Je kan haar werk zien op haar instagrampagina atelier. amor . Bonkige worstelaars met kleurrijke maskers en kostuums aan. Ondanks het kleur dat van de doeken afspat, zijn het figuren die je het liefst niet in het donker tegenkomt. Je associeert ze al zeker niet met ‘Amor’ , de liefde. Ze mag dan best lieftallig zijn, de amor uit atelier. amor blijkt te staan voor Analucia Moreno. Het wekt toch enigszins verwondering dat zo’n frêle, jonge vrouw achter die stoere schilderwerken zit. “Uit heimwee”, zegt Analucia Moreno Concha op de vraag waarom ze die bonken schildert.
Ze is 31 en woont acht jaar in Kortrijk. Een paar jaar geleden kwam ze al eens aan bod in onze rubriek ‘De Kortrijkzaan’, toen ze met een stapel Nederlandstalige boeken onder de arm uit de bib kwam gestapt. Ze vertelde toen dat ze geen Spaanstalige boeken wou lezen zolang ze het Nederlands niet onder de knie had.
“Je kan hier toch geen leven beginnen als je de taal niet spreekt,” zei ze. Ze was hier terechtgekomen nadat ze verliefd was geworden op Willem Deconinck, een Kortrijkse student die net als zij in het Oostenrijkse Voralberg op Erasmus was. Ze volgde haar grote liefde naar Kortrijk, trouwde ermee en begon samen met hem aan een nieuw leven.
Trotse Kortrijkzaan
Analucia is intussen al een hele tijd grafisch ontwerpster bij Waelkens in Oostrozebeke, een firma van vlaggen, spandoeken en displays. “Zeg maar Ana,” lacht ze. “Dat is makkelijker. Veel mensen die hier mijn naam voor het eerst horen, noemen me Andalusia. Daarom hou ik het meestal op de verkorte vorm.”
Toen Ana in ons land aankwam, schilderde ze niet. “Ik had dat als jong meisje nog wel gedaan, toen ik 12, 13 jaar was. Maar dat was verleden tijd. Tot mijn man op een gegeven moment zei: “Waarom zoek je je geen hobby?” Ik heb gewacht tot ik een mondje Nederlands sprak, omdat ik wou kunnen communiceren. Het is nu vijf jaar dat ik aan de academie schilderles volg. Ik deed het ook om mensen van hier te leren kennen en om mijn taal te oefenen. En na de werkuren wou ik iets hebben om te kunnen ontspannen.”
“De voorbije jaren had ik me beperkt tot stillevens en portretten. En putte ik eigenlijk nooit uit mijn Mexicaanse verleden. Thuis wou ik geen Mexicaanse schilderijen of kunstvoorwerpen in ons interieur. Niets dat aan mijn verleden herinnerde. Ik dacht dat ik me zo makkelijker zou kunnen aanpassen. En dat lukte ook wonderwel. Ik ben heel gelukkig met mijn man, heel gelukkig in Kortrijk ook. Ik durf me intussen een trotse Kortrijkzaan te noemen.”
“Maar tijdens de eerste lockdown sloeg de heimwee plots zo hard toe, dat ik snakte naar alles wat Mexicaans was. Ik miste mijn familie, mijn land en mijn cultuur. De Latijnse uitbundigheid. Veel hangt samen met de taal. En natuurlijk het weer, de zon,” zegt ze met zo’n stralende lach dat je meteen voelt hoe warm het daar kan zijn. “Pas op, ik woon graag in België,” herhaalt ze. “Ik heb me goed aangepast, maar ik denk dat de onzekerheid van de epidemie me vorig jaar nerveus maakte. Ik werd bevangen door een zekere onrust omdat ik bang was dat ik voor lange tijd niet meer in mijn land zou geraken.”
Mytische luchadors
Opeens ging ze verwoed op zoek naar alles wat Mexicaans was: Mexicaans eten en Mexicaans gezelschap. “Ik was verheugd een Facebookgroep van Mexicanen in Kortrijk te vinden – er zijn intussen 30 of 40 leden. Maar ik wou mijn emoties de vrije loop laten. En zo ben ik Mexicaanse worstelaars gaan schilderen. Omdat ze zo hard deel uitmaken van mijn cultuur.”
“Wat ik fascinerend vind aan de lucha libre of het Mexicaanse vrijestijlworstelen is dat elke worstelaar er een personage neerzet. Ik heb enkele van die bekendste figuren geschilderd: Blue Demon, El Matemático, de leraar, El Tigre, El Pescador, Mil Máscaras, Astro Boy en ga zo maar door. De mensen weten niet wie ze zijn. De ware identiteit van Blue Demon is pas onthuld na zijn dood.”
“Eigenlijk gaan we ervan uit dat al die figuren zodra ze hun maskers aantrekken de krachten van hun personages aannemen. Er zijn oneindig veel verhalen, films ook, over die worstelaars, de mythische luchadors . Ik ben opgegroeid met die verhalen, met die shows. Het fascineert me nog altijd hoe die figuren er soms een leven lang in slagen om zo af en toe iemand anders te zijn. Het zijn een soort superhelden. Ze bieden me troost als het even niet gaat,” lacht ze.
Vriendelijk metropooltje
Nog veel opbeurender was de reis die ze in december even kon maken om haar familie te bezoeken. “Alles volgens de regels,” benadrukt ze. “PCR-tests gedaan en de opgelegde quarantaine gerespecteerd. Natuurlijk, de regels in Mexico waren heel anders. Je mocht daar kerst vieren met 20 mensen. En ‘veilige afstand’ is daar duidelijk een ander begrip dan hier. Mensen vallen er elkaar voortdurend in de armen.”
Ana is er opgegroeid in Monterrey, een stad van 6,5 miljoen mensen. “Te groot om comfortabel te zijn,” zegt ze. “Kortrijk is veel meer een stad op mijn maat. Je hebt hier alles wat je nodig hebt. Genoeg cafés, genoeg restaurants, een gym of een park, voor als je aan lichaamsbeweging toe bent en er is geen massa die je overal voor de voeten loopt.”
“En het verkeer”, zegt ze terwijl ze de schouders ophaalt, “dat is dik oké. Het stelt niets voor in vergelijking met wat er in een hectische metropool rondrijdt.”
“Kortrijk is meer dan een dorp, het is een stad, een vriendelijk metropooltje.”
Alle mensen zijn gelijk, maar tegelijk zijn we ook allemaal verschillend, anders. ‘Anders’ zoomt in op mensen die bewust of onbewust afwijken van de norm. Noem ze ‘buiten gewoon’.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
