Berenice Jacobs van de Belleman Pub: “Brugge heeft opnieuw nood aan een belleman”

‘Man die op café mag, is gezonder’ en ‘Boezem aangapen is gezond’. Deze vergeelde kranten-titels hangen achter de bar van De Belleman Pub en schetsen perfect hoe uitbaatster Berenice Jacobs in het dagelijkse leven staat. Al meer dan 21 jaar is ze van dinsdagochtend tot zondagnacht – met veel te weinig slaap tussenin – in de weer voor haar klanten. Haar zaak sluit vaak pas in de late uurtjes, maar om negen uur is Berenice alweer paraat. Zo ook die ochtend, op een sluitingsdag, voor dit interview. Haar cafémascotte vol fooien werd twee maanden geleden ontvreemd, maar haar goed humeur schoot er niet bij in.

Op de hoek van de Jozef Suveestraat en de Gevangenisstraat vind je vandaag De Belleman Pub. Vroeger werd dit hoekcafé La Liberté genoemd. De Vrijheid dus, een wat cynische naam, want gesitueerd op een steenworp van de voormalige gevangenis Pandreitje. “Naar verluidt heeft de toenmalige dochter van de belleman van Gent samen met haar wederhelft De Belleman Pub opgestart. Ze konden in Brugge evenwel niet aarden en verkochten dit pand aan hun bankdirecteur. Die verhuurde het aan andere uitbaters tot ik hier mijn stek vond. Voor mij stonden hier vier andere zaakvoerders aan het roer”, weet Berenice Jacobs (59).

In de voorgevel van De Belleman Pub zie je een nis met beeldje in aardewerk dat een belleman voorstelt. Dat werk werd destijds in opdracht gemaakt. Er stelde zich echter een probleem: het beeldje viel proportioneel te klein uit, waardoor men zich genoodzaakt zag het voetstuk van de nis op te hogen met enkele bakstenen.

Er zijn maar weinig vrouwelijke caféuitbaters in Brugge die al 21 jaar klaar staan voor hun klanten. Wie zijn die klanten eigenlijk?

“Naast plaatselijke stamgasten komen hier ook veel toeristen over de vloer. Vooral uit Engeland. Er is een koppel dat jaarlijks twee à drie keer naar Brugge komt om mij te bezoeken. Ze doen dit al van het eerste jaar dat ik open was. Zoiets creëert een band en die heb ik door de jaren heen opgebouwd met heel veel klanten. Ik voel me op mijn best als ik onder het volk ben en ontmoet nog steeds graag mensen die ik nooit eerder heb gezien. Het leukst blijven de voorvallen die onverwacht gebeuren. Zo viel hier eens een rugbyploeg binnen die spontaan ambiance begon te maken. Of beroemdheden die uit het niets opduiken, zoals met Jo Lemaire eens is gebeurd. Of die nacht dat José Izquierdo, de voormalige Gouden Schoen van Club Brugge, mijn zaak binnenviel. Of Raymond Bosschaerts, vooral bekend als Ben Kurrel in de legendarische BRT-serie Kapitein Zeppos.”

Een café uitbaten, moet je met hart en ziel doen. Anders hou je dit niet vol

“In de tijd dat de inmiddels overleden journalist Jan Van Belle nog leefde, gebeurde het regelmatig dat hij na de gemeenteraad met schepenen en raadsleden nog iets kwam drinken. Nog steeds zakken verkozenen na een raadszitting op dinsdag naar hier af. Jan was een goedlachse man en een enorme sfeermaker. Toen ik met mijn tweede man in de echt verbonden was, wou hij mijn klanten eens verrassen. Ik had de zaak bij manier van spreken gebarricadeerd, maar toch waren ze erin geslaagd om mijn café helemaal te versieren. Aan de voorgevel hing een spandoek met het opschrift ‘Binnenkort heropening: Eroticacentrum De Tien Muizen’, met mijn foto erbij. Aan de zijkant: ‘Paaldanseressen gevraagd’, met vermelding van mijn telefoonnummer. Jan had daar weet van, stuurde er een fotograaf van Het Laatste Nieuws op af en die maakte er een artikel over. Mijn telefoon stond dagenlang roodgloeiend. Twee jaar nadien passeerde er een oud ventje en riep voor een vol terras: “Is dit hier geen sekskot?”. (lacht)

Hoe heb je Brugge in de periode dat je waardin van De Belleman Pub bent zien veranderen?

“Regelmatig duikt het cliché van Bruges la morte nog op, maar zelf vind ik dat onze stad leeft. Het is ook dankzij de toeristen dat de horeca en middenstand hier kunnen (over)leven. Door de lofzang van toeristen op Brugge besef je als bewoner pas in wat voor een prachtige stad wij mogen leven. Sla er de cultuuragenda maar op na: er valt bijna elke dag wel iets te beleven. Velen klagen de vermeende overlast van de toeristen aan, maar ik vind dat dit eigenlijk best wel meevalt. Het stadsbestuur heeft het massatoerisme geconcentreerd in de zogenaamde Gouden Driehoek. Ik lig daar op een steenworp van en toch weten de toeristen mijn zaak te vinden. Ik heb de lusten, maar niet de lasten. Ik prijs me ook gelukkig dat ik goede buren heb. Iedereen is bereid om een ander bij te springen als daar nood aan is. Ik denk niet dat er veel straten in Brugge zijn die zo aan elkaar hangen als de Suvéestraat. Het is eigenlijk mijn favoriete plekje in deze stad. (lacht) Het bezorgt me het dorpsgevoel in een wereldstad. Of toch een stad waar heel de wereld graag naartoe komt.”

Sinds dinsdag 1 januari heeft Brugge een nieuwe bewindsploeg. Heb je aanbevelingen voor het nieuwe stadsbestuur?

“In mijn onmiddellijke omgeving: heel veel mensen die hier op café komen, klagen dat ze moeten betalen om hun wagen achter te laten in de ondergrondse parking die bovendien te klein is. Anderzijds zorgt de kleinschaligheid wel voor een veilig gevoel en ook dat vind ik één van de troeven van Brugge. Mensen hoeven hier niet bang te zijn als ze ‘s avonds buitenkomen.”

“Waar ik voorts ook voor wil pleiten, is de aanstelling van een belleman. Vroeger was dat een vertrouwd beeld op straat, maar helaas ligt die tijd ver achter ons. Soms krijg ik hier Engelse bellemannen over de vloer en die van Dorchester suggereerde om een lokale wedstrijd uit te schrijven. Wie weet. Een minpunt van het vorige stadsbestuur vind ik de beslissing om de beeldengroep op ‘t Zand te verwijderen. Hoeveel toeristen hebben daar geen foto van genomen? Dit zegt toch iets?”

Door de lofzang van toeristen op Brugge besef je als bewoner pas in wat voor een prachtige stad wij mogen leven

“Het nieuwe ‘t Zand is vooral een immens plein dat ik te kaal vind. Die plaats zou heel gediend zijn met wat aankleding of nieuwe evenementen, maar wie ben ik om daar over te oordelen? Ik vind ook dat het terrassenreglement transparanter zou moeten zijn. Vandaag heb ik het gevoel dat voor sommigen alles gepermitteerd is en voor anderen niets. Zelf ben ik best tevreden met de achttien stoelen die ik buiten mag plaatsen, maar dit weerhoudt mij er niet van om het beleid terzake te willekeurig te vinden. Al jaren wil ik een luifel hangen boven mijn terras. Ik heb daar ook een aanvraag voor ingediend, maar ik mag die luifel maar over een zeer beperkte oppervlakte aan laten brengen. Nochtans zouden ook mijn klanten er baat bij hebben, want op die manier hoeven ze bij regenweer geen nattigheid te voelen.”

Begin februari vier je – met vertraging – de twintigste verjaardag van De Belleman Pub. Een caféleven is een slopend bestaan. Hoe lang wil je nog doorgaan?

“Zolang ik kan. Een café uitbaten, moet je met hart en ziel doen. Anders hou je dit niet vol. Het doet me ook plezier dat er hier mensen van mijn allereerste dag tot op de dag van vandaag klant zijn. Zo is er een vrouw die in die periode haar echtgenoot verloor. Naast dat verlies was ik ook getuige van talrijke mooie momenten: ik zag haar dochters opgroeien, hun lieven passeren en de kleinkinderen geboren worden. Prachtig, toch? Daarom wil ik verder doen. Als caféuitbater hang je echter ook vast aan huurcontracten. Hopelijk krijg ik over vier jaar een verlenging, maar stel dat er morgen iemand komt en De Belleman Pub voor een aanzienlijk som wil overnemen, zal ik toch twijfelen.” (lacht) (SVV)

Op zaterdag 2 februari viert Berenice Jacobs het porseleinen jubileum van de Belleman Pub. Dit gebeurt niet in haar eigen zaak, maar in het Meersenhuis, gelegen aan de Oostmeers 3. Voor 18 euro kun je mee aanschuiven aan een winterbarbecue. Eerst kun je genieten van een aperitief. Op je bord krijg je drie stukken vlees, pasta en groenten. Hideaway – de favoriete band van Berenice – luistert de avond muzikaal op.