Benefietbarbecue voor vzw ‘t Kattenkwaad: “Anders komt opvang honderden asielkatjes in het gevaar”

Samya Delforce (53) en haar partner Peter Tytgat (55) runnen in hun woning in de landelijke Veldstraat in Emelgem vzw ’t Kattenkwaad. De zorg voor ‘hun’ katten is meer dan een fulltime bezigheid. “Voor het eerst in acht jaar zijn we eens op weekend geweest.”

De eigenlijke start van ’t Kattenkwaad ligt al zowat anderhalf decennium achter de rug. “Er werd bij mij kanker vast gesteld, ik had volgens de dokters nog drie maanden te leven. Ik had zelf al vier katten gehad, maar die waren door ouderdom allemaal overleden. Ik wilde nog een katje, maar gezien mijn levensverwachting besloot ik er dan maar tijdelijk op te vangen. Uiteindelijk werd ik een opvangmama voor een asiel dat ondertussen niet meer bestaat.”

Samya won de eerste strijd tegen kanker maar kreeg vervolgens nog eens af te rekenen met een andere vorm van kanker. Anno 2023 bestaat ’t Kattenkwaad officieel al een tiental jaar, de jongste zeven jaar als vzw. “In het begin kregen we hier per jaar een 50-tal katten over de vloer, dat zijn er nu al een stuk boven de 400.”

Zwanger aan de deur gezet

Het huis is ook helemaal omgebouwd tot een kattenresort. Binnen is er een kennel, in een bijgebouw nog een tweede indoorkennel en in de tuin een outdoorkennel. Maar hoe belanden al die katten nu bij vzw ’t Kattenkwaad? “Op diverse manieren. Onlangs zijn we nog naar Wijnendale (Torhout) geweest”, vertelt Peter. “In een tuin verzorgden oudere mensen daar de katten, maar toen ze naar een woonzorgcentrum moesten keek niemand er meer naar om. Die katten waren niet gesteriliseerd en kweekten dus lustig verder. We zijn er uiteindelijk meer dan 30 gaan weghalen.”

Samya: “Mensen zien op een fietstocht in de berm soms een nest katjes en bellen ons. Of plots ontdekt iemand een ‘vreemde’ kat in zijn of haar tuinhuis die die plek uitgekozen heeft om te bevallen.”

Maar Samya merkt ook een negatieve trend. “Zeker na corona is dat nog erger geworden. De mensen krijgen een gratis katje, maar ze doen er het nodige niet voor. Je moet die ‘in orde zetten’. Met andere woorden moet je bij de dierenarts langs, maar dat kost geld natuurlijk. Maar als je dat niet doet, dan raakt je poes in verwachting en zit je met een nest jongen. We stellen vast dat die zwangere katten dan vaak aan de deur worden gezet. Zo komen hier vaak een mama met kittens terecht. Je denkt in eerste instantie dat het een zwerfkat is, omdat ze zich wat mensenvreemd gedraagt. Maar dat blijkt dan in eerst instantie omdat ze jongen heeft, eens ze zich gesetteld heeft stel je vast dat het eigenlijk een huiskat was. Jammer dat dit allemaal moet gebeuren natuurlijk. En eigenlijk is het gewoon dweilen met de kraan open. Gelukkig kan ik een beroep doen op een tiental opvanggezinnen. Die nemen dan een nestje kittens in huis en kweken die op. Die katjes worden dan ook in orde gezet bij de dierenarts, maar dat gebeurt allemaal op kosten van ’t Kattenkwaad. Dat loopt op de duur allemaal serieus op natuurlijk. Van die opvanggezinnen gaan die katjes dan naar mensen die hen adopteren. Maar die mensen weten dan ook dat ze een kat in huis halen die de vaccins gekregen heeft, ontwormd, gesteriliseerd en gechipt is. Die prijs rekenen we dan ook door aan de adoptiegezinnen, wij kunnen dan niet allemaal blijven ophoesten natuurlijk. Want het kost sowieso al heel wat centen.”

In deze vakantieperiode is het extra moeilijk. “De mensen zijn op congé, er wordt minder gedacht om een katje in huis te nemen nu. Maar wie er eentje in huis wil halen kan altijd op onze Facebookpagina en de website terecht. En ook op de site ‘Adopteer een dier’ vind je ze terug.”

Een ‘no kill-asiel’

Als Samya ons vertelt dat ze een ‘no kill-policy’ hanteren moeten we toch even om verduidelijking vragen. “Katjes worden hier bij ons niet gedood, in welke toestand ze zich ook bevinden. Wij trachten ze te redden. Zo staat hier in huis een couveuse om zwakke jongen op krachten te laten komen. Maar ook katjes die totaal verwaarloosd zijn proberen we er bovenop te helpen. Maar dat is vaak heel schrijnend. Soms hebben de maden zich al uitgeleefd in de vacht van het dier en worden ze als het ware opgegeten. We krijgen jammer genoeg veel van die toestanden te zien en het betert er niet echt op. Of soms zit een kat buiten, verongelukt de mama en blijven de kittens gewoon achter tot ze in een belabberde toestand gevonden worden.”

Verwaarlozing bestraffen

Het is ondertussen het levenswerk geworden van Samya en haar partner Peter. “Het is inderdaad iets waar je van ’s morgens vroeg tot ’s avonds mee bezig bent. Gelukkig hebben we hier ook nog de hulp van vrijwilligers die de kennels helpen poetsen, dat is ook wel dagelijks nodig en een groot werk. Vakantie nemen? Dat zit er eigenlijk niet in. Ik geloof dat we nu voor het eerst in acht jaar eens een weekendje weg zijn geweest. Mijn kinderen springen dan ook eens in de bres”, zegt Peter.

Samya doet ook nog een oproep naar de overheid. “Eigenlijk zouden er veel zwaardere straffen moeten staan op dierenverwaarlozing. Dan zouden mensen misschien twee keer nadenken voor ze een levend wezen aan zijn lot overlaten.”