Zeggen wie Pé Vermeersch is, daar heb je een boek voor nodig. Zelf verklapt ze het je met plezier. De woorden en gedachten stromen er zo snel uit dat je meteen materiaal hebt voor een dikke turf. Anders is ze alleszins. Pé is filosofe, danseres en kunstenares.
Ze is 51 en moeder van Marmer, haar dochter van 12, met de 67-jarige Paul Vandenbroeck, professor kunstgeschiedenis aan KU Leuven. Misschien herinnert u zich Pé nog als tv-presentatrice. Ze komt uit Lendelede, en ging via Kortrijk, Gent en Brussel naar Tokio en vervolgens naar New York om terug te keren naar Tokio en uiteindelijk via Brussel en Gent weer in Kortrijk te belanden.
Ons kotje
“Dat is hier ons kotje”, zegt Pé wanneer we de hal betreden van het herenhuis bij het gerechtshof. Een beetje zoals iemand een goudklomp zou laten zien en zeggen: ‘Kijk, mijn staafje metaal’. De statigheid druipt ervan af. Het artistieke en het speelse al evenzeer. Een imposant gebouw dat bovendien zeer smaakvol en eclectisch is ingericht. De benedenverdieping, daar hebben Pé en haar man in het verleden al tal van concerten en expo’s georganiseerd.
Het contrast tussen het neoclassicistische huis en de muren behangen met oosterse wandtapijten, laat meteen aanvoelen dat de bewoners radicale richtingen durven in te slaan. Dat is ook wat de benaming van hun artistieke labo insinueert: ‘Salon Radical’. “ We willen verzoenbaar en transcultureel zijn, de deuren opengooien. Eigenlijk zou ‘Salon Transculturel’ misschien beter klinken. Omdat we echt wel de mengeling van verschillende werelden nastreven.”
Bingo
Door de bibliotheek leidt ze ons naar het achterhuis. Dat was in het verleden een textielfabriekje. Nu een dansstudio, waar ze op het balkon, of zeg liever het tussenverdiep, een tekenstudio heeft. Op de volle verdieping daarboven heeft ze een expositieruimte waar kunstwerken van haarzelf zusterlijk naast nog meer oosterse tapijten hangen.
Pé Vermeersch was eigenlijk nog een tiener toen ze al op tv was. Niet op Ketnet, want dat bestond nog niet. Ze was een BV avant-la-lettre. “De term BV bestond nog niet”, vertelt Pé. “Ik denk dat ik de jongste Vlaamse tv-presentatrice ooit was. Ik presenteerde het popprogramma ‘Bingo’, tot ik er ontslagen werd. Ik had een stout kantje. Ik kon niet zwijgen. Op school was het niet anders.”
Paus
“Ik zat in de vierdes toen ik op Spes Nostra buiten werd gezet. Ik herinner me nog dat ze me een dag geschorst hebben, toen we naar de komst van de paus in Tielt gingen kijken. Alsof ze vreesden dat ik een bom zou gooien. Rebels zijn doet pijn. Je deelt schoppen uit, maar je krijgt zelf ook wat te verduren. Mijn dochtertje is nu twaalf. Ik vind natuurlijk dat ze voor zichzelf moet opkomen, maar ik zou haar toch aanraden om iets diplomatischer te zijn.”
Terwijl Pé Vermeersch op tv presenteerde, speelde ze ook bij tal van professionele theatergezelschappen: Antigone, Theater Theater in Mechelen, Blauw Vier… “En toen ging ik plots filosofie studeren. Ik wou weten waarom ik op een scène wou staan, waarom ik danseres wou zijn. In België liep ik bij alle compagnieën weg. Ik vond het allemaal zo voorspelbaar en braaf. Ik maakte mijn thesis over Oosterse traditionele dansvormen en trok naar Indië en Japan. Daar had ik het gevoel dat ik thuiskwam. Ik bleef er meer dan twee jaar en ik kreeg er echt vleugels. Mijn leermeesters waren 60. Hier is je carrière als danser gedaan als je 35 bent. Daar begint het leven pas op vijftig. Je ontwikkelt een bepaald soort maturiteit, een lichamelijkheid die anders is dan louter technisch.”
Alternatief Kortrijk
Intussen is het van 2003 geleden dat ze in Japan was. Na veel omzwervingen waarbij ze een eigen studio had in Brussel en Gent, belandde ze terug in Kortrijk. Daar zit haar man voor veel tussen. Professor Paul Vandenbroeck is als kunsthistoricus verbonden aan de KU Leuven. Hij is er gespecialiseerd in de Vlaamse primitieven en verdiept zich ook al jaren in de weefkunst uit de Maghreb.
“Als Brabander vond hij Kortrijk een zeer exotische, rustgevende, stille plek. Gelukkig is het niet meer de stad die ik ontvluchtte toen ik 17 was. Er is minder bourgeoisie. Je hebt hier nu een alternatieve scène, mensen voor wie het anders mag zijn. Als moeder is het heel tof om hier je kindje groot te brengen. Je ontmoet superveel leuke mensen. Maar er is nog altijd niet echt een kunstengemeenschap. Wat dans betreft is er natuurlijk wel Buda, maar daar zie ik al mijn maten uit Brussel passeren, terwijl ik om de hoek woon en niet gevraagd word. Ik werk hier vaak met internationale dansers en muzikanten, maar die worden pas gezien als ze in Brussel, Gent of Antwerpen staan. Ik mis de lokale impact.”
Memento
Wie binnenkort werk van Salon Radical wil zien, kan tijdens het Memento Woordfestival een filmpje bekijken van Pé Vermeersch en dichter Paul Demets op een scherm in de vitrine aan de schouwburg. “Een docu van ons werk rond ademhaling en herstel”, aldus Pé. En voor de rest hoopt ze ook dat ze in haar dansstudio de golden bodies van 40 tot 80 weldra weer welkom kan heten. “Op wat je met je lichaam kan doen staat geen leeftijd. Het lichaam is je schilderspalet. Ik ben nu trouwens nog een master in de filosofie aan het doen. Dus ja, ik ben danseres-filosofe.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
