De strijd tegen corona is er één van bloed, zweet en tranen. Aan de frontlinie niets anders dan verpleegkundigen en artsen die hun job met hart en ziel uitoefenen. Eén van hen is Patricia Laporte, arts-anesthesiste in het Sint-Andries-ziekenhuis Tielt en diensthoofd van de Intensieve Zorgen.
Net als alle andere ziekenhuizen hebben jullie ook rap moeten omschakelen? Hoe heb jij die omschakeling ervaren?
“Op zaterdag 14 maart zijn we in spoed samengekomen met de collega’s anesthesie, om na te denken over de plotse omschakeling, uitbreiding en opsplitsing van de Intensieve Zorgen, alsook over de beperking van de geplande operaties. De week nadien zijn we onmiddellijk van start gegaan met de uitvoering van de planning, de opleiding van extra verpleegkundigen en de logistieke bevoorrading van materialen voor extra intensieve bedposities in ons omgetoverd deel van het operatiekwartier. Aangezien de drukte die week even op zich liet wachten, waren we perfect klaar om de storm te trotseren.”
Moet je als arts wat meer out of the box denken als er een dreigend tekort aan materiaal zou zijn?
“Onze eerste prioriteit is onze eigen bescherming, want als ook wij ziek uitvallen is het gedaan met spelen. We denken elke dag samen na hoe we die tekorten kunnen voor zijn. Reserve gezichtsbeschermers werden gemaakt door onze technische dienst. Vrijwilligers maakten massaal maskers en herbruikbare schorten. Inventief zijn in tijden van oorlog zijn we wel. Voorlopig is de angst voor dreigend tekort aan materiaal wat weggeëbd.”
Des te meer is de Tous ensemble-mentaliteit nodig en heeft iedere schakel een belangrijke functie. Hoe verloopt de samenwerking met de andere afdelingen?
“Ik zag nooit meer dan nu samenwerking, loyaliteit en flexibiliteit binnen mijn dienst Intensieve Zorgen en tussen de verschillende diensten onderling. De sfeer op alle fronten is zo goed als mogelijk. Iedereen helpt iedereen op allerlei gebieden en dat voelt erg goed. Dat is ook onontbeerlijk voor de goede werking van het hele omschakelings-systeem in het hele ziekenhuis.”
Hoe ervaar jij als anesthesist de hele coronacrisis?
“Ik heb twintig jaar ervaring als anesthesist. Ik maakte al talloze medische drama’s mee, maar dit is een nooit geziene stresstoestand voor een anesthesist in het bijzonder. We wisten absoluut niet of de horror van Italië ook ons zou bereiken. Dat gaf enorm veel stress en woog zwaar op onze schouders. Wij zijn immers de laatste sprankel hoop om de extreem angstige patiënt in ademnood te redden met beademing.”
Het risico om besmet te geraken is groot. Ben je als arts niet bang om zelf besmet te geraken?
“Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik niet bang ben om besmet te geraken. Dus ja, ik ben bang, want ik zie elke dag welke ravage dat virus in ons lichaam aanricht. Ik ben bang voor mezelf, maar minstens evenveel voor mijn naaste omgeving en voor mijn twee zonen, om ze te besmetten. Met die angst moet je echter leren omgaan. Ik heb geen keuze, maar ben wel uiterst voorzichtig.”
Waarin vinden jij en je collega’s, ondanks het zien van alle ellende, de kracht om positief te blijven en verder te werken?
“Willen werken in ellende is een belangrijk maar onontbeerlijk onderdeel van onze roeping als arts dat nu naar bovenkomt. Elke lichte verbetering van de cijfers op onze monitors geeft ons de moed om te blijven vechten voor onze kritisch zieke patiënten. Onze eerste Covid19 patiënt, die twee weken beademd werd, verliet met opgestoken duim onze afdeling. Op dat ogenblik slik je samen met je collega’s intensivisten en verpleging je emotie weg en krijg je een boost om verder te doen.”
De opgelegde maatregelen worden door een kleine minderheid van onze bevolking niet altijd braaf gevolgd. Hoe voel jij je daarbij?
“Ik vind het een uiting van extreem egoïsme, om de maatregelen op een buitensporige manier te overtreden. Het maakt me erg boos en gefrustreerd. Het is duidelijk, dat dit klein percentage van de bevolking het niet wil begrijpen, wat hier aan de hand is. Ik zou ieder van hen heel graag uitnodigen om nog één keer uit hun kot te komen, richting onze intensieve zorgen, om te kijken en te proeven wat dat met een mens doet. Ik betwijfel of ze dat gedrag dan nog zullen vertonen.”
“Ik zie elke dag welke ravage dat virus in ons lichaam aanricht”
Heef dit hele gebeuren je als arts en als mens veranderd?
“Niets zal nog hetzelfde zijn. Er is een tijd voor en een tijd na corona. Als arts besef je des te meer hoe genadeloos we begrensd zijn. De natuur is onnoemelijk sterk. Soms moeten we daar noodgedwongen aan toegeven. Als mens besef ik meer en meer dat je geluk met beide handen moet omvatten. Kunnen genieten van kleine simpele dingen en momenten, is van goudwaarde en de sleutel tot geluk. Stel niet uit wat je vandaag blij kan maken. Ons leven is een loterij.”
Waarin vind jij je ontspanning na een dag in de frontlinie te hebben gestreden?
“Sinds een tweetal jaar ben ik op aanraden beginnen sporten, voornamelijk fietsen. Dat leek achteraf mijn beste zet ooit! Fietstherapie is ideaal om zorgen en stress te verwerken. Als het weer het toelaat, spring ik dus na een Covid-werkdag zo snel mogelijk op mijn fiets. Ik laat alle indrukken van de dag wat bezinken. Ik geniet van de natuur, van de sport op zich en kom herboren thuis, om dan de volle aandacht aan mijn twee zonen te kunnen schenken.”
Wat zal het eerste zijn dat je zal doen na het hele coronagebeuren?
“Die dag rijd ik naar de zee en wandel daar tot de zon verdwijnt achter de horizon en sla die ondergang op in mijn hart. Die dag zal ik gelukkig zijn,. Dan doorkruis ik het land om mijn mama te bezoeken, 150 kilometer hiervandaan. Ik zag ze niet meer sinds haar verjaardag op 8 maart. Daarna ga ik waarschijnlijk naar de kapper.”
Wat mis je het meest door de opgelegde maatregelen?
“Ik mis de bergen en onze traditionele skivakantie met de twee zonen en mijn familie. Ik mis het contact met mijn moeder, die normaal gezien tweewekelijks naar Tielt komt. Ik mis het gewone werkleven, zonder Marsman-verkleedpartij-toestanden! Maar dat alles is relatief. Veiligheid heeft nu de grootste prioriteit.”
Tot slot wenst de arts zelf nog iets te zeggen.
“Als we deze corona-berg beklommen hebben, ga ik de uitdaging aan om met Intensieve Zorgen als teambuilding de echte Mont-Ventoux te beklimmen. Maar voor nu…blijf in uw kot!” (KM)
