Recent bracht Beryl Otieno de marathon van Tokio tot een goed einde. Het was voor haar de laatste 42 km tijdens de World Marathon Majors, een verzamelnaam van de zes bekendste marathons ter wereld. Er verschenen in Japan maar liefst 37.000 deelnemers aan de start.
De Brugse atlete was bij aankomst een van de 2.500 die een zesvoudige medaille om de hals kreeg. Die medaille verwijst naar de zes aankomsten in de World Marathon Majors: Berlijn, Tokio, New York, Chicago en Londen. Beryl Otieno deed ze alle zes in tien jaar tijd.
“Als kind nooit aan wedstrijdlopen gedaan, wel gymnastiek”
Op haar twintigste kwam ze voor het eerst naar ons land. “Mijn zus, broers, nichten en neven wonen nog in Kenia. Vorig jaar was ik nog in Iten, het mekka van de lopers waar veel professionele atleten trainen, ter voorbereiding van de marathon in Parijs. Ik heb er mijn familie bezocht. Er waren ook lopers mee van Runner’s High.”
Je leeft nu ondertussen zo’n dertig jaar in ons land?
“Ik was eigenlijk niet van plan om naar België te komen. Ik studeerde hotelmanagement en toerisme in Nairobi. Ik kwam uit een arm gezin en mijn mama had het moeilijk om dit te betalen. Er volgde een stage in een hotel in Mombassa, aan de kust. Op dat moment heerste er een oorlog in Somalië en er verbleven veel buitenlandse soldaten. Ik leerde er een Belgisch militair koppel kennen. Zij zagen in welke omstandigheden ik daar leefde. Ik werkte ook in een project van de Verenigde Naties om arme kinderen te helpen. Terwijl ik zelf arm was, maar gelukkig. De Belgen luisterden naar mijn verhaal. Een alleenstaande man stelde mij voor om hier als au pair voor zijn kinderen aan de slag te gaan. Dit heeft niet zo lang geduurd. Na een korte periode terug in Kenia koos ik er toch voor om hier te wonen. Daarna leerde ik mijn echtgenoot kennen. Hij was nog nooit in Afrika geweest. Een cultuurshock was het voor hem. Ondertussen bezochten we reeds vele keren Kenia. Ook samen met onze kinderen.”
Hoe verliep je aanpassing hier?
“Het eten, de cultuur. Het was in het begin heel iets anders. Niet gemakkelijk, want ik had geen vrienden. Ik moest van nul beginnen. Nederlands leren heeft mij uiteindelijk gered. De deuren gingen voor mij open. Gelukkig. Ik maakte vrienden, sloot mij onder andere aan bij atletiekclub Sodibrug. Eens ik een VAL-nummer nodig had om in competitie te gaan werd het Olympic Brugge.”
Je werd een duizendpoot: vrijwilligerswerk, je inzet voor goede doelen?
“Ik Kenia deed ik veel om mensen te helpen. Ook hier heb ik veel projecten opgezet, geld verzameld, mijn familie gesteund, voor voeding gezorgd, schooluniformen betaald. Samen met mijn man heb ik tien jaar Orphancastle gehad. Hiermee deden we activiteiten, eetfestijnen, feesten. Twee kinderen konden we hiermee naar school sturen. Ondertussen zijn zij volwassenen en zijn ze aan het werk.”
De voorbije tien jaar ging de aandacht naar je marathons. Er was minder tijd voor dergelijke projecten?
“Als vrijwilliger was ik lang actief bij FMDO – een organisatie die veel mensen uit het buitenland met elkaar verbind – met multiculturele kookworkshops in het Hof van Watervliet om mijn cultuur en mijn Nederlands met hen te delen. In scholen gaf ik tips om vegetarische maaltijden te presenteren en ik ging voornamelijk tijdens corona bij mensen langs die weinig contact hadden om hen gratis gezelschap te bieden. En er is nu nog mijn eigen loopinitiatief ‘Start to Run, Start to Meet’, voor vrouwen die willen bewegen en samen met andere buitenlandse dames begon ik Afrikaanse dans.”
Opvallend: in Kenia was je nooit een atlete?
“Ik was een zeer actief kind. Wedstrijdlopen heb ik nooit gedaan. Tot mijn veertiende wel gymnastiek. Niet vergelijkbaar met hier. In Kenia ging het meer om fysieke oefeningen zoals je hier lichamelijke opvoeding hebt, met simpele oefeningen.”
Herinner je nog je eerste officiële marathon?
“In Brussel. Ik denk in 2009. Ik had geen idee van wat er op mij afkwam, welke tijd ik moest lopen. Ik heb dat langzaam aangepakt. Stilletjes aan het aantal kilometers opgebouwd. Ik finishte in 3u.45.”
Tokio werd ondertussen je marathon nummer 38?
“Van de zes tijdens de WMM was dit parcours wellicht het minst aantrekkelijk. Het was streng. Zo mocht ik mijn eigen sportdrank niet nuttigen. Het moest die van de organisatie zijn. New York komt op één. Overal waren er supporters. Zij gaven mij de energie om door te zetten. Op de tweede plaats komt Londen. Om de vele bezienswaardigheden langs het parcours, met een finish nabij het koninklijk paleis. Berlijn is een vlak parcours, goed voor een persoonlijk record. Dat is toen niet gelukt omdat ik mij niet goed voelde. Maar ik ben van plan om nog eens terug te gaan, voor een nieuw PR.”
Ondertussen is Sydney officieel de zevende marathon in de Majors?
“Shanghai en Kaapstad kunnen daar nog bijkomen. Misschien doe ik die later. Ik loop binnenkort de marathon in Rotterdam. Die was reeds gepland en dankzij mijn goede tijd in Chicago kreeg ik een uitnodiging van New York City Marathon om daar in november het WK te lopen in de categorie Vrouwen +50. Ik kijk naar deze ervaring uit.” (ACR)
