Lendelede is een rustige gemeente met amper vijfduizend zielen en de geboorteplek van de beruchte Baekelandt, maar dat er ooit iemand dezelfde naam als het dorp zou dragen had niemand ooit durven denken. Die eer was weggelegd voor een Britse dame uit Birmingham, wiens vader John in de Eerste Wereldoorlog in onze contreien soldaten kwam verzorgen. Dit is het bijzondere verhaal van Lendelede Newton. Haar kleindochter Helen zakte woensdag speciaal af naar Lendelede om die unieke familiegeschiedenis uit de doeken te doen.
“In het Engels klonk haar naam als ‘Lendelied’, maar thuis noemde iedereen haar ‘Lende’. Aan het woord is Helen Fagan, een Britse fysiotherapeute uit Birmingham. Bij een kopje koffie en een stukje taart in het gemeentehuis van Lendelede vertelt ze liefdevol over haar grootmoeder, een dame die ze helaas zelf nooit gekend heeft, maar over wie ze met veel trots wat details wil delen. Aan de hand van een reeks foto’s uit de oude doos doet ze haar verhaal.
Gewond
“Dat begon in 1915 toen mijn overgrootvader John Woodhall tijdens de Eerste Wereldoorlog naar Frankrijk werd gestuurd om soldaten te verzorgen. Als lid van het Royal Army Medical Corps (RAMC) belandde hij later ook in Vlaanderen, tot hij op een dag in de buurt van Lendelede gewond raakte. Dat was toen bezet gebied door de Duitsers, maar de kloosterzusters van de Heilige Sint-Vincentius à Paolo gaven hem toen enige tijd onderdak. Hij kon er voldoende uitrusten en eens hij terug op krachten was, kon hij weer veilig de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk maken.”
Hoe John gewond raakte en welke kwetsuren hij had, dat weet ook Helen niet. “Wel dat John de zusters zo dankbaar was dat toen zijn derde kind in 1920 geboren werd hij haar Lendelede noemde, naar het dorp waar hij zo’n goede zorgen had gekregen”, vertelt Helen. “Hij heeft de zusters later nog een brief verzonden om dat te laten weten.” En er kwam antwoord. In een brief lieten ze weten dat ze zich die ‘funny, kind-hearted English boy’ (die grappige, goedhartige Engelse jongen, red.) nog goed herinneren. “Hij woonde in West Bromwich, een stad elf kilometer ten noorden van Birmingham, samen met zijn vrouw Elisabeth, zoon Norman en dochters Mary en Lendelede” ,vertelt Helen. “Later leerde Lendelede haar man Dennis Newton kennen. Op 19 juni 1943 stapten ze in het huwelijksbootje. Haar man moest gelukkig niet naar het front, maar hij was wel een vrijwillig brandweerman die tijdens de Blitz (een aanhoudende reeks Duitse bombardementen op Britse steden, red.) geregeld moest uitrukken als er bommen op de stad vielen. De liefde was groot, want ze werkten samen als technisch tekenaar bij een glasraamfabrikant in de stad, die onder andere de beglazing van tramstations maakte. Het huwelijk werd later bezegeld met de geboorte van Diana, mijn moeder.”
Heel veel details over het leven van John en Lendelede heeft Helen niet meer. “Wel dat ze, wellicht ingegeven door haar job, heel netjes was en alles heel ordelijk wilde hebben. Dat kon je ook zien op foto’s van het voortuintje van hun woning, waar alles netjes op zijn plaats stond. Ik heb dat zelf allemaal van mijn moeder gehoord, want Lendelede stierf helaas al in 1969 op 49-jarige leeftijd aan de gevolgen van borstkanker. In die tijd stond de geneeskunde nog niet zo ver als nu en dus is ze vrij jong gestorven. Mijn moeder was amper 21 toen Lendelede stierf. Veel vertelde ze niet over haar, wellicht omdat haar overlijden een diepe indruk op haar heeft nagelaten.”
Op bezoek
Het bijzondere verhaal van de oorsprong van Lendeledes naam leefde verder binnen de familie, maar zelf raakte de Britse dame nooit tot in het dorpje waar ze haar naam aan te danken had. “Mijn tante Mary is in 1983 wel op bezoek geweest in Lendelede en bezocht toen al eens de kloosterzusters, maar sindsdien is het stil gebleven. Mijn moeder Diana wilde ooit eens hetzelfde doen, maar het is er niet meer van gekomen. Achttien maanden geleden is ze gestorven. Op zolder ontdekte ik heel wat foto’s van mijn overgrootvader en zijn gezin en zo kwam ik op het idee om de gemeente aan te schrijven en Lendelede zelf eens te bezoeken”, vertelt Helen, die nog de hele week in Rijsel verblijft en de komende dagen ook nog de Last Post in Ieper wil bijwonen.
“Ook wij waren enorm verrast door dit unieke verhaal”, vertellen burgemeester Carine Dewaele en schepen Daan Mostaert. “Een kleine week geleden heeft Helen ons gemaild en daarop hebben we haar met veel plezier uitgenodigd voor een bezoekje, bezegeld met wat Baekelandt-bier als cadeautje. We hebben haar in het bijzijn van enkele kloosterzusters nog een rondleiding in het klooster gegeven en beloofd dat we de band sterk zouden houden. Helen en haar familie zijn hier altijd welkom”, besluit de burgemeester.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
