Ludwina Huys is een bekende Roeselarenaar. De meeste mensen kennen haar echter als Wientje Dupon, een naam die ze met veel liefde blijft dragen ter nagedachtenis van haar overleden man Jef Dupon. Ook op 90-jarige leeftijd blijft Wientje een bijzonder actieve vrouw.
Hoe zou je je band met Roeselare omschrijven?
“Ik ben een aangespoelde Roeselarenaar, want ik ben opgegroeid in een warm nest in Lotenhulle. In 1954 kwam ik in Roeselare terecht toen ik begon te lesgeven in het Sint-Lutgartinstituut in de Dokter Delbekestraat. Meer dan zeven jaar pendelde ik tussen Lotenhulle en Roeselare, tot ik in 1962 huwde met Jef Dupon. Samen woonden we in Roeselare, waar ons gezin groeide met vier kinderen. Ik heb een heel mooie band opgebouwd met deze stad, en deze stad heeft mij ook veel gegeven. Zelfs nu roepen oud-leerlingen mij nog na op de markt of in de winkelstraten.”
Wat is je mooiste herinnering aan Roeselare?
“Het ogenblik dat ik Jef leerde kennen, zonder twijfel. Als leerkracht moest ik na school ‘de lange rij’ begeleiden, en onze wegen kruisten elkaar in de Wilgenstraat. We zwaaiden vaak naar elkaar, en van het een kwam het ander (lacht).”
Wat is je favoriete plekje in Roeselare?
“Dat is op het De Coninckplein of het Sint-Amandsplein. Ik zit daar dan voor het standbeeld van Rodenbach, met daarachter de prachtige kunsttempel van Het Kunstuur, en ik knoop daar gesprekken aan met Jan en alleman, zonder onderscheid van rang, stand of ideologie.”
Welke lokale horecazaken kun je aanraden en wat eet je er dan?
“Roeselare telt heel veel goede horecazaken. De Ooievaar is altijd een van onze favorieten geweest, en ik koos er altijd voor de suggestie van de chef te nemen. Met de weduwengroep Sjaloom spreken we af in Orchidee, en dan kies ik meestal scampi’s of gamba’s.”
Ga je shoppen in Roeselare?
“Natuurlijk, en dat al heel lang. Het hemd dat Jef droeg tijdens ons huwelijk had ik gekocht in De Paternoster, en de stof van mijn trouwkleed kwam van Denys-Schelpe. Ons eerste porseleinen servies kwam dan weer van Callebert in de Ooststraat. Later winkelde ik ook graag bij de Swarovski-winkel en Zara.”
Wat is er meest veranderd in Roeselare?
“Het centrum en de volledige wegeninfrastructuur in Roeselare. Toen ik in 1954 van het station naar Sint-Lutgart fietste, lag de Ooststraat nog vol kasseien en was er tweerichtingsverkeer. Van de Noordlaan was nog geen sprake, en ik heb de Westlaan in macadam zien aanleggen. Nu vind ik dat er te veel appartementen gebouwd worden in Roeselare. Anderzijds ben ik blij dat er veel ontmoetingscentra zijn in de stad en dat er met ARhus een schitterend kenniscentrum is. Ook met de vele digipunten, De Spil, de ‘Moermantuin’ (dat klinkt beter dan park) en het vernieuwde stadhuis scoort Roeselare goed. En natuurlijk de communicatie met de stad via 1788! Dat is echt top: ik bel dat nummer al voor de hele buurt.”
Wat zou je graag anders zien in Roeselare?
“Dat er meer respect is voor elkaar en voor de omgeving. Ik erger me enorm aan zwerfvuil, aan chauffeurs die de wegcode niet naleven en overal hun voertuig parkeren. Ik hoop op een mentaliteitswijziging.”
Als je een zaak mag realiseren, wat zou dat zijn?
“Meer zitbanken in de stad. Waar gezeten wordt, wordt gepraat. Zo kan Roeselare een nog warmere stad worden.”
Welke persoon of vereniging verdient meer erkenning?
“Onze burgemeester. Kris is veel te bescheiden: hij is de man met de glimlach die iedereen gedag zegt en naar iedere inwoner luistert. Ook onze zangkoren mogen wat meer in de kijker komen. Zeker in deze kerstperiode zorgen ze voor veel sfeer in de stad.”
Blijf je de rest van je leven in Roeselare wonen?
“Ik blijf hier zeer graag wonen: in de geboortestad van mijn Jefke, waar hij zijn hele leven les heeft gegeven in zijn college.”
Zelden of nooit thuis
Ludwina Huys – beter bekend als Wientje Dupon – was gehuwd met Jef Dupon. Beiden stonden hun hele leven in het onderwijs. Wientje is nu drie jaar weduwe. Jef en Wientje hebben vier kinderen, acht kleinkinderen en drie achterkleinkinderen.
“Ik ben inderdaad heel vaak op stap”, lacht Wientje. “Onze zoon Bart verwoordt het altijd zo: moeke Huys is zelden of nooit thuis. Ik moet onder de mensen zijn, ik heb dat nodig. Ik sta iedere dag positief op, maar ik lijd aan eenzaamheid. Ik mis Jef elke dag een beetje meer. Mijn motto is altijd geweest: leven en laten leven, iedereen mag doen wat hij of zij wil. Onze kinderen heb ik ook nooit tot iets gedwongen. En ja, ik ben een grote CD&V-fan en een trouwe supporter van onze burgemeester. Ze kennen me daar goed: bij de verkiezingen hangen er meer affiches aan mijn venster dan aan het CD&V-secretariaat.”
