Amper een maand nadat de lantaarn op het herdenkingsplekje van de overleden Sander (18) is verdwenen, heeft iemand nu ook het herinneringsboekje meegenomen. Mama Sofie Florin is nog meer gebroken dan bij de eerste diefstal. “Iedereen die er Sander komt herdenken kan daar iets inschrijven. Ik ging er heel vaak lezen als ik het even moeilijk had.”
Sander stapte in 2018 uit het leven, op 18-jarige leeftijd. Een echte plek op een begraafplaats is er niet, aangezien zijn ouders ervoor kozen om zijn as bij hen thuis te bewaren. Om zijn vrienden toch een laagdrempelige plek te geven waar ze naartoe kunnen komen als ze hem eens willen groeten, heeft zijn mama een rustplekje gemaakt langs het jaagpad bij hun huis, waar Sander is gevonden.
Tweede diefstal
Er hangen foto’s, er staan enkele pintjes die zijn vrienden er hebben neergezet,… Vorige maand verdween al de lantaarn waarin mama Sofie een noveenkaars liet branden, zodat het er nooit donker is. Ze was er toen al het hart van in. “Ik kan het bijna niet geloven dat iemand zo grof kan zijn. Wie doet dat nu? Daar moet je nu toch echt een criminele hufter voor zijn?”, wist ze toen. Ze schreef haar gevoelens van haar af in een brief.
De lantaarn is nog altijd niet terecht. Erger nog, deze week is ook het boekje gestolen dat bij het herdenkingsplekje lag. “Die lantaarn kan je nog vervangen, maar dat boekje niet”, zegt Sofie in tranen. “Dat lag er al drie jaar. Zijn vrienden hebben er altijd iets in geschreven op zijn verjaardag, op zijn sterfdag. Er stond zoveel moois in van zijn vrienden. Ik ging er geregeld eens in lezen en bladeren als ik het moeilijk had. Of ik schreef er zelf een tekstje in. Het is verschrikkelijk.”
Oproep
Sofie zette een oproep op facebook. “Alstublieft, alstublieft, ik smeek u. Breng het zwarte boekje terug. Het bevat tekstjes, gedichten, gedachten van vrienden, passanten, mezelf,… waar ik geregeld in ging lezen als ik een ‘momentje’ had. Sander stierf op een donderdag. Elke donderdag ga ik tot aan die plek. Vorige week was het boekje er nog. Deze week niet meer. Het betekende onmenselijk veel voor me om daar iets van mij af te schrijven, om te lezen wat anderen schreven. Ik schreeuwde de hele buurt bijeen en de tranen zijn niet te stoppen. Beetje bij beetje brokkelt mijn goesting om door te gaan af. Drie jaar en bijna acht maanden lag het boekje daar. Als u een greintje menselijkheid in u heeft: wilt u alstublieft het boekje terugbezorgen?” (JM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
