Vrijdag 31 januari was de laatste dagshift van beroepsbrandweerman Johan Kesteloot (61). Na een carrière van maar liefst 43 jaar bij de brandweer, waaronder 35 jaar als beroepsbrandweerman, gaat hij officieel met pensioen.
Deze morgen werd Johan als verrassing thuis in Bissegem opgehaald met een oude Amerikaanse ziekenwagen – hij heeft een groot hart voor de ambulancewerking – door de collega’s van de ploeg. Hij werd om 7 uur ‘s ochtends met een erehaag in de kazerne in Kortrijk verwelkomd door een 65-tal collega’s en startte de dag met een ontbijt om zo hem in de bloemetjes te zetten.
Wat je heeft gemotiveerd om zo lang in dit beroep te blijven?
“Ik kom uit een echte brandweerfamilie. Mijn vader en twee ooms waren ook bij het korps in Bissegem, net al mijn grootvader en mijn overgrootvader is één van de oprichters van het korps in 1907. Ook mijn broer Wim is vrijwilliger bij de brandweer in Heule. Onze streek, gekend als het ‘mekka van de brandweer’, heeft veel kazernes vanwege de vlasindustrie die zeer brandgevoelig was.
Wat me vooral motiveerde was het medische aspect. De ziekenwagen werd mijn grote liefde binnen de brandweer. Ik was 24 jaar ambulancier. Veel mensen weten niet dat bijna alle ambulances door de brandweer worden beheerd. Elke professionele brandweerman is ook opgeleid als ambulancier. Onze medische achtergrond komt goed van pas, vooral bij het redden van mensen uit wrakken. Directe hulp bieden aan mensen in nood, waarbij de ambulance vaak als eerste ter plaatse is, maakt echt het verschil tussen leven en dood. Daar ligt mijn hart en dat was mijn grootste motivatie.”
Wat zijn de grootste veranderingen die je hebt gezien tijdens je carrière?
“De uitrusting in de ambulance is enorm geëvolueerd. Waar we vroeger enkel over basismateriaal beschikten, hebben we nu geavanceerde apparatuur zoals defibrillatoren en beademingstoestellen. Dankzij moderne computersystemen kunnen we bij kritieke noodgevallen al belangrijke informatie doorsturen naar de spoedartsen in het ziekenhuis.
Ook op het gebied van verkeersveiligheid is er veel veranderd. In het begin van mijn carrière kwamen we elk weekend zware verkeersongevallen tegen, vaak veroorzaakt door alcoholgebruik. Het aantal dodelijke slachtoffers was schrikbarend hoog, mede omdat auto’s toen nog geen kreukelzones of airbags hadden. Door de jaren heen heb ik een duidelijke impact gezien van sensibiliseringscampagnes rond alcoholgebruik in het verkeer.”
Kan je ons één van je meest gedenkwaardige ervaringen als brandweerman delen?
“De instorting van school ‘t Fort in Kortrijk zo’n 40 jaar geleden. Op dat moment was ik nog vrijwilliger bij het korps in Bissegem. De omvang van de reddingsoperatie en het feit dat de slachtoffers kinderen waren, maakten een diepe indruk op me. Het was pure chaos. Een groot deel van het klaslokaal was ingestort en kinderen zaten vast onder het puin. De onmacht die je voelt in zo’n situatie is onbeschrijfelijk, vooral omdat het om kinderen gaat. Het toenmalige Sint-Niklaasziekenhuis lag op slechts 200 meter van de rampplaats, ik herinner me nog hoe mensen kinderen in hun armen naar binnen droegen. In die tijd bestond er nog geen gestructureerd rampenmanagement; iedereen zocht en hielp met man en macht. Het is eigenlijk een wonder dat er zo weinig slachtoffers waren. Een beeld dat me altijd zal bijblijven, is hoe de eerste rij schoolbankjes nog rechtstond, terwijl de rest van het lokaal volledig was ingestort. We hebben die bankjes voorzichtig weggehaald om te voorkomen dat de rest van het lokaal ook zou instorten.
Wat ga je het meeste missen nu je met pensioen gaat?
“De collegialiteit. Als brandweerman leef je in een hechte groep van een tiental collega’s, waarmee je samenwerkt, samen eet, samen sport en samen poetst. Het voelt bijna als familie. Gelukkig hoef ik er niet volledig afscheid van te nemen. Ik blijf actief als vrijwilliger. Het is fijn dat mijn afscheid niet abrupt is en dat ik nog steeds een bijdrage kan leveren. De samenwerking tussen beroeps- en vrijwillige brandweerlieden is altijd heel goed geweest, ik ben blij dat ik daar deel van kan blijven uitmaken.”
Wat zijn je plannen nu je met pensioen gaat?
“Nu ik met pensioen ga, kijk ik ernaar uit om volop te genieten met mijn vrouwtje, Connie Dekoninck. We trekken er graag op uit met de camper, vooral richting Frankrijk, al laten we onze bestemming afhangen van waar het mooi weer is.
Daarnaast blijven we druk bezig in ons samengesteld gezin met vijf dochters. Er is altijd wel ergens een klusje te doen voor papsie, dus ik vermoed dat ik daar ook nog regelmatig voor ingeschakeld zal worden.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
