse balie was, behaalde Charlotte Storme haar lerarendiploma. Nadien studeerde ze voor psychiatrisch verpleegkundige. Tot augustus 2020 werkte ze als verpleegster in Sint-Amandus in Beernem, vorig schooljaar gaf ze een tijdlang als interim leerkracht de vakken ‘gezondheid en welzijn’ en ‘verzorging’ aan het Technisch Instituut Mariawende-Blydhove. Op 16 augustus hervat ze haar job als leraar voor anderstaligen in de open school LIGO in Oostende, waar ze in hoofdzaak lessen Nederlands zal geven.
Dorststaking
Deze zomer houdt de problematiek van de 460 sans-papiers, die in de Brusselse Begijnhofkerk op 23 mei in hongerstaking gingen, Charlotte Storme wakker. “Er dreigden mensen te sterven, gezien ze zo lang niet meer aten en enkelen begin deze week zelfs in dorststaking waren. Ze lieten de hulpverleners niet meer binnen in de kerk”, vertelt de Brugse verpleegster. “Wat ik daar deed? Eenvoudige verpleegkundige taken: de bloeddruk en de hartslag van deze fel verzwakte mensen meten, hun suikerspiegel controleren, maar ook kijken hoe ze er psychisch aan toe zijn. Wie te weinig voedsel binnen krijgt, riskeert een tekort aan vitamine B1. Dat kan hersenletsels veroorzaken. Je ontwikkelt dezelfde symptomen als alcoholici die lijden aan de ziekte van Korsakov. Wij moedigden hen aan voldoende te drinken en zout, suiker en vitamine B1 in te nemen.”
Geen lippen dichtgenaaid
“Het is dus belangrijk dat je hen ook vraagt hoe het met hen gaat. Hoe reageren ze? Spreken ze wartaal uit? Dokters van de Wereld heeft ook aan psychologen en kinesisten gevraagd om te komen helpen. Dat is geen politieke stellingname, enkel het helpen van mensen in nood. Daarom stoort mij de desinformatie zo: die artsen gaven enkel medische hulp. Er wordt ten onrechte beweerd dat zij de lippen van de hongerstakers dichtgenaaid hebben. De vluchtelingen hebben dat zelf gedaan!”
“Het bewijst hoe wanhopig zij zijn! Het gaat om mensen die hier al vijftien à twintig jaar leven. Gelukzoekers zijn het niet, ze werken hier al jaren in ’t zwart en doen voor een hongerloon 4 euro per uur vuil werk waarvoor wij Belgen de neus ophalen. Ze beoefenen knelpuntberoepen of gaan stinkende rioleringen herstellen, ook al is hun diploma hoger dan het mijne. Zonder sociale zekerheid, met het risico om uit hun krot gezet te worden.”
Trauma
“Ik heb geluisterd naar hun schrijnende verhalen. Willen ze hier wonen? Neen, ze willen liefst terug naar huis. Maar ze hebben geen thuis meer! Heb je enkele dagen geleden op televisie de getuigenis gehoord van die dame uit Pepinster, na de overstroming van haar woning? Ze wil niet meer in Pepinster wonen, het trauma is te groot. Wat mensen op de vlucht meemaken, is minstens even erg: ze zijn gevlucht, nadat hun huis gebombardeerd werd in hun thuisland. Velen hebben familie verloren, ook hun trauma is zo groot dat ze niet kunnen terugkeren.”
“En dan worden ze hier in België geconfronteerd met een ellenlange, onrechtvaardige asielprocedure. Misschien zijn ze uitgeprocedeerd, maar op welke basis? En ja, je kan inderdaad niet iedereen opvangen. Maar moet je hen daarom in de steek laten en laten creperen? Je gaat pas in hongerstaking als je geen enkel ander middel meer ziet. Precies daarom ben ik naar Brussel getrokken, ik wou die mensen bijstaan. Het deed iemand zichtbaar ook deugd toen hij vernam dat ik uit Brugge kwam. Iemand geeft om mij en komt daarvoor helemaal vanuit de kustregio. Je ziet op dat moment in de ogen een sprankeltje hoop. Deze mensen zijn zo wanhopig dat ze hun leven in de weegschaal leggen!”
Xenofobie
“Pas deze week heeft de federale overheid een neutrale zone voor de Begijnhofkerk ingericht en luistert Vreemdelingenzaken naar de individuele verhalen. Waarom is dat niet vroeger gebeurd? Ik kan mij daar zo kwaad in maken, net als over de manier waarop transmigranten behandeld worden in Zeebrugge. In plaats van een oplossing uit te dokteren, krijgen ze van de politie een briefje om het land te verlaten en een dag later verdrinken ze op zee, tijdens een vergeefse poging om in Engeland te geraken. Vanwaar toch die xenofobie? ’t Zijn toch maar mensen, zoals u en ik. ’t Is toch frappant: een witte man die emigreert wordt een expat genoemd. Wie een kleurtje heeft, is een profiteur of gelukszoeker.”
