Boezemvrienden rijden loodzware Cape Epic in Zuid-Afrika uit

Wannes Vandenberghe uit Pollinkhove en Jasper Lefevre uit Nieuwpoort namen van 17 tot 24 maart deel aan de Cape Epic, een loodzware mountainbikewedstrijd. De boezemvrienden haalden moe maar voldaan de finish. Een prachtprestatie!

De vrienden Wannes Vandenberghe (35), chef van restaurant De Hooipiete in Pollinkhove, en bikecoach Jasper Lefevre (33) uit Nieuwpoort gaan geen sportieve uitdaging uit de weg. Maar met hun deelname aan de Cape Epic, een loodzware mountainbikewedstrijd voor duo’s in Zuid-Afrika, mikten ze wel heel hoog. Letterlijk. In acht dagen moesten ze in totaal 16.000 hoogtemeters overwinnen en kregen ze 624 kilometer voor de wielen geschoven over een bergachtig parcours en in een verzengende hitte.

Maar nog voor de eigenlijk start liep het al mis. “Mijn bagage was bij aankomst op de luchthaven zoek”, vertelt Wannes Vandenberghe. “Mijn valies arriveerde pas een dag later. Daardoor kon ik op zaterdag niet verkennen. Dat zorgde wel voor een mentale tik.”

Ook de eerste rit verliep niet vlekkeloos. “Na enkele kilometer reed ik al lek”, gaat hij verder. “Gelukkig konden we het euvel zelf herstellen, anders zat ons sportieve avontuur er al op.”

De daaropvolgende ritten bleven Jasper en Wannes, op een kleine valpartij na, gelukkig van tegenslag gespaard. “Onze doelstelling was uitrijden”, zegt Wannes. “Maar naarmate de wedstrijd vordert, wil je toch zo goed mogelijk presteren en je positie behouden. Na de eerste rit stonden we op de 270ste plaats. Uiteindelijk eindigden we als 243ste. De laatste twee ritten namen we geen risico’s en doseerden we onze krachten. Kwestie van niet te vallen en materiaalpech te vermijden. Het zou zonde geweest zijn om op het einde de handdoek te moeten werpen.”

Terug naar Zuid-Afrika

Genieten van het mooie Zuid-Afrikaanse landschap zat er niet in. “Je moet zodanig geconcentreerd en gefocust zijn op de weg, dat je je niet kan permitteren om rond te kijken”, aldus nog de mountainbiker uit Pollinkhove. “Het kleinste foutje kan fataal zijn.”

Voorlopig heeft Wannes Vandenberghe geen wilde sportieve plannen meer in petto. “Maar zeg nooit nooit”, lacht hij. “Mocht ik de finish van de Cape Epic niet hebben gehaald, dan zou ik zeker nog eens opnieuw deelnemen. Maar nu is mijn opdracht wat de Cape Epic betreft volbracht. Volgend jaar ga ik wel zeker terug naar Zuid-Afrika, maar dan om te genieten van het prachtige landschap.”

Na enkele kilometers reed ik al lek. Ons sportief avontuur kon er al meteen op gezeten hebben

Ook de slaapomstandigheden waren niet ideaal. “We sliepen in tentjes”, aldus de chef van de Hooipiete. “We moesten elke ochtend al om 5 uur uit de veren. Maar de zondagnacht na de laatste rit hebben we wel een hotel geboekt in Kaapstad om eens goed te kunnen doorslapen. Het was fysiek en mentaal enorm zwaar”, blikt hij terug. “De organisatie was wel tot in de puntjes geregeld. Het is niet niets om alles voor 650 teams of in totaal 1.300 mountainbikers in goede banen te leiden.”

Fietsen in koksvest

Wannes Vandenberghe koppelde aan zijn mountainbikeavontuur ook een goed doel. Hij liet zich sponsoren ten voordele van De Vleugels, een expertise- en ondersteuningscentrum voor mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking in Klerken. “Dat bracht om en bij de 3.000 euro op”, zegt Wannes Vandenberghe. “Iedereen die een bedrag stortte, krijgt trouwens de helft van die som terug in de vorm van een waardebon, te spenderen in De Hooipiete naar aanleiding van het 40-jarig bestaan van de zaak. Daarom reed ik op dag vijf van de Cape Epic de tijdrit in mijn koksvest om De Vleugels, de inzamelactie en de verjaardag van De Hooipiete extra in de picture te zetten.”

Veel tijd om te recupereren kreeg Wannes wel niet. Maandagavond na de wedstrijd stapte hij met Jasper op het vliegtuig huiswaarts en woensdag was hij al terug aan de slag. “Donderdag stond ik opnieuw in de keuken”, zegt Wannes Vandenberghe. “Ik had wel hier en daar nog wat pijn aan benen, rug en handen. Maar alles is relatief. Twee deelnemers reden de Cape Epic uit met respectievelijk een arm- en beenprothese. Respect hiervoor!”

(KV2)