Andrei Lugovski openhartig: “Ik kreeg vergif, maar ook enorm veel liefde”

“Men had me al voor 99 procent dood verklaard. Toen ik de eerste keer mijn ogen opende, hoorde ik mensen op de achtergrond praten. Ze zeiden dat ik nog amper twee uur te leven had.” Voor Andrei Lugovski was 2018 een absoluut rampjaar. De Oostendse zanger werd een jaar geleden vergiftigd. Twee maanden lang hing zijn leven aan een zijden draadje. Vandaag staat Andrei Lugovski weer op. In een exclusief gesprek durft hij voor het eerst weer te dromen. “Volgende zomer zou ik graag weer op een podium staan.”

Op 31 december 2017 postte Andrei een bericht op Facebook, met gelukwensen voor het nieuwe jaar. Daarna niets meer… Tot begin februari schokkend nieuws volgde: Andrei was vergiftigd. De ondertussen 35-jarige zanger kreeg thallium toegediend, een bestanddeel van rattenvergif. Op het moment van de eerste berichtgeving lag hij al een maand in het ziekenhuis. De Idool-finalist van 2007 zweefde enkele maanden tussen leven en dood. “Men had me al voor 99 procent dood verklaard”, vertelt Andrei openhartig. “Toen ik de eerste keer mijn ogen opende, hoorde ik de mensen op de achtergrond praten. Ze zeiden dat ik nog amper twee uur te leven had. Ik ben beginnen huilen… (stil) Ik ben dan zelfs afscheid beginnen te nemen van mensen.”

Wanneer de zanger het gif precies toegediend kreeg, is niet duidelijk. Nog minder wie hem dood zou willen. “Het onderzoek loopt nog. De dader is nog steeds niet gevat. Ik heb geen flauw idee wie me hier niet meer zou willen. Nu, wat gebeurde, is gebeurd. Ik heb me er bij neergelegd dat het veel tijd zal kosten om er helemaal weer bovenop te geraken. Eigenlijk zie ik het een beetje als tijdverspilling, een verloren jaar. Maar toch ben ik blij dat ik hier nog steeds ben.”

Zee vol gehuild

In 2018 stonden heel wat optredens gepland. Al die concerten werden geannuleerd, tot grote spijt van Andrei. Want vergiftigd of niet: zingen is zijn leven. “De eerste vijf maanden van mijn herstel dacht ik helemaal niet aan optreden. Ik dacht vooral aan herstellen. De dokters hadden me eerst opgegeven, maar dat was buiten mezelf gerekend. Ik moest en zou er bovenop komen. Elke keer opnieuw vond ik de moed om te vechten. Dat was ik mijn familie, mijn fans en mijn vrienden verplicht. Ik kon niets meer, hé. Alle spieren in mijn lichaam waren aangetast. Van mijn oogspier tot zelfs mijn hersenen. Ik zag niets meer, ik kon me niet meer bewegen. Het enige wat ik nog kon doen was luisteren. Een signaal geven, lukte amper. Ik heb heel veel gehuild. Mijn vrienden zeiden me dat ik aan dat tempo nog een zee vol zou huilen.” (lacht)

De moordpoging op Andrei bracht veel teweeg. Niet alleen bij zijn fans, maar ook bij collega-artiesten. Helmut Lotti liet zelfs weten dat hij na de vergiftiging van Andrei niet langer eet- of drinkbare geschenken van zijn fans zou aanvaarden. “Ik heb van heel wat artiesten steunbetuigingen gekregen”, gaat Andrei verder. “Zo belde Johnny Logan me op een dag om me te vertellen hoe verschrikkelijk hij het allemaal vond. Dat ontroerde me. Maar ook andere artiesten namen contact op om me een hart onder de riem te steken. Dat doet deugd.”

Of ik nog bang ben? Laat ons zeggen dat ik let op wat ik drink of eet

Er werden heel wat nare berichten de wereld ingestuurd nadat het nieuws bekend raakte. Dat het een zelfmoordpoging was, bijvoorbeeld. “Verschrikkelijk was dat”, stamelt Andrei. “Mijn carrière liep goed. Ik had voldoende optredens en in 2018 zouden heel wat plannen verwezenlijkt worden. (zwijgt even) Het heeft me heel veel pijn gedaan om dat te moeten lezen. Mijn plannen waren veel te mooi om een einde te maken aan mijn leven. Er stonden heel wat optredens gepland met collega-artiesten. Je plant toch niets als je een einde aan je leven wil maken? Mijn plannen werden nu vooral verstoord. Ik vraag me nog steeds af waarom? Wie het gedaan heeft, interesseert me minder dan waarom die persoon het deed. Of ik bang ben dat er een nieuwe poging ondernomen zal worden? Laat ons zeggen dat ik op mijn hoede ben. Bang is een groot woord, maar ik let wel op wat ik drink of eet.”

Twee minuten zingen

Andreis leven is drastisch veranderd sinds de moordpoging. “Alles gaat veel moeizamer. Ik kan nog steeds moeilijk stappen. Een maand geleden gooide ik mijn krukken aan de kant om alleen te stappen. Ik moet een keer vooruit geraken, hé. Aan mijn wilskracht zal het alvast niet liggen. De dokters zien me aan een sneltempo evolueren. Dat hadden ze nooit verwacht. Ze vragen zich soms af of ik dezelfde jongen ben die tien maanden geleden voor de eerste keer door hen behandeld werd.”

“Ik ben het verplegend personeel en de dokters van AZ Sint-Jan Brugge erg dankbaar. Ze hebben me letterlijk met de voeten op de grond gezet. (emotioneel) Ze leerden me terug stappen… Ondertussen krijg ik nog twee keer kiné per week. Elke morgen als ik uit bed kom, moet ik bijna twee uur lang oefeningen doen om mijn spieren op te warmen, anders kom ik de hele dag niet vooruit. Ja, mijn leven is veranderd, maar ik ben vooral blij dat ik er nog ben. Ik moet een goede beschermengel hebben. Ik hoop dat die me verder helpt om te herstellen. Weet je… ik heb zelfs leren praten tegen God. Hij heeft me ook voor een stuk begeleid in mijn genezingsproces.”

De kans zit er in dat Andrei nooit meer volledig hersteld. “Dat wordt moeilijk. Maar als ik al voor 80 procent kan herstellen, dan zou ik al blij zijn. Zingen lukt voorlopig nog steeds niet. Ik kan het wel nog, maar ik hou het amper twee minuten vol. De dokters hebben me verwittigd dat als ik nu zou starten met zingen, dat ik mijn carrière mag vergeten. Ik zou mijn stembanden alleen maar beschadigen.”

Aanvragen voor optredens

De weg is nog lang, maar stiekem droomt Andrei er van om tegen de zomer van 2019 voor de eerste keer weer op het podium te staan. “Voorlopig kan ik nog niet zeggen hoe het zal evolueren. Ik krijg geregeld aanvragen voor optredens, maar ik kan momenteel nog steeds niet aan de vraag voldoen. Dat doet pijn, want zingen is mijn leven. Ik blijf echter hard werken aan mijn toekomst en hoop dat ik tegen de komende zomer de pannen van het dak kan zingen als dankjewel voor de steun van mijn fans het afgelopen jaar. Volgens mijn stemcoach bestaat er een goede kans dat dat effectief zo zal zijn. Elke dag oefen ik mijn stem met wat misschien domme oefeningen lijken, maar ze zijn wel belangrijk.”

De feestdagen bracht Andrei dit jaar op een serene manier door met zijn familie. “Als ik zie hoe ik de feestdagen vierde de laatste tien jaar… Ik was amper thuis, had veel optredens… Veel vieren zat er niet in. Dit jaar was dat anders. Geen optredens, maar gewoon gezellig samen zijn met de familie. Ik heb me wel al afgevraagd hoe mijn leven zou gelopen zijn, als ik niet vergiftigd was geweest. Weet je, ondanks alles ben ik een gelukkig man. Mijn leven hing aan een zijden draadje, maar ik kreeg enorm veel liefde. Dat maak me elke dag sterker, het geeft me de kracht om door te gaan. Net als het me de kracht gaf om te overleven toen mijn leven werd opgegeven.”

Boodschap voor zijn fans

Andrei heeft ook nog een boodschap voor zijn fans en iedereen die het horen wil. “Geniet van het leven, want op een dag kan het leven er zomaar opeens anders uitzien. Dat is ook de boodschap die ik kreeg van een dame in het ziekenhuis. Die dame had niet lang meer te leven. Zij drukte me op het hart dat ik vooral moet genieten van wat komt. En weet je… ze heeft gelijk. Ik heb de kracht gevonden om te vechten.”

“Dit hele gedoe heeft me enigszins veranderd als persoon. Ik kijk nu helemaal anders naar het leven. Nu snap ik mensen die zeggen dat ze bepaalde mensen zien tijdens een bijna-doodervaring. Ik bekijk sommige dingen echt anders. Of ik het op bepaalde momenten bijna opgegeven heb? De eerste week toen ik wakker was, was de moeilijkste. Daarna ging ik me er enigszins bij neerleggen. Ik wist toen nog niet dat ik er bovenop zou komen. Eén ding weet ik absoluut zeker: Andrei Lugovski komt terug. Sterker dan ooit.”

(JRO)