André Verstraete is op 12 januari in wzc De Groene Verte honderd jaar geworden. Vijfenzeventig jaar daarvan is hij priester. “Ik ben een gelukkig mens, omdat ik mijn leven als priester zinvol heb mogen invullen en iets heb mogen betekenen voor mijn medemensen, maar ook omdat ik nog altijd een goede gezondheid mag hebben.”
André Verstraete werd geboren op 12 januari 1923 in Meulebeke, als derde telg in een landbouwersgezin met zes kinderen. Terwijl hij al vroeg op de boerderij moest meehelpen, kreeg hij toch de kans om na de lagere school humaniora te volgen aan het Sint-Jozefscollege in Tielt. Daar kreeg hij zijn roeping. Hij was veertien.
“Thuis durfde ik dat echter niet te vertellen. Mijn vader hoopte dat ik hem op de boerderij zou helpen. Na de lagere humaniora mocht ik verder studeren, met de voorwaarde dat ik in de vakanties op de boerderij zou helpen. Terwijl ik op school zat nam mijn broer het werk over.”
Ouders dankbaar
“Toen kwam dus het ogenblik dat ik thuis vertelde over mijn grote wens om priester te worden, en tot mijn geluk hebben mijn ouders dat vrijwel onmiddellijk aanvaard. Ik mocht naar het seminarie vertrekken. Daarvoor ben ik hen nog altijd dankbaar. Mijn ouders hadden het niet zo breed en mijn studies kosten handenvol geld, en dat in de moeilijke periode tussen de twee wereldoorlogen in. Ze hebben daarover nooit hun beklag gedaan en ik besefte pas veel later hoe zwaar het voor hen geweest moet zijn.”
André Verstraete werd tot priester gewijd op 1 augustus 1948. “Die priesterwijding is een heel bijzonder moment, dat je een leven lang koestert, want je hebt er je hele seminarietijd naar uitgekeken.”
Goed gevulde dagen
“Nog in datzelfde jaar ben ik op 4 december begonnen lesgeven in het Sint-Aloysiuscollege, nu ‘t Saam campus Aloysius, in Diksmuide. Klassen met 45 leerlingen waren toen geen uitzondering. Ik gaf er Nederlands, Frans, godsdienst, zang en handelswetenschappen, en was er ook klastitularis van het eerste jaar. Wat een voldoening gaf het, toen ik aan het einde van het schooljaar zag hoeveel de leerlingen vooruit waren gegaan, hoe ze gegroeid waren in dat jaar.”
“Nu, de werklast was niet te onderschatten: er waren dagen dat ik meer dan 50 opstellen moest verbeteren, en op zondag gaf ik een uur les. In andere gemeenten verzorgde ik ook twee à drie zondagen per maand de eucharistieviering, en ik dirigeerde het zangkoor tijdens de hoogmis. Mijn tijd was goed gevuld.”
“In 1958 werd ik onderpastoor in Merkem. Daar heb ik heel veel vreugde gevonden in mijn inzet voor de jeugd. Bij veel landbouwgezinnen heb ik aangedrongen om de kinderen te laten verder studeren. Dat lukte vaak, en achteraf waren die mensen mij altijd dankbaar. Ook in het verenigingsleven heb ik mij nuttig weten te maken. Het is een tijd waaraan ik met plezier terugdenk. De BJB, de voorloper van de KLJ, verder ontwikkelen en uitbreiden, het oprichten van de bond van gepensioneerden waaruit later Okra is geboren, het organiseren van de Lourdestombola, die nog altijd bestaat: allemaal zaken waaruit ik veel voldoening haalde.”
“In 1967 werd ik onderpastoor in Beveren-Leie. Daar vond ik weinig gelijkenissen met het landelijke Merkem. De kerk was er tijdens de oorlog verwoest en ik heb er de nieuwe kerk zien gebouwd worden – ik heb daar zelfs de eerste mis opgedragen.”
Verenigingsleven
In 1977 werd André Verstraete pastoor van Vladslo.
“Ook daar heb ik veel kunnen doen voor de kerk en de mensen. Ik was er proost van alle verenigingen, een taak die ik zeer ter harte nam. In de ziekenhuizen van Roeselare en Torhout ging ik ook wekelijks op ziekenbezoek. In Vladslo was pater Hillewaere onderpastoor en hij is er gebleven tot aan zijn overlijden. Daardoor heeft de parochie Vladslo het langst van alle parochies de luxe van een onderpastoor gekend.”
Blij weerzien
“Uiteindelijk ben ik dan in 1998 aalmoezenier geworden in Handzame – ik was toen 75 jaar – om op 25 augustus 2009 hier in Merkem tot rust te komen. Ik neem nog altijd deel aan het sociale leven. Er zijn veel mensen die ik als jongelui heb gekend in de jeugdvereniging, en die ik hier nu na zoveel jaren terugzie.”
“Ondanks mijn leeftijd voel ik me nog altijd goed. Mijn geheugen laat me ook nog niet in de steek. Ik ben een gelukkig mens, omdat ik mijn leven als priester zinvol heb mogen invullen en iets heb mogen betekenen voor mijn medemensen, maar ook omdat ik nog altijd een goede gezondheid mag hebben en met mijn medemensen kan communiceren”, besluit André Verstraete.
(Annie Callewaert)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
