Anne Pollentier maakt tassen ten voordele van kinderziekenhuis UZ Gent: “Ik wil kindjes met kanker steunen”

Twintig jaar, van 1994 tot 2014, heeft leerkracht kleding Anne Pollentier elke woensdagvoormiddag in Stoffen en Naaimachines Stael in de Zuidstraat de klanten bediend. Toen ze begin dit jaar hoorde dat er bij de 7-jarige Rowan Stael, het oudste zoontje van de zaakvoerders, lymfeklierkanker was ontdekt, schoot ze in actie. Ze besloot unieke hand- en toilettassen te maken en te verkopen ten voordele van het Kinderziekenhuis Prinses Elisabeth van het UZ Gent, waar Rowan behandeld wordt. Een eerste cheque van 1.019 euro heeft ze zopas overhandigd.

De 62-jarige vrouw met het gouden hart is dol op roodborstjes en heeft haar project daarom Anne’s Red Bird Tassen genoemd. Ze woont met haar man Patrick Bonte (65) in de Maasstraat op Torhout-Oost. Ze hebben een dochter Natasja (36), die samen is met Wendy Vandevelde (36).

Anne heeft 41 jaar in het volwassenenonderwijs de vakken kleding en mode gegeven. Dat deed ze in de gemeenschapsschool aan de Manitobalaan in Sint-Andries Brugge. Op 1 mei vorig jaar is ze met pensioen gegaan. In haar vrije tijd maakt ze niet alleen tassen voor het goede doel, ze is ook naaister voor de theaterwandeling Kerstmagie in het Kasteel van Wijnendale en vrijwilligster in het naaicafé van Tordale.

Lymfeklierkanker

“Het laatste jaar waarin ik lesgaf, vroeg directeur Veerle Schelstraete me om ook mode en interieur te onderwijzen”, vertelt Anne. “Ik was enigszins op het maken van kleding uitgekeken en kon me nu uitleven in het vervaardigen van tassen, knuffels en gelijkaardige leuke spulletjes. Vanaf mijn pensioen ben ik daarmee doorgegaan.”

“Toen ik begin dit jaar het slechte nieuws vernam dat Rowan Stael, het oudste zoontje van Dries Stael (36) en Lies Desomer (bijna 33), aan lymfeklierkanker leed, was ik daar helemaal ondersteboven van. Ik heb 20 jaar op woensdag in hun zaak in de Zuidstraat gewerkt en ken ook Rowans opa Frans Stael (77) en oma Rita Van Eenoo (70) heel goed.”

Emotioneel moment

“Zo rees het idee om mijn gamma handtassen, toilettassen, geldbeugels en boodschappentassen te maken ten voordele van het Gentse universitaire Kinderziekenhuis Prinses Elisabeth, waar het 7-jarige jongetje met succes behandeld wordt. Ik mocht eind juni mijn tassen verkopen tijdens de Opentuindagen van Franky Braems in Gistel en dat bracht een aardige stuiver op. Een milde schenker voegde daar nog 200 euro aan toe, wat betekende dat ik recent een cheque van 1.019 euro aan het genoemde ziekenhuis kon overhandigen.”

“Het idee rees toen Rowan (7) zo zwaar ziek bleek te zijn”

“Dries, Lies en Rowan zijn met me mee geweest. Het was een emotioneel moment. Met het geld zal onder andere speelgoed en lesmateriaal voor de zieke jongens en meisjes aangekocht worden. Ik wil kindjes met kanker steunen en dat de komende maanden blijven doen. Dus ga ik met mijn actie door en blijf tassen in allerlei vormen en kleuren maken. Ik doe dat graag, ik heb er de tijd voor en bovenal: ik kan wat menselijk leed verzachten.”

Altijd een ‘pièce unique’

Anne baseert zich voor haar tassen op patronen uit de Verenigde Staten. Aan de kleinste tas heeft ze ruim vier uur werk, aan de grotere zes uur. En toch vraagt ze voor haar perfect afgewerkte producten in canvas of katoen maar tussen de 10 en de 60 euro. Daarvan gaat 20% naar het materiaal en 80% naar het goede doel.

“Ik maak nooit twee perfect gelijke tassen”, zegt ze. “De mensen kopen dus een pièce unique. Na een onderwijscarrière van 41 jaar in de kleding- en modebranche kan en wil ik me geen half werk permitteren. Alle tassen kunnen met een rits afgesloten worden en die ritsen zijn zeker niet schots en scheef aangebracht. Ik probeer met Anne’s Red Bird Tassen in de mate van het mogelijke de perfectie na te streven. Als je iets onderneemt, moet je er je uiterste best voor doen. Daar ga ik voor.”

Anne heeft intussen een eigen website waarop de handgemaakte tassen te zien zijn en gekocht kunnen worden. Haar een mailtje sturen en bij haar thuis langslopen, mag ook. “Hopelijk kan ik binnenkort weer met een stevige cheque naar het UZ Gent gaan”, zegt ze. “Als je al die kinderen met kanker in het ziekenhuis ziet, dan breekt je hart. Gelukkig worden ze ginder uitstekend opgevangen en medisch prima behandeld.”