Bea Callemeyn is gepassioneerd door creatief handwerk: “De vredesvlag was een monster, we stikten anderhalf uur aan één naad”

Kerstmagie in het Kasteel, de Nocturnes, de grootste vredesvlag… Als er ergens iets te doen is in Ieper waarbij genaaid, gebreid of geborduurd moet worden, dan is Bea Callemeyn er als de kippen bij. De 60-jarige ergotherapeut uit Sint-Jan gaat dan ook geen uitdagingen uit de weg. Zo recycleerde ze ook al achtergelaten tenten op Festival Dranouter.

Bea Callemeyn spoelde in 1985 aan in Ieper om er te werken als ergotherapeut in revalidatiecentrum De Klinker. De naaimicrobe ving ze een jaar nadien toen een collega haar meenam naar een naailes. “Het begon met kleren te naaien voor de kinderen”, vertelt Bea. “Maar ik ben ook iemand die van uitdagingen houdt, dus probeerde ik zoveel mogelijk nieuwe technieken te ontdekken. Ik heb heel veel plannen en ideeën in mijn hoofd, maar helaas is er vaak te weinig tijd om ze uit te voeren.”

Je naait ook voor verenigingen?

“Voor ‘Kerstmagie in het Kasteel’ in Vlamertinge ben ik al twee edities verantwoordelijk voor het naaiteam dat bestaat uit twaalf naaisters die decoratie en kostuums naaien voor de verschillende personages. Bij de Nocturnes ben ik ook medewerker, een van de twintig. Ik vind het mooi om mijn hobby te kunnen doen met andere mensen. Het heeft iets verbindend als je met een groep naaisters naar een doel kan werken. De vorige keer hebben we voor Kerstmagie genaaid van het laatste weekend van augustus tot eind november, twee dagen in de week. Dat schept een band.”

Ben je Ieperling in hart en ziel?

“Ik ben het geworden. In het begin kende ik hier niemand. Uitgaan deed ik nog steeds in regio Brugge. Maar dan ging ik in het jongerenbestuur van het JOC en vanaf dan maakte ik veel Ieperse vrienden. Nu zit ik in tal van verenigingen: de ouderraad van de school in Sint-Jan, de quiltclub De Lapjeskatten, vroeger in de KVLV en mijn man in de Landelijke Gilde. Mijn man zit ook nog in de Gezinsbond, ik ben ook bij Quiltclub De Lapjeskatten.”

Je werkte ook mee aan de vredesvlag.

“Toen de oproep voor vrijwilligers kwam, voelde ik me aangesproken om naar de startvergadering te gaan. Ik vond dat heel tof om te doen. Ook dat was een verbindende activiteit met mensen die elkaar niet kennen en die samen aan hetzelfde grote project werken. Het was wel moeilijk. De vlag van dertig op zestig meter werd een monster. Je had zodanig lange stroken dat je geen blijf wist met de stof. We stikten anderhalf uur aan één naad. Met z’n drieën: één iemand aan de naaimachine, iemand ervoor die de stof wegtrok en iemand erachter om de stof aan te geven. Maar ik doe dat wel graag. Zulke speciale dingen maken, is wel mijn ding.”

Wat is Mestival?

“Dat was een recyclageproject waarbij we met enkele vrijwilligers achtergelaten tenten ophaalden op de camping van Festival Dranouter. Dat materiaal verwerkten we tot nieuwe spullen. Daarmee wilde ik aantonen dat het zeil van een partytent dat je vandaag in de vuilbak gooit, volgende week kan gebruikt worden als picknickkleed, in plaats van iets nieuws te halen in de Action of de Blokker. Het mooie was dat we de jongeren van de Heilige Familie konden inschakelen waardoor ze ook stilstonden bij andere dingen die je ermee kan doen.”

Je deed ook mee aan Buren bij Kunstenaars.

“Dat was omdat er toevallig een plek vrijkwam in de zaal in Sint-Jan. Je moet dan wel iets meer doen dan een standaard patchwork. Ik had een paar korte versjes geschreven en die geborduurd op een plaid. Ondertussen heb ik de smaak van het dichten te pakken en dit jaar is het al de derde keer dat ik meedoe aan ‘Poëzie in de tuin’ in Zerkegem. Ik heb trouwens ook meegewerkt aan de Triënnale in Brugge, waarbij we een silo bekleedden met een enorme lap stof. Dat was een project van de Amerikaanse kunstenares Amanda Browder.”

Over kunst gesproken. Ik vond wat je deed met het standbeeld van Klaas de Kanonnier tijdens corona neigen naar streetart.

“Een Engelse vriend had mij uitgedaagd om iets speciaals te doen met de vele mondmaskers die ik naaide. Aan het standbeeld van Klaas de Kanonnier (aan het vroegere openluchtzwembad, red.) passeer ik iedere dag om naar mijn werk te gaan, dus mat ik het beeld een speciaal ontworpen mondmasker aan. Ik heb zo een achttal mondmaskers gemaakt, waarbij de boodschap compleet anders was als je het mondmasker dicht of open had. Bij mijn eerste mondmasker stond ‘Please love me’ als het dicht was en ‘Please stay away if you love me’ als je het opende. Of ‘Can we hug?’ en ‘Can we still wait to hug?’. Zo wilde ik op een grappige manier de boodschap brengen: doe wat er gevraagd wordt.”

Wat drijft je om zulke dingen te doen?

“Ik doe gewoon graag de niet zo gewone dingen met naaien. Noem ik het kunst? Dat weet ik niet. Maar ik doe graag dingen die niet de standaard zijn. Ik heb ook een kunstwerk geborduurd van David Maertens. Hij had zijn ouderlijk huis volgetekend met Keith Haring-achtige figuren en een detail daarvan borduurde ik op een kussen. En dat kussen heb ik dan aan hem gegeven.”

Ondertussen werk je ook al bijna veertig jaar bij de Klinker. Wat doe je daar precies?

“Wij werken met kleuters met ontwikkelingsachterstand en lagereschoolkinderen met leerproblematiek en gedragsproblematiek. Het gaat dus om kinderen die het moeilijk hebben maar die naar een gewone school gaan. Bij de keuze van mijn studies sprong ergotherapie in het oog omdat er veel handvaardigheid in zat. Blijkbaar sprak dat me toen al aan: creatief zijn.”