De gemeente Alveringem telt dit jaar twee eeuwelingen onder haar inwoners en ze wonen allebei in woon- en zorgcentrum ’t Hoge. Cyriel Albrecht viert vandaag vrijdag 20 januari zijn honderdste verjaardag en Angela Maeckelberghe doet dat op 24 september.
Cyriel en Angela, hadden jullie een mooie jeugd en kindertijd?
Cyriel Albrecht: “Ik ben op 20 januari 1923 geboren op de platse van Bulskamp. Vader was knecht bij de boeren, moeder was huisvrouw en ik had twee zussen en één broer. Tot 14 jaar ben ik naar school geweest. Langer studeren zat er niet in omdat ik moest gaan werken bij de boeren. In die tijd was dat de mode. Ik verdiende 5 oude Belgische frank per uur. Dat is ongeveer 12,5 eurocent.
Angela Maeckelberghe: “Ik ben op 24 september 1923 in Oeren geboren. Mijn ouders waren boeren en ik was enig kind. Ik ging in Alveringem naar de meisjesschool, maar ik kon niet goed leren. Ik geloof dat ik één of twee keer mijn jaar opnieuw heb gedaan. Op mijn vijftiende bleef ik thuis van school. Ik hielp mee op de boerderij: koeien melken en ik deed af en toe ook wat veldwerk. En ik hielp mama in het huishouden.”
Cyriel, jij trouwde met Rachel Heughebaert, Angela met Constant Toortelboom. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen?
Cyriel Albrecht: “Het was in het jaar 1940 – tijdens de oorlog dus – dat ik Rachel heb ontmoet. Ik was uit Bulskamp gevlucht en kon terecht op de hoeve van Marcel Lefever in Izenberge. Tijdens Izenberge kermis zag ik Rachel voor het eerst. In 1943 namen de Duitsers me mee. Ik ben toen twee jaar schipper geweest in Duitsland. Rachel en ik hebben twee jaar op elkaar gewacht. Maar eind goed, al goed; we zijn 72 jaar getrouwd mogen zijn. We hebben heel ons leven in Izenberge gewoond en kregen acht kinderen. Onze zoon Gilbert is overleden en wij zijn ook twee kleinkinderen verloren. Dat was lastig. Hun foto’s staan altijd op de kast.”
Angela Maeckelberghe: “Mijn man Constant was van Koekelare afkomstig, maar als jongvolwassenen werd hij knecht op een hofstede in Alveringem. In 1948 zijn we getrouwd. Constant was ook een boerenzoon en we beslisten om de boerderij van mijn ouders in Oeren over te nemen. We kregen twee kinderen: Monique en Noël.”
Hebben jullie een gelukkig huwelijk gehad?
Cyriel Albrecht: “Rachel en ik, dat ging goed. Ze was een klein maar dapper vrouwtje. Het was bij ons in de Groenestraat altijd de zoete inval. We hadden een grote familie en heel wat vrienden in Izenberge. Ondertussen zijn ze allemaal dood. Op 3 februari 2019 is ook Rachel gestorven. In vijf dagen en zonder pijn. Dat is chance hebben. Ze was 98 jaar en tot op haar 96ste zijn we thuis kunnen blijven wonen. Ook dat is chance hebben! Wanneer ik ’s avonds naar bed ga, moet haar foto sowieso dicht bij mijn bed staan.”
Angela Maeckelberghe: “Ik had een goede man. Hij was een harde werker en zindelijk op zijn werk. Hij dronk graag een pintje en een druppel, maar ik heb hem nooit dronken geweten. Hij hielp niet veel in het huishouden, maar ik voelde wel dat hij me graag zag. Toen we met pensioen wilden gaan, hebben de buren onze hofstede gekocht en zijn we in de wijk Cyriel Verschaeve gaan wonen. Ik amuseerde me daar, Constant minder. In maart 2010 is hij gestorven. ’s Morgens was nog alles goed, ’s middags had hij geen honger en vroeg hij naar de dokter. Hij heeft niet lang meer geleefd.”
Hoe voelen jullie zich in jullie honderdste levensjaar?
Cyriel Albrecht: “Ik ben gelukkig wanneer ik een van de kinderen zie. Ik heb bijna elke dag bezoek. Vandaag, op mijn verjaardag, ga ik kaarten in de grote zaal. Ik doe dat graag. Ik lees ook elke vrijdag de Krant van West-Vlaanderen., maar ik bekijk enkel de pagina’s Alveringem. Zondag komt heel de familie mijn verjaardag vieren. Ik geloof dat we wel met een zestigtal mensen zijn.”
Angela Maeckelberghe: “Ik mag niet klagen. De verpleegsters zeggen dat ik er nog jong uitzie en geen rimpels heb. Maar ik ben hardhorig, mijn ogen zijn verminderd, ik ben bang om te vallen en heb sommige dagen veel pijn in mijn lage rug. De dokters vinden niets. Maar het gebeurt dat ik erbij ween. Ik verlang dan om te sterven. Maar op dagen dat ik me goed voel, zou ik graag nog wat op deze wereld blijven.”
Hebben jullie nog wensen of dromen?
Cyriel Albrecht: “Zondag is het kermesse. Ik verlang ernaar om heel de familie te zien. Blij dat ik de honderd heb gehaald, maar als Onze Lieve Heer me wil halen, mag dat van nu voort. Ik ben verwend geweest met zo een lang en schoon leven.”
Angela Maeckelberghe: “Een bezoekje van mijn kinderen en kleinkinderen doet altijd plezier. Ik bel ook elke avond met mijn dochter. Ook lekker eten en het vriendelijk personeel doen deugd. Mijn wens is om misschien nog een keer langs de hofstede in Oeren te rijden waar Constant en ik geboerd hebben. Het is niet ver, dus dat moet van de zomer misschien wel lukken.” (AB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
