‘Nodig eens een eenzame uit in je huis’: een nobele kerstgedachte, en het maakt daarbij weinig uit of die eenzame nu twee voeten dan wel vier poten heeft, nietwaar? Nathalie Steenhout en haar vriend Ben De Graeve hebben in elk geval nog geen seconde spijt gehad van hun goede daad vlak voor Kerstmis. “Blue is ons kerstwondertje.”
Dat ze vlak voor Kerst een Curaçaose zwerfhond in huis namen, heeft alles te maken met de reis die Nathalie Steenhout (43) en Ben De Graeve (37) een tijdje terug ondernamen. Een reis om in te kaderen, maar tegelijk wrong er ook iets.
“Ben en ik zijn jaren geleden verliefd geworden op de Caraïben: een duik- en snorkelparadijs, hartelijke mensen, en je bent er altijd zeker van mooi weer. Curaçao was het laatste eiland op de Caraïben dat nog op ons to-do-lijstje stond”, vertelt Nathalie.
Begin oktober was het dan zover: twee weekjes Curaçao lonkten. “Maar van zodra we daar aankwamen, zat er iets in de weg”, gaat Nathalie voort. “Overal waar we keken, zagen we roedels zwerfhonden die compleet aan hun lot waren overgelaten. Veel van die dieren waren echt vel over been.”
Dierenvrienden
Het was voor het koppel een domper op de prille vakantievreugde. “We zijn allebei grote dierenvrienden, dus het stak om hiermee geconfronteerd te worden. Onbezorgd genieten zat er plots niet meer in, en dat dierenleed strookte ook gewoon niet met het paradijselijke beeld dat we van het eiland hadden”, klinkt het.
En toen keek één van die arme sloebers hen eens diep in de ogen. “We waren bij het shoppingcenter toen Blue naar ons toe kwam gelopen. Schuchter, graatmager, mankend op één poot en met smekende blik. Precies of hij vroeg ons om hulp – de miserie stond echt van zijn gezicht af te lezen”, aldus Nathalie.
De gedachte aan het dier liet Ben en Nathalie niet meer los. “We hebben samen al heel wat afgereisd en waar je ook gaat, overal word je wel met dierenleed geconfronteerd. Maar met Blue was het anders: hij bleef maar door ons hoofd spoken. Die onweerstaanbare Droopy-oogjes ook…”, glimlacht Nathalie. “Met Blue was het liefde op het eerste gezicht”, beaamt Ben.
Rescue Paws Curaçao
Blue, een reu van zo’n jaar oud, is een van de duizenden – de populatie ligt naar schatting tussen de tien- en veertigduizend – honden die op Curaçao door de straten zwerven. “‘Westpointers’, worden ze genoemd. Ze stammen af van de jachthonden die naar het eiland meereisden”, weet Nathalie. Ben en Nathalie besloten het dier te adopteren en maakten zo kennis met Rescue Paws Curaçao, een non-profitorganisatie die zich tegen het dierenleed op Curaçao inzet.
“Een fantastische stichting die uitmuntend werk levert”, zegt Ben. “Elk jaar plaatsen ze zo’n vierhonderd honden, maar het blijft dweilen met de kraan open. Bovendien is door een nieuwe wetgeving adoptie veel moeilijker geworden in Nederland.”
“Ik volg op Instagram Monique Westenberg, de (inmiddels ex-)vriendin van André Hazes die twee zwerfhonden adopteerde vanop Bonaire. Dat was voor mij ook een voorbeeld”, zegt Nathalie. Toen het rescue center op Curaçao Blue te pakken kreeg, bleek haar vermoeden juist te zijn. “Als wij hem niet in huis gehaald hadden, zou hij waarschijnlijk niet meer zolang hebben geleefd. Gelukkig reageerde hij goed op de antibiotica en kon hij alle spuitjes krijgen die hij nodig had om naar hier te komen. De zestiende zijn we hem gaan ophalen op Schiphol: een koppel uit Nederland bracht hem voor ons mee.”
Gouden mandje
En zo kreeg Blue alsnog zijn gouden mandje. Van het uitgemergelde dier op de foto’s is in de verste verte geen spoor meer. “In het begin rilde hij voortdurend van de kou”, zegt Ben. “Logisch ook: op Curaçao was het minstens dertig graden warmer. Maar ondertussen heeft hij zich goed aangepast. Na een week was hij al zindelijk, en hij komt wonderwel overeen met onze katten. ’t Is echt een schat van een beest.”
“Hij is superlief voor ons”, knikt Nathalie. “We merken aan alles dat hij dankbaar is. Maar wij zijn Blue ook dankbaar: hij is ons kerstwondertje.”
“En zeggen dat we eerst eigenlijk geen hond wilden”, glimlacht Ben. “We baten in Blankenberge een drukke frituur uit en dachten altijd dat we geen tijd zouden hebben voor een hond. Maar we hebben tenslotte ook geen kinderen, en met Blue hadden we echt het gevoel dat het voorbestemd was. We gaan er alle dagen twee of drie keer mee wandelen.”
Aandacht
Blue krijgt dan veel bekijks. “Ik had het gepost op Facebook en er kwamen honderden reacties op. Nooit gedacht dat mensen er zo zouden in meeleven”, glimlacht Nathalie. “Toen we laatst met Blue in de supermarkt waren, kregen we heel wat gelukwensen. Blue leek ook blij met al die aandacht – ’t is een vedette in wording.”
Ben en Nathalie willen met hun Westpointer een voorbeeld zijn voor andere hondenliefhebbers die adoptie overwegen. “Er zitten bij ons ook veel dutskes in ’t asiel, maar op Curaçao is de situatie echt schrijnend. De dieren worden daar koudweg afgemaakt”, zegt Nathalie.
“Er zijn mensen die duizenden euro’s over hebben voor een rashondje; zo’n gladde puppy met een strikje rond. Wij hebben 450 euro betaald om Blue naar hier te halen, en hij was al gechipt en gecastreerd. Maar da’s bijzaak. We hebben Blue van de dood gered en dat is onbetaalbaar.”
En de naam? “Ben en ik zijn allebei hevige Blue Army-supporters, én liberaal in hart en nieren. Plus: we zijn niet vies van een glaasje Blue Curaçao”, klinkt het.
(WK)
