“Als kind zat ik bij het aftellen op de wc met de vingers in mijn oren”: zo vieren Emilie De Roo en Rik Verheye eindejaar

“Mijn FOMO is altijd groot geweest”, geeft kersvers West-Vlaams Ambassadeur Rik Verheye toe. Hij is dus altijd wel te vinden voor een feestje. En als hij daar zijn televisie-eega uit Nonkels Emilie De Roo tegen het lijf loopt, is het zeker prijs. “Het is een felle.” Dat bleek ook al op de feestelijke fotoshoot die we in het imposante Provinciaal Hof in Brugge op poten zetten.

Rik Verheye (37) en Emilie De Roo (44) gaan de Vlaamse tv-geschiedenis in als de dikdoenerige handelaar in kunstgras Willy Persyn en zijn jongere vrouw Delphine, niet geheel ongevoelig voor alles wat blinkt. In de tv-serie Nonkels zetten ze een stel nouveaux riches met een weliswaar zacht hart neer, lichtjes overtrokken, tegelijk herkenbaar en geestig. Want al te serieus moet het lang niet altijd zijn, voor geen van beiden. Rik zat eerder al uitstekend in het vel van de opvliegende escort Jay Vleugels in Callboys van regisseur Jan Eelen, Emilie bewees als de helft van het zangduo Kenji Minogue ook al over een bovengemiddeld gevoel voor absurditeit te beschikken. En zo ontmoetten ze elkaar ook voor het eerst: op een optreden van Kenji Minogue in Brugge, waar Jan Eelen voor de gelegenheid mee op het podium stond als muzikant, en een deeltje van de cast van Callboys hem kwam aanmoedigen. Een koppel spelen in Nonkels heeft een band tussen hen gesmeed, vinden ze allebei. “Van vijf uur ‘s ochtends samen in de schmink om dan een volle dag samen op de set te staan, zo leer je elkaar wel beter kennen, ja”, klinkt het laconiek.

Samen al feestjes gebouwd ook?

Emilie: “Zeker! We vierden onder meer mijn verjaardag in onze tuin.”

En dan ontpoppen jullie je als feestbeesten?

Emilie: “Absoluut! Voor mij verdient zowat alles een feestje. Daar hoeft niet eens veel volk bij te zijn.”

Rik: “We zijn allebei heel sociaal, kennen veel mensen en komen ook onvermijdelijk op dezelfde feestjes. En Emilie is een felle, dus er wordt dan ook wel gefeest inderdaad.”

Een avondje in de zetel hangen is geen cadeau?

Emilie: “Toch wel. Maar het hangt er ook van af hoe druk ik het heb. Momenteel moet ik me inhouden, net omdat ik stilaan rust nodig heb. Ik schrijf momenteel samen met Dries Heyneman een scenario voor een tv-reeks. We werken er al lang aan, maar het moet nu eindelijk eens afgeraken. En ik weet dus dat, áls ik naar een feest ga en het is er leuk, ik er niet meer weg geraak. Dan ga ik er los voor, niets aan te doen.”

Rik: “En mijn fomo is altijd al heel groot geweest. Maar omdat ik ook in een drukke periode zit, gebeurt het wel vaker dat ik ergens mijn kop laat zien en snel weer weg ben.”

Zijn ook de eindejaarsfeesten iets om naar uit te kijken?

Emilie: “Die vind ik toch altijd iets geforceerds hebben. Het móét feest zijn op zo’n avond, en dat komt mijn spontaniteit niet ten goede. Maar dat ligt allicht ook aan mijn dwarse kantje.”

“Het heeft niets te maken met de mensen die erbij zijn, want die zie ik graag. Alleen, een écht feest ontstaat spontaan in mijn gedachtewereld.”

Rik: “Eindejaar is altijd dubbel geweest voor mij. Ik keek er als kind naar uit, ook al omdat ik jarig ben de dag voor Kerstmis. Dan kwam de familie, en er waren cadeautjes. Maar tegelijk was er ook altijd weer het gemis, ik verloor mijn vader al op mijn zevende. Vooral het aftellen op oudejaar vond ik een verschrikkelijk moment, dan ging ik op de wc zitten met mijn vingers in mijn oren.”

(Lees verder onder de foto)

Hoe brengen jullie kerst door?

Emilie: “Met familie. Een heel muzikale familie overigens, dus er wordt dan altijd muziek gespeeld. Mijn man is drummer, mijn schoonzus violiste, haar broer speelt gitaar, er is een nonkel die graag Gentse liedjes zingt en een nicht die prachtig kan zingen, begeleid door mijn dochter op piano en mijn jongste dochter op triangel omdat die óók iets wil doen… Er wordt dus zowat de hele avond opgetreden, en dat is heel mooi.”

“Mijn meest miserabele kerstavond beleefde ik ooit in Spanje. Er was geen enkel restaurant open, want iedereen vierde bij familie. Behalve de Chinees, waar we dan ook nog eens helemaal alleen zaten te eten.”

Rik: “Bij ons is er een soort beurtrol. Wie organiseert zorgt voor het hoofdgerecht, de rest verdeelt de gerechten onder elkaar. Ik merk wel dat kerst bij ons altijd wel leuk is, maar ook snel voorbij.”

“Deze kerst zal bovendien de eerste zonder mijn oma zijn, met wie ik een heel nauwe band had. Zij was een beetje de maïzena van de familie. Zij maakte altijd de juiste opmerking op het juiste moment, durfde ook wel wat te provoceren… Ik vraag me af hoe het zonder haar zal gaan, of we elkaar zullen blijven opzoeken in de toekomst. Maar ik voel ook wel dat ik zelf iets zou willen organiseren. Een bijeenkomst waarbij gezelligheid primeert, de Home Alone-vibe.”

Halen jullie inderdaad extra gezelligheid in huis die dagen? Kerstboom?

Emilie:“Mijn moeder was floriste en maakte er een punt van om heel ons huis er te laten uitzien zoals in de woonboekjes. En dat hebben we meegekregen. Dus ja, wij halen elk jaar een kerstboom in huis en de kinderen versieren die, tot en met de piek.”

Rik: “Op weg hierheen zag ik een bordje ‘Nordmann hier verkrijgbaar’. Ik ben gestopt om er een te kiezen en ga die morgen halen. En die blijft dan gemakkelijk staan tot een eind in februari.” (lacht)

Zit er ook een religieuze of spirituele gedachte aan kerst voor jullie?

Emilie: “Als kind speelde ik heel graag met het kerststalletje, maar bij ons staat er geen meer. Voor mij gaat het meer om de sfeer van die dagen, niet om geloof of zo.”

Rik: “Ik ben een opportunistische gelovige, vrees ik: ik richt me tot God als ik iets nodig heb. (lacht) Maar ik heb wel nog deelgenomen aan het kerstspel in de kerk. Ik stoefte dat ik Jezus mocht zijn, tot bleek dat er gewoon een babypoppenlijf in de kribbe lag en ik mijn hoofd daar achter moest uitsteken om te blèren. Het jaar nadien heb ik de rol van Jozef opgeëist. Al vond ik Jezus uiteindelijk toch leuker: die mocht tenminste nog show verkopen.”

En wat komt er bij jullie op tafel met kerst?

Emilie: “Kalkoen, kroketjes, appeltjes… Echt kerst-eten. En veel. Heel veel.”

Rik: “Veel rode wijn ook. Het is zo’n moment waarop de nonkels dan tegen elkaar beginnen op te bieden met hun keuze.”

Emilie: “En niet te vergeten: een kerstbuche!”

“Kerst staat bij ons voor optredens en muziek”

Emilie De Roo

Rik: “En dan toch elke keer opnieuw van alles te veel hebben, wat je dan moet meenemen in potjes voor de dag nadien waarop je alweer moet gaan eten bij je schoonfamilie…”

“Maar ik heb ook wel eens kerst in het buitenland gevierd, en ik miste de sfeer van bij ons enorm.”

Emilie: “Vind ik ook! Ik zat eens in Egypte met kerst. Of was het Marokko? Maar een kerstman op een kameel: het klopte gewoon niet voor mij.”

Rik: “Kerst is met familie gewoon, oudejaar is me om het even.”

(Lees verder onder de foto)

Oud en nieuw dan wel met toeters en bellen?

Rik: “Dat mag voor mij wel, ja. Al heb ik altijd een hekel gehad aan het idee dat we daarna nog koste wat kost naar een feestje moesten. Dan hangen mensen nog tegen heug en meug rond in de stad… Niet tof. Dat doen we niet meer.”

“We gingen wel eens een jaar zo hard op in de muziek die we draaiden, dat we vergaten af te tellen. Pas om twee uur realiseerden we ons dat we dringend aan het hoofdgerecht moesten beginnen. We waren begonnen met aperitieven op het strand, de rest was nogal uitgelopen.”

“Wat me eraan doet denken: ik hou ook van glühwein. En van kerstmarkten. Keulen met de maten, zalig! Nogal wat anders dan de kerstmarkten bij ons.”

Cadeaus horen er ook bij?

Emilie:“Vind ik lastig. Wat koop je dan? En hoe duur moet het zijn? En dan krijg je ook spullen die je niet hoeft.”

Rik: “Parfum uit het Kruidvat, kousen…”

Emilie: “Een pyjama… Ik vind het wel leuk voor de kinderen, zo’n kerstboom waaronder een berg cadeautjes liggen.”

Rik: “Ik geef wel graag cadeaus. Vooral aan mijn mama; ik geniet ervan als zij daar content mee is. Of voor mijn petekindje, een gocart… Cadeaus die ik als kind zelf had willen krijgen eigenlijk.” (lacht)

Emilie: “Ik heb deze keer wel iets moois voor mijn schoonvader. Ik hoorde pas onlangs dat hij als jongeman goed mondharmonica speelde. Hij is nu een tachtiger, het blazen zal wat lastiger zijn, maar ik wil hem opnieuw een mondharmonica geven.”

(Lees verder onder de foto)

Hoe vier jij oudejaar, Emilie?

Emilie:“Aan feesten op die avond heb ik alsmaar minder behoefte. Een etentje met vrienden, een fles champagne kraken om middernacht, en dan mag het stoppen.” (lacht)

Je kan ook gewoon kerstfilms kijken?

Emilie: “The Gringe!”

Rik: “Home Alone! Maar dan alleen die met Macauly Culkin .“

En waar brengen jullie eindejaar ooit door in jullie dromen?

Emilie: “In Lapland, mét husky’s en elanden. En dan toch glühwein drinken en bij de haard zitten. Omdat het daar nódig is, zó koud is het er.” (lacht)

Rik: “En doe mij dan maar New York, om er mijn eigen versie van Home Alone te spelen.”