Het is Bram De Langhe gelukt om het Kanaal over te zwemmen. De 41-jarige Waregemnaar is pas de twintigste Belg die dit huzarenstukje voor elkaar krijgt. Hij deed er 14 uur en 18 minuten over, twee uur langer dan gepland.
Heel wat trainingsarbeid en opofferingen gingen eraan vooraf. Maar vrijdagnacht was het zover voor de zelfstandig kinesist. “Ik vertrok op donderdag naar Dover in de wetenschap dat er eerst een andere zwemmer zijn poging zou wagen”, doet Bram zijn verhaal. “In theorie betekende dit dat ik zou zwemmen op zondag of maandag. Maar toen ik daar aankwam, kreeg ik het signaal dat dit al vrijdagnacht kon, door het wegvallen van de eerste zwemmer. Dan heb je niet veel tijd meer om zenuwachtig te zijn en kan je onmiddellijk alles voorbereiden. Die vrijdag heb ik vooral geprobeerd om te rusten en kalm te blijven.”
“De start was redelijk beangstigend, volledig in het donker, afgaand op spots die op je gericht zijn. Niet veel nadenken was de boodschap, gelukkig was de zee heel rustig. Ik ben een paar keer tegen kwallen gezwommen, en ben gebeten in mijn gezicht, schouder, buik en voeten. Je voelt die kwallen volledig onder je door zwemmen. Zo’n beet gaf telkens een soort adrenalineschokje, dat warmte veroorzaakte in mijn lichaam. Dit gaf eigenlijk een positief effect (lacht). Met een buitentemperatuur van 14 graden was namelijk bitter koud, ik had toch gedacht er beter tegen te kunnen.”
Twee uur extra zwemmen
“Bij zonsopgang dacht ik aan beterschap, maar al vlug waren de wolken er ook. Mijn vrouw had lekkere thee gemaakt, die ik opdronk, maar ik goot ook wat thee in mijn nek, om toch een klein beetje warmte te voelen. Onderweg in helder water heb ik veel mooie kwallen gezien, die gelukkig ver onder mij zwommen. Naarmate de tocht vorderde werd de zee wilder. Het was geen makkelijke opgave, met golven van 80 centimeter tot anderhalve meter die me uit cadans brachten, maar dat maakt het verhaal net een beetje mooier en epischer.”
Mijn armen omhoog doen lukt me nog altijd niet, maar toch overheerst nu intens geluk
“Ik dacht iets sneller dan de vooropgestelde 12 uur binnen te zijn. De stroming besliste er echter anders over, wat de tocht toch een drietal uur langer maakte. Maar toen ik de kust van Calais naderde, werd de zee pas echt wild. Toen hoorde ik dat het waarschijnlijk twee uur extra zwemmen was door de stroming. De crew vertelde me verder dat twaalf personen naar de kust waren gekomen om op me te wachten. Het gaf me een boost om te weten dat die mensen speciaal de tocht gemaakt hadden tot in Wissant, en op zo’n moment denk je niet aan opgeven. Jammer genoeg bepaalde de stroming dat ik uitkwam op rotsen, en niet op een strand. Sowieso ging ik niet lang op het stand mogen blijven. De supporters begroeten ging wel nog mogen, maar het was de bedoeling om de rots aan te tikken en onmiddellijk naar de boot terug richting Engeland te gaan. En zo geschiedde. Van een klein bootje terug in de grote boot. Vanaf toen kon ik niets meer. Ik was volledig onderkoeld. De crew moest me afdrogen en aankleden en in de boot neerleggen. Ik had ook redelijk wat zoutwater gedronken. Alles moest er terug uit natuurlijk. Je kan niet geloven dat je even daarvoor nog aan het zwemmen was en dan plots niets meer kan. Door dat overgeven had mijn lichaam terug vocht nodig, dus was drinken de boodschap.”
Grote dankbaarheid
“Het team dat ik aan boord had, met Frederic en Jeroen, was onbetaalbaar in mijn onderneming”, gaat Bram verder. “Informatie doorgeven, met de schipper te communiceren, gewoon aanwezig zijn… mijn dankbaarheid is enorm groot. Ook voor mijn vrouw, die zelf in Dover verbleef en de dagen vooraf veel had gedaan voor mij. Mensen die ik ook wil in de kijker zetten zijn KPNI België en mijn sponsors, die het financiële plaatje rondkregen en voor de begeleiding zorgden. Ook Marieke Blomme en haar organisatie wil ik bedanken. Marieke zorgde ervoor dat ik enkele weken geleden 16 kilometer kon zwemmen langs de kust, en die tocht was een belangrijke voorbereiding. Daarnaast ook dank aan alle mensen in de WhatsAppgroep en iedereen die me steunde.”
Recupereren
“Ik ben nog tot donderdag in Engeland, waar we er nog een beetje vakantie van proberen te maken. De volgende dagen zal vooral bekomen zijn en recupereren. Mijn armen omhoog doen lukt me nog altijd niet, ik heb brandwonden, en mijn tong is helemaal verveld door het zoute water… Maar nu overheerst toch vooral trots en intens geluk dat ik in mijn opzet slaagde en dat ik dit kan afvinken in mijn to-dolijstje.”
“Vooraf had ik gezegd dat dit mijn laatste grote extreme uitdaging was, maar zeg nooit nooit hé. De aard van het beestje zal sowieso wel komen bovendrijven. Mijn motto is: een dag niet gesport is een dag niet geleefd. Dat zal zeker niet veranderen. Zelf nu ik niets kan doen, begint het al terug te kriebelen. Sporten zal voorlopig niet van moeten zijn, maar van mogen.
“Het was overweldigend om te zien hoe veel aandacht mijn verhaal kreeg. Ik probeer bescheiden te blijven, omdat ik dit niet zo speciaal vind. Ik heb geen medicijnen uitgevonden om kanker de wereld uit te helpen, ik heb iets voor mezelf gedaan. Als dat mensen kan inspireren om zelf sport te doen, vind ik dat fantastisch, maar uiteindelijk is het toch een enorm voorrecht om gewoon mijn sport te mogen uitoefenen”, besluit Bram De Langhe. (ELD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
