Dat een coronabesmetting ook grote gevolgen kan hebben bij jonge mensen ondervond Flor Vandenbroucke (27) aan den lijve. Eind vorig jaar belandde ze in het ziekenhuis en werd ze zelfs in een kunstmatige coma gebracht. “Ik heb drie keer dicht bij de dood gestaan. De eerste keer ben ik zelfs mensen gaan bellen om afscheid te nemen.” Ondertussen werkt Flor hard aan haar revalidatie. “Ik wil ook een verhaal van hoop brengen.”
Ze is zelf verpleegkundige en wist maar al te goed wat de gevaren van corona waren, maar plots was ze zelf het slachtoffer. Flor kreeg begin 2019 ook te horen dat ze MS (multiple sclerose), een aandoening aan het centrale zenuwstelsel, heeft. Dat verklaart ook mee waardoor ze zo zwaar getroffen was door corona. “Een maand nadat ik de diagnose kreeg, werd ik zwanger. De medicatie werd aangepast, maar ik kreeg ook immunotherapie, waardoor mijn immuunsysteem wellicht heftig heeft gereageerd op corona.”
Flor Vandenbroucke (27) groeide op in Izegem en woont sinds 3,5 jaar met haar vriend Karel Dewyspelaere in de Violierstraat in Rumbeke. Ze zijn ook de ouders van de 14 maanden jonge Célize. “In de Sint-Jozefskliniek werk ik normaal op de dienst neurologie. Maar die werd omgebouwd tot covid-afdeling. We moesten op verschillende plaatsen bij springen. In het ziekenhuis had ik al meerdere testen ondergaan, die waren telkens negatief. Op donderdag 17 december werd ik ziek, net voor het weekend van Karels verjaardag. Ik had hoge koorts en mijn huisarts raadde me een test aan, die was negatief. De koorts bleef maar ondanks een antibioticakuur aanhouden tot na het weekend waarna ik naar AZ Delta trok, ook daar bleek een test opnieuw negatief. Via een bronchoscopie kon men uiteindelijk toch vaststellen dat ik besmet was.”
14 dagen coma
De saturatie, de hoeveelheid zuurstof in het bloed, bedroeg op dat moment nog slechts 70 procent bij Flor. Bij gezonde mensen bedraagt die tussen de 95 en 99 procent. De toestand van Flor ging ook snel achteruit. “Ik ben op maandag 21 december het ziekenhuis binnen gebracht, op zondag 27 december werd ik op de dienst intensieve zorgen opgenomen. Twee dagen later, op dinsdag 29 december, ben ik in een kunstmatige coma gebracht. Maar zelfs aan de eerste dagen op de dienst intensieve zorgen bewaar ik enkel vage herinneringen. Uiteindelijk zou men op maandag 11 januari mij uit de coma halen.”
“Ik ben spontaan iedereen beginnen opbellen die ik graag zag, ik dacht echt dat ik aan het sterven was”
Ondertussen zag het er ook enkele keren echt slecht uit voor Flor. “Mijn leven heeft drie keer echt aan een zijden draadje gehangen. De eerste keer was ik nog bij bewustzijn. Het is allemaal wat vaag, maar ik weet nog dat ik spontaan mijn telefoon heb genomen om afscheid te nemen van iedereen die ik graag zag, ik dacht echt dat ik aan het sterven was. Ik zie ook nog voor mij dat mijn zus Amber (25), die ook verpleegkundige is in WZC Maria Rustoord in Ingelmunster, op haar werk stond te wenen bij dat telefoontje. De twee volgende keren dat het echt slecht ging met mij, heb ik niet beseft. Toen lag ik al in coma. Ik ben gered door de hartlongmachine en door een studie waaraan ik meedeed, waarbij ik plasma kreeg toegediend van mensen die al corona doormaakten. Ik lag ook afwisselend op de buik en de rug, om de 12 uur werd ik gedraaid. Maar dat moest zeer minutieus gebeuren, omdat de machine die mijn bloed zuiverde in de lies was ingebracht.”
“Nadat uit coma was gehaald ben ik nog een week op intensieve gebleven, daarna mocht ik naar een gewone kamer. Op 21 januari mocht ik naar huis, exact een maand nadat ik was opgenomen. Ik heb wat aangedrongen om thuis verder te mogen herstellen, maar ik blijf nu nog drie keer per week naar AZ Delta gaan om er verder te revalideren. Ik was natuurlijk blij om thuis te zijn. In slaap nu nog in een ziekenhuisbed beneden, maar ik kan onze dochter ook weer eens goed vastpakken. Net voor ik in coma gebracht werd, had ik ze eens mogen zien. Daarna was het vooral via de iPad te doen. Uiteraard is dat zeer emotioneel. Ik weet niet of ze het goed beseft heeft dat ik er niet was. Ik heb nu de indruk dat ze nog meer aan mij hangt als ik ze naar de crèche breng. Maar dat kan ook de leeftijd zijn. Maar feit is dat ik haar een maand gemist heb, en dat in een periode dat ze veel veranderen. Maar nu heb ik haar weer bij mij, dat geeft ook extra kracht in de revalidatie.”
Flor werkt hard aan haar revalidatie: “Weer leren eten, drinken en praten”
De revalidatie na 14 dagen in kunstmatige coma was niet van de poes. “Ik kon niet meer praten, niet meer eten en drinken. Ik moest alles stap per stap opnieuw leren. Iedere dag kwam de kine langs en op de duur kon ik al eens op de rand van het ziekenhuisbed gaan zitten. Als verpleegkundige is het ook erg confronterend. Normaal sta je aan de andere kant, maar nu moest ik zelf geholpen worden door de passieve tillift. Een collega kwam me ook wassen.”
Nadat Flor opnieuw thuis was, kreeg ze veel hulp. Van haar vriend, van haar ouders Pascal Vandenbroucke en Heidi Steelandt, van zus Amber, van haar schoonouders die ook mee instonden voor de opvang van Célize en ook van de buren. “Daarom dat ik ook een hoopvol verhaal wil brengen. Ik ben op de goede weg terug, dankzij de zorgen in AZ Delta, maar ook dankzij heel wat mensen rondom mij. Soms wil ik misschien wat te rap gaan in de revalidatie, maar dan houdt mijn lichaam me wel tegen. De benen willen niet altijd mee, ik ben kortademig en heb soms ook moeite om me te concentreren.”
Flor getuigde ook in een reportage in De Zevende Dag. “De focus lag toen op jonge mensen die moeten revalideren. Maar ik heb de indruk dat na die reportage heel wat jonge mensen die met corona hadden af te rekenen de weg naar de revalidatie in AZ Delta gevonden hebben.” En ondertussen hoopt Flor om straks ook weer aan het werk te gaan. “Ik doe mijn werk ook erg graag. Bovendien is het ook een van de weinige vormen van sociaal contact die je hebt. Ik heb enkel schrik om straks op intensieve zorgen mensen te zien die beademd worden. Dat zal misschien té confronterend zijn.” (WVS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
