Annie Fauvart (82) werd dit jaar aangereden door een trein op een beruchte overweg bij haar dorp. Ze kroop door het oog van de naald. “Ik mis mijn autootje. Dat was mijn vrijheid.”
“Ik zag geen slagboom, geen lichten, niemendalle… de zon zat erg laag.” Een beruchte overweg bij Zillebeke eiste dit jaar een nieuw slachtoffer, maar Annie Fauvart (82) kan het nog navertellen in haar flatje in het centrum van het West-Vlaamse dorp. “Kom binnen. Koffie? Of liever e zatte soepe?” Annie is de gastvrijheid zelve. Op de keukentafel ligt verse was die de ruimte doet ruiken naar wasproduct.
Door het oog van de naald
Samen met ons wil ze nog eens terugkeren naar de plek waar ze tien maand geleden door het oog van de naald kroop. “Ik word nog vaak aangesproken over mijn ongeval. Onlangs nog op de wafelbak van het zorgnetwerk. De mensen zijn curieus en vragen het gaat. Goed, ik heb er niks aan overgehouden.”
“Annie had een goeie engelbewaarder, enni.” Voor Maria Vandamme (82), de enige bewoonster aan de overweg, was dit het zoveelste ongeval van de voorbije decennia aan haar deur. “Bij Madeleine en haar kleindochter was het slechter. Ik was er direct bij, maar de auto brandde. We hoorden niks meer, niets niets.” Een SAVE-bord aan de overweg herinnert aan het dodelijk ongeval van Madeleine Hessel (63) en kleinkind Amélie Claus (8) in 2017. De auto van Annie kwam op 8 maart 2025 tot stilstand tegen het huis van Maria.
Goede engelbewaarder
“Ik dacht dat ook mijn auto in brand zou schieten”, vertelt Annie die aan de praat raakt met Maria en binnen wordt getrakteerd op een pralientje. “Ik dacht vaak aan dat mensje en haar kleinkind. Blijkbaar hebben ze me nog niet nodig hierboven”, vertelt Annie aan de livingtafel van Maria. “Hier werd ik goed opgevangen. Ik mocht meteen op de zetel komen liggen, ik kreeg een glas water en ging naar het toilet. Ik bleef bij bewustzijn en in het ziekenhuis werd een scan genomen. Er mankeerde me niks. Iedereen zei dat ik een goede engelbewaarder heb. Wel, ik heb er meer dan één.”
“Blijkbaar hebben ze me nog niet nodig hierboven”
“Sinds het ongeval komt Familiehulp langs. Ik laat me meer in de watten leggen. Ik heb gewerkt en gespaard, dus ja.” De kranige dame heeft geen man of kinderen. “Maar ik voel me goed omringd. Voor mijn boodschappen en andere verplaatsingen krijg ik hulp van de mindermobielencentrale, dienstencentrum De Kersecorf, buren en familie. Rijden doe ik niet meer. Iedereen raadt het af, voor mijn veiligheid en die van anderen.”
Langer blijven rijden
“Ik dacht nog even aan een scootertje of een autootje zonder rijbewijs zoals een van mijn buren, maar het is beter van niet. Op mijn leeftijd van meer dan 82,5 jaar stopt het. Ik mis hem nog hoor, mijn autootje. Naar de bergen of de zee rijden, eens een toertje doen. Het is je vrijheid hé, want je kan niet altijd beroep doen op iemand. Ach, ik word dat ook wel gewoon. Het is misschien omdat het moest gebeuren. Anders had ik langer blijven rijden.”
Toch moet er ook ‘iets’ aan die overweg gebeuren, vindt Annie. “Meer aanduidingen, markeringen of lichten. Daar waren in het verleden nog mensen verblind geraakt door de zon en er gebeurden al verschillende ongelukken. Ik hoor dat een tunnel indelijks veel geld zou kosten. Ze wachten altijd te lang om iets te doen, er moeten eerst erge dingen gebeuren voor er ‘roering’ in komt. Signalisatie op een tiental meter afstand is niet genoeg. In mijn geval zou dit misschien geholpen hebben op een honderdtal meter van de overweg.” (lees verder onder de video)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Annie kent de plek nochtans als haar broekzak. “Hoe is het mogelijk, reageerden veel mensen, want ik passeer er elke dag. Het is er gevaarlijk bij een lage zon als je van Ieper komt. Bestuurders kunnen verblind raken, maar natuurlijk is het in de eerste plaats aan hen om goed op te letten.”
Plan trekken
De vrouw stapt met een wandelstok, maar is nog goed te been. “Voor activiteiten van het zorgnetwerk in de zaal in het dorp haal ik mijn rollator boven. Iedereen helpt mij, ik zit in een goede hoek. In het centrum van Ieper heb ik een vriendin wonen die ik met mijn auto ging ophalen. Net als een buur die ik meenam naar activiteiten van Samana en Okra. Nu trekken we op een andere manier ons plan.”
