Op zaterdag 12 december start Bruggeling Wouter Mouton (42) voor de tweede keer een hongerstaking voor het klimaat. Hij vindt dat het stadsbestuur tekort schiet op dat vlak. Deze keer wil hij zijn actie twee weken lang, tot en met Kerstdag, volhouden.
“Hallo, ik ben Wouter, 42 jaar. Jullie kennen me misschien als de klimaatpipo van de Markt. ” Met die woorden begint de e-brief die Wouter Mouton naar het Brugs stadsbestuur en alle 47 gemeenteraadsleden verstuurde om zijn nakende klimaatactie aan te kondigen.
Deze alleenstaande vader met een dochtertje van zeven werkt als arbeider bij Umicore Brugge. Hij heeft geen wagen, is vegan en probeert zelf 100 procent klimaatneutraal en afvalvrij te leven. Vorig jaar rond Kerst ging hij al een eerste keer in hongerstaking, met de uitdrukkelijke vraag de klimaatnoodtoestand uit te roepen. Toen hield hij het tien dagen vol, met niets anders dan drinkwater. Nu wil hij nog beter doen: veertien dagen, tot de symbolische datum van 25 december. Elke dag zal hij tijdens zijn hongerstaking gedurende zes uren – van 10 tot 16 uur – postvatten op de Brugse Burg, tegen de gevel van het stadhuis en iedereen te woord staan.
Harde actie
“Dit soort actie is niet niets, het vraagt wel wat mentale en fysieke kracht”, bekent Wouter Mouton. “Ik heb het vorige keer ook alleen maar gedaan wegens de dringendheid van de klimaatcrisis. Het was een harde actie die ik liever niet wou herhalen.”
“De laatste tijd worden er efficiënte acties op poten gezet om de uitstoot te beperken. Ook het inschrijven in het burgemeestersconvenant is een ambitieuze en concrete doelstelling. Mijn appreciatie en dank hiervoor. Het is dan ook meer dan nodig, ook als kleine stad heeft Brugge zijn verantwoordelijkheid te dragen. Maar er zijn vele facetten met betrekking tot de klimaatverandering die verontrustend blijven. Als ik hieruit enkel nog maar de simulatie haal dat er tegen 2050 tijdelijk overstromingsgevaar dreigt voor mijn geliefde stad, is dat al een reden op zich om de klimaatnoodtoestand uit te roepen. Ik ben zeker dat alle gemeenteraadsleden mijn bezorgdheid hierover delen.”
“Mij blijft het gevoel bekruipen dat er meer inspanningen nodig zijn. Er worden nog steeds beslissingen genomen die moeilijk te verzoenen zijn met het doel om een lagere uitstoot en meer energie-efficiëntie te bekomen. Een convenant is mooi, maar het is niet afdwingbaar. Dat is ook te zien aan het vorige convenant: de doelstelling is niet gehaald en daarmee was de kous af. Ik ben me er uiteraard van bewust dat het klimaatprobleem een erg complex gegeven is. Zeker voor een stad als Brugge is het een enorme uitdaging om bijvoorbeeld het stimuleren van de toeristische motor te verzoenen met allerlei klimaatvriendelijke maatregelen.”
“Ik vraag dus om de klimaatnoodtoestand uit te roepen. Dat betekent een erkenning van een bestuur dat Brugge geconfronteerd wordt met een situatie waarvan de vereiste aanpak de normale gang van zaken overstijgt. Ik zie dat vooral als een symbolische erkenning, hierna gevolgd door een concreet stappenplan, met terugkoppeling naar de burgers. De afdwingbaarheid lijkt me essentieel. Een bestuur kan nóg zo goed werken, het vrijblijvende convenant is gespreid over verschillende bestuursperiodes die min of meer hun eigen zin doen. Als we de wetenschap mogen geloven, hebben we tegenwoordig deze luxe jammer genoeg niet meer.”
Bezorgd
Voor ons voegt Wouter Mouton er nog aan toe: “Ik ben zelf allesbehalve een klimaatspecialist, slechts een arbeider die bezorgd is om de toekomst van zijn dochter. In de mail naar de Brugse politici trachtte ik respectvol duidelijk te maken dat het klimaatbeleid in Brugge niet is wat het zou moeten zijn. Het aflopende burgemeestersconvenant mikte op 20 procent CO2 reductie, waarvan men echter slechts de helft zal halen. Een nieuw convenant mikt op 40 procent reductie tegen 2030. Het probleem erkennen en ambities uitspreken is één ding, gepaste maatregelen nemen iets anders. De klimaatcrisis heeft een meer sluipend karakter dan het plots verschenen coronavirus. Maar de omvang en onomkeerbaarheid ervan geldt volgens vele wetenschappers als een van de, zo niet dé grootste uitdaging ooit gekend. Wereldwijd doen er zich steeds meer klimaatgerelateerde buitenproportionele gebeurtenissen voor. Branden, droogtes, mislukte oogsten, smeltende ijskappen, verwoestijning…”
“Ook ons land deelt in de brokken. Recordtemperaturen, langere periodes van droogte… Wat we nu ervaren is slechts een voorsmaakje van wat onze kinderen te wachten staat. Reden genoeg voor veel mensen om zich hiervoor in te zetten, maar het stadsbestuur blijft eindverantwoordelijk. De verkozenen horen de veiligheid van de burgers zo goed als ze kunnen te vrijwaren, het gebrek aan voldoende daadkracht lijkt hier niet op te wijzen. Waarom de klimaatcrisis niet werkelijk behandelen als een crisis en als eerste stap daarin de noodtoestand uit te roepen? Brussel, New York, Barcelona, Parijs en de EU deden het al!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
