Bart D’ooghe: “The Dirty Scums willen mensen bij elkaar brengen”

De bekendste inwoner van Schuiferskapelle? Die vindt u in de Kapelleweg. Bart D’ooghe streek begin jaren 90 in Tielts kleinste deelgemeente neer en wil er nooit meer weg. Met zijn punkband The Dirty Scums zette hij niet alleen een muzikale stempel, maar organiseert hij ook met de regelmaat van de klok leuke activiteiten. “Mensen verenigen, daar is het me om te doen”, glundert hij.

Een oase van rust. Zo kan je de vaste stek van Bart D’ooghe het best omschrijven. Tussen de Schuiferskapelse velden geniet de man graag van de stilte, maar op muzikaal vlak heeft hij het meer voor het hardere werk. En eens punker, altijd punker, zo blijkt.

Waar komt de liefde voor het genre vandaan?

“Die is in het gezegende jaar 1977 ontstaan. Ik was toen 16 lentes jong en zag op televisie bij mijn pépé in Zwevezele – waar ik van afkomstig ben – The Sex Pistols voorbijkomen. Ik was op slag verkocht. En ik ben er nog altijd even zot van. Die punkmicrobe zal me nooit meer loslaten.“

Stam je uit een muzikale familie?

“Allesbehalve. Niemand bij ons thuis speelde een instrument, maar op mijn 18de besloot ik om gitaar te leren spelen. Ik zat op internaat aan het Klein Seminarie in Roeselare en een vriend had een gitaar op zijn kamer. Ik raakte er helemaal door gefascineerd en trok naar de muziekacademie. En net als elke beginnende muzikant moest ik eerst notenleer onder de knie krijgen. Ik zat er als 18-jarige tussen de jonge snotterkes. Ook mijn broers van zeven en negen jaar jonger volgden die lessen. Dat moet een mooi zicht geweest zijn: Bart tussen de kindjes. (lacht) Ik heb er uiteindelijk klassieke gitaar, viool en muziekgeschiedenis gevolgd. Die beslissing heeft een groot deel van mijn leven bepaald.”

Ben je toen meteen met The Dirty Scums gestart?

“Neen. Ik werd eerst lid van de Roeselaarse band Machine Head, genoemd naar een lp van Deep Purple. Niet veel later had een groepje uit de Verenigde Staten hetzelfde idee, maar je zal me niet horen beweren dat ze de mosterd bij ons gehaald hebben. (knipoogt) In 1981, op Kerstmis, hield ik The Dirty Scums boven de doopvont. Ik wilde gewoon mijn eigen groepje.”

Herinner je je nog het allereerste optreden?

“Alsof het gisteren was. Op 6 maart 1982 stonden we op het podium van De Marbel in Tielt, in het voorprogramma van Revenge 88, met de legendarische wijlen Willy Willy in de rangen. Een onverdeeld succes was het niet. Onze toenmalige zanger had te veel gedronken, hij kende de teksten maar half, maar het publiek ging uit zijn dak. De optredens volgden elkaar toen vrij snel op en sindsdien vormen The Dirty Scums een vitaal onderdeel van mijn leven. Onze drummer Jan Den Baes is er al van in 1983 bij, bassist Tom De Kezel sinds 1994. We kennen elkaar dus héél goed.”

Ons eerste optreden? Onze toenmalige zanger had te veel gedronken, hij kende de teksten maar half, maar het publiek ging uit zijn dak

Jullie zijn ongetwijfeld de oudste nog bestaande band van Tielt…

“Breid dat maar uit naar heel België, Frankrijk en Nederland en vermoedelijk nog veel meer landen! Er zijn groepen die eerder opgericht zijn, maar die namen onderweg een adempauze van enkele jaren. Wij zijn nooit gestopt en repeteren nog elke week, hier bij mij thuis in Schuiferskapelle.”

Ondertussen staan er al 38 jaren op de teller. Waarom doe je het zo graag?

“Het is een soort onweerstaanbare drang. Als we toch eens een repetitie durven over te slaan, voel ik me niet lekker. Punk en muziek zitten in mijn DNA. De laatste jaren treden we wel iets minder op dan in de beginjaren, maar we werken toch nog jaarlijks een tiental shows af. Net voldoende, want veel minder zou nefast zijn. Dat podium trekt aan, hé. Ik zie elk optreden als een soort beloning voor ons repetitiewerk. Dan kunnen we tonen wat we in ons mars hebben. En de mensen zijn nog altijd enthousiast. Na bijna 40 jaar hebben we een trouwe fanbasis opgebouwd, maar we zien ook nieuwe en jonge gezichten. Soms brengen de fans van het eerste uur, die ondertussen vader zijn, hun zonen mee. The Dirty Scums werken op hun eigen manier generatieverbindend. Schoon, toch?”

Het leverde je zelfs een bijnaam op: Dirty Pik. Waar komt die vandaan?

“Goeie vraag. Op de middelbare schoolbanken werd pik vaak gebruikt om elkaar aan te spreken. Het is een Nederlands scheldwoord, maar wij gebruikten het als een geuzennaam. Binnen het punkmilieu noemt vrijwel iedereen me zo. De meesten kennen zelfs mijn echte naam niet.”

Naast je geliefde punkband klopt je hart ook enkele tellen sneller voor Schuiferskapelle. Wat maakt deze plek zo speciaal?

(blaast) “Goh… Ik ben gewoon vergroeid met de gemeente, denk ik. Ik woon hier sinds 1991 en heb me hier vanaf de eerste dag thuis gevoeld. Ik zetel ook in de dorpsraad en zet graag de dingen in beweging, ook vanuit de achtergrond. Voor mij is dat engagement een evidentie. Dat kreeg ik met de paplepel mee. En Schuiferskapelle verdient ook een duwtje in de rug. We wonen hier letterlijk tussen de stikken, toch is alles zo dichtbij. Op tien minuten sta ik met mijn fiets in Tielt-centrum. Maar goed ook, want ik heb geen rijbewijs.”

Was de keuze voor Schuiferskapelle bewust?

“We woonden eerst in Tielt zelf, maar gingen op zoek naar een woning in een deelgemeente. We zijn eerst verliefd geworden op dit huis, dan pas op Schuiferskapelle. Ik ben hier toevallig beland, maar nu krijgen ze me hier nooit meer weg.”

Schuiferskapelle was een echt slaapdorp geworden, maar ‘t Een en ‘t Ander heeft heel veel in beweging gezet

De laatste jaren waait er opnieuw een frisse wind door je woonplaats. Blij om?

“Enorm. Schuiferskapelle was een echt slaapdorp geworden, maar ‘t Een en ‘t Ander heeft heel veel in beweging gezet. Plots vonden de mensen elkaar daar terug aan de toog. Zo’n plek heb je ook nodig in een kleine gemeenschap als de onze. Ik kom er zelf ook regelmatig over de vloer. Te weinig eigenlijk, nu ik er zo over nadenk. Daar moet ik dringend verandering in brengen!”

Dat kan dit weekend al, want zondag organiseer je met The Dirty Scums de tweede editie van Schuimend Klassiek. Een punkband die klassieke muziek in de spots zet…

“Klinkt vreemd, hé! Toch doen we dat met heel ons hart. Ik hoor ook zelf graag klassieke muziek, die is trouwens inspirerend voor veel genres, niet in het minst voor metal. Rasmuzikant Simon Vandenbroecke dompelt ons onder in de wereld van de fagot. Ik kijk er echt naar uit. Het initiatief is ons ook op het lijf geschreven. Wij willen mensen bij elkaar brengen en organiseren doodgraag. Vorig jaar nog zorgden we ervoor dat Buren bij Kunstenaars neerstreek in onze OLV van Geboortekerk in Schuiferskapelle. Ik ben telkens opnieuw een tevreden mens als ik zie dat onze ideeën volk trekken. Zondag genieten van fagotmuziek met ons eigen biertje, Nen Dirty Scum, in de hand… Meer hoeft dat niet te zijn.”

Wie je bezig hoort, zou denken dat je aan 200 kilometer per uur door het leven raast. Wanneer doe je het wat kalmer aan?

“Als ik dood en begraven ben, zeker? (grijnst) Ik ben gewoon graag bezig, heb graag veel zaken aan mijn hoofd. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar ik heb ook wel mijn rust nodig, moet ik toegeven. In 2009 liep ik een redelijk zware hersenschudding op en toen heb ik de stilte wel leren appreciëren. Ik ben elke donderdag alleen thuis en daar heb ik echt van leren genieten. Dan speelt er geen muziek, maar ben ik alleen met mijn gedachten en bezigheden. Een betere manier om te ontstressen is er niet. Het houdt me ergens ook in evenwicht.”

Binnen twee jaar mogen The Dirty Scums hun 40ste verjaardag vieren. Broed je al op een ambitieus plan?

“We zullen het sowieso niet zomaar laten passeren. Bij onze 25ste verjaardag hebben we drie dubbel-cd’s gelanceerd en in maart 2022 volgt er sowieso een nieuw verzamelalbum. De opvolger van The First 25 Yearz wordt The Next 15 Yearz. In Club 77 willen we ook een stevig verjaardagsfeestje organiseren. Op Schuiferskapelse bodem, dat spreekt voor zich.”

Zou je de band op vandaag kunnen missen?

“Stel me die vraag alsjeblieft niet. Die band – en vooral de mensen achter de muziek – zitten diep onder mijn vel. Ik mag er niet aan denken mocht dat verhaal plots ophouden. Onze drummer woont in de buurt van Vilvoorde, maar hij rijdt twee keer per week naar het onooglijke Schuiferskapelle om met ons te jammen. Dan moet het toch zijn dat de band voor ons allemaal veel betekent… De liefde voor muziek heeft me ook zoveel vrienden en herinneringen opgeleverd. Schrijf maar op in héél dikke letters: Dirty Pik blijft een Dirty Scum tot in de kist!”