Eindelijk, na een zoektocht van vele jaren, weet Annie Compernolle (80) wie haar Britse grootvader is: John Henry Wright, een soldaat die tijdens de Eerste Wereldoorlog met zijn regiment in Poperinge gekazerneerd was. Haar vader stierf destijds zonder zijn eigen vader ooit gekend te hebben, en het werd Annies doel om die twee ‘te herenigen’. “Ze zouden ongetwijfeld allebei trots op me zijn.”
Het verhaal van Annies zoektocht begint op 11 november 1918. “Dat is de datum waarop mijn vader in een Abeelse boerderij ter wereld kwam, in een schuur bij de voormalige steenbakkerij Schaballie. Door de feestvreugde rond de bevrijding en de geboorte is de aangifte pas op 13 november gebeurd.”
“Mijn grootmoeder Marie Vansteenkiste was rond 1916 met haar ouders uit Roeselare naar het Poperingse gevlucht. Bij haar terugkeer naar Roeselare bleek ze een ongehuwde moeder te zijn – ze was achttien, ik noem het een ‘quick falling in love’. Dat was in die tijd natuurlijk ‘not done’ en daarom werd haar zoontje ondergebracht bij de familie Decommer in Oostnieuwkerke. Toen mijn grootmoeder twee jaar later trouwde met Ernest Compernolle, adopteerde hij de kleine André.”
Eén foto, vier woorden
“Mijn vader heeft zijn biologische vader dus nooit gekend en dat heeft hem altijd beziggehouden, zeg maar achtervolgd. Zijn enige aanknopingspunt was een foto die zijn moeder hem had gegeven, met als enige uitleg: “Dit is jouw vader”. Mijn pa kon uren ronddolen op de Engelse kerkhoven, in de hoop er iemand te ontmoeten die hem dichter bij zijn roots kon brengen. Hij is 35 jaar geleden gestorven zonder zijn vader gekend of gezien te hebben. Toen maakte ik er als enige dochter mijn missie van om die missing link in onze stamboom terug te vinden.”
“We hadden nog geen naam, maar aangezien de levensfilosofie van mijn vader ‘never give up’ was, zocht ik verder” – Annie Compernolle
“In de late jaren 70 van de vorige eeuw stond er plots een historicus van Australische afkomst bij mijn ouders voor de deur in Zillebeke. Dat was John Laffin, die in 1985 het verhaal van mijn vader in zijn boek ‘On The Western Front’ opnam, met de vraag naar info. Hij slaagde erin om, aan de hand van de foto, het regiment van mijn grootvader te bepalen: het 10de Bataljon van het Nott(ingham)s(hire) and Derbys(hire) Sherwood Foresters Regiment. We hadden nog geen naam, maar aangezien de levensfilosofie van mijn vader ‘never give up’ was, zocht ik verder.”
“Gewapend met Laffins boek en de unieke foto trokken we naar het War Museum in Londen, dat ons doorverwees naar de nationale archieven in Kew (Richmond, Surrey, Verenigd Koninkrijk, red.), waar we dagboeken terugvonden van het bewuste regiment, dat in Poperinge gekazerneerd was tussen halfweg 1917 en halfweg 1918. Uiteindelijk belandden we in het kasteel van Nottingham en werden we ontvangen in de kazerne van Chilwell, waar vrouwen tijdens de Eerste Wereldoorlog munitie fabriceerden terwijl soldaten aan het front streden.”
Die kazerne bleek de thuisbasis van het regiment van Annies grootvader. “Ik heb dus gelopen op de grond waarop mijn grootvader ook ooit heeft gelopen, en dat voelde toch een beetje aan als thuiskomen. Uit nostalgie vroeg ik of we een beetje aarde van de kazerne mochten meenemen. Daarvan hebben we op 11 november 2018 een deel uitgestrooid over het graf van mijn papa, en de rest bewaren we thuis.”
DNA-materiaal
“Maar we hadden nog altijd geen naam en zekerheid. Die kwam er pas toen de Britse historicus David Taylor bij een bezoek vroeg of ik DNA-materiaal wilde afstaan om te vergelijken met dat van een zekere Elaine Wright. En wat bleek? We hebben dezelfde DNA-structuur. Elaine is de dochter van de oudste zoon van John Henry Wright (1895-1979), mijn grootvader. Hij trouwde in 1921 en was vader van vier kinderen – dus vijf, voor zover wij weten. We hebben nu contact met Elaine en zouden onze nieuwe Britse familieleden zeker graag eens bezoeken.”
“Op 19 juli hebben we al een herdenkingsmomentje gehouden op Tyne Cot Cemetery, met de leden van IMOS (Interallied Military Organization Sphinx, opgericht door de Poolse generaal Conrad Strzelczyk, bijgenaamd de Sphinx, red.). Het was een aandoenlijk moment, dat ik met onze vrienden kon delen. Er is nu een zekere rust over me neergedaald. Ik heb het ultieme puzzelstukje van onze familiegeschiedenis kunnen ontrafelen, dankzij de hulp van velen!”
“Er is nu een zekere rust over me neergedaald” – Annie Compernolle
Sindsdien is er al veel mailverkeer geweest met de nieuwe familieconnectie. “Zo vernamen we dat mijn grootvader een lieve, sociale man was. Mijn vader had dat ook in zich – hij was een beetje psycholoog zonder opleiding. Iedereen die in nood zat, was welkom bij mijn pa. Hij stond altijd klaar om te helpen of voor een goed gesprek. Ondertussen is het huis, dat mijn vader de naam ‘Hell Fire Corner’ gaf (strategische plaats in WOI nabij rondpunt ter hoogte van ‘Ieperplant’ in de Maaldestedestraat, red.), omgebouwd tot een wellness, en zo kan de spirit van mijn vader mooi verdergezet worden. Hij eindigde elk gesprek met een schouderklopje, letterlijk en figuurlijk.”
Vader en zoon herenigen
“Nu kom ik tot het volle besef dat ik veel van mijn vader en grootvader in mij zitten heb. Twintig jaar lang heb ik me ingezet voor slachtofferhulp, en onbezoldigd mensen geholpen die slachtoffer waren van ingrijpende gebeurtenissen in hun leven. Vader en grootvader zouden ongetwijfeld trots op me zijn. Dat besef maakt heel de zoektocht de moeite waard.”
“Vorig jaar ben ik gestart met de schrijversopleiding aan Dé Academie en ondertussen heb ik al een deel van mijn zoektocht neergeschreven. Onze familiehistorie zal dus niet verloren gaan. Ik zou ook nog graag de foto van mijn vader en zijn vader in een medaillon verwerken en op vaders graf aanbrengen. Dan zullen vader en zoon eindelijk herenigd zijn.” (SD)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
