In 2017 ontvluchtten tweelingbroers Bijan en Kourosh Babanghanbari – toen 24 jaar – hun vaderland Iran, nadat Bijan gevangen en gefolterd werd omdat hij deelgenomen had aan een manifestatie tegen de Iraanse dictatuur. Bijan verblijft al vijf jaar in ons land, zijn asielaanvraag werd al drie keer geweigerd. “Ik kan niet langer zwijgen”, is Bijan radeloos.
Bijan Babanghanbari (31) verblijft al vijf jaar in ons land. Sinds juni woont hij bij Fons en Lucia Breekelmans in de Kronestraat in Zedelgem, omdat hij geen recht meer heeft op brood-bad-bed bij Fedasil. De voorbije vijf jaar kreeg Bijan al drie keer een negatief antwoord op zijn asielaanvraag. “De uitleg daarvoor? Ik word niet geloofd omdat ze telkens een ‘foutje’ in mijn verhaal vinden. Dat gaat dan om een kleine afwijking. Omdat ik het de ene keer over een halfuur heb en in een volgende ondervraging over een uur. Maar als je in een ondergrondse gevangenis zit en gefolterd wordt, dan heb je geen uurwerk aan”, begint Bijan zijn ongelooflijke verhaal.
Vreselijke nachtmerrie
In 2017 ontvluchtten Bijan en zijn tweelingbroer Kourosh hun vaderland Iran, na hun deelname aan protesten tegen de Iraanse dictatuur. “We groeiden op in Teheran en besloten eind 2017 om deel te nemen aan een driedaagse demonstratie tegen het totalitaire regime. Na drie dagen van protest kwam alleen Kourosh weer thuis. Ik kon niet op tijd ontsnappen aan de politie en werd geblinddoekt meegenomen naar een ondergrondse cel, waar ik 21 dagen werd ondervraagd en zwaar werd gefolterd – sindsdien is er nog geen dag gepasseerd zonder dat ik er vreselijke nachtmerries over had. Ik werd onverwacht vrijgelaten omdat ze doorhadden dat ik niet aan een partij of ideologie verbonden was, maar enkel kwam betogen voor democratische vrijheden.”
“Wij krijgen beperkingen opgelegd die jullie hier niet voor mogelijk houden”
Enkele maanden later kreeg Bijan telefoon van de Iraanse inlichtingendienst Etela’at. “Ze vroegen me om als infiltrant informatie te verzamelen over de organisatoren van de demonstraties en de revolutie. Als ik niet zou meewerken, werd ik officieel aangeklaagd en gevangen genomen. Ik stemde toe, maar enkel om tijd te winnen. Enkele weken later besloten Kourosh en ik om samen naar Duitsland te vluchten, waar onze oom toen woonde.”
Ziek van uitputting
Hun vlucht naar Europa duurde uiteindelijk meer dan drie jaar. “We hebben heel wat doorstaan op onze tocht. Zo werd Kourosh onderweg zwaar ziek van uitputting en werd hij in Roemenië gearresteerd, waardoor ik hem noodgedwongen moest achterlaten in het ziekenhuis. Drie weken lang had ik geen idee of mijn broer het al dan niet had overleefd. Vastberaden om door te gaan, kocht ik een treinticket van Hongarije naar Duitsland, maar werd in Tsjechië door de grenspolitie opgepakt. Die stuurde mij terug naar Slovakije, waar ik vandaan kwam. Daar vroeg ik uiteindelijk asiel aan, maar ik wou nog steeds naar Duitsland. Daarom onderzocht ik hoe lang een Dublinprocedure duurde nadat je vingerafdrukken waren geregistreerd in een ander Europees land, in mijn geval was dat dus in Slovakije. Tijdens een Dublinonderzoek wordt aan de hand van criteria vastgesteld welke lidstaat verantwoordelijk is voor het verzoek om internationale bescherming. In Duitsland moet je 18 maanden wachten voor je opnieuw asiel kan aanvragen, terwijl dit in België slechts 6 maanden is. Daarom vluchtte ik naar België.”
Hereniging met broer
Kourosh ontving afgelopen zomer een verblijfsvergunning in Roemenië. “Na vijf jaar gescheiden te hebben geleefd, werden we afgelopen juni eindelijk herenigd, hier in Zedelgem. Dat komt omdat Kourosh als Europees staatsburger als toerist naar België kan komen, telkens voor korte duur. Hij is op zoek naar werk in België met single permit, een arbeidsvergunning, als technicus in een knelpuntberoep. We hebben elkaar inmiddels al enkele keren gezien.”
“Ik krijg geen asiel omdat mijn vreselijke verhaal niet geloofd wordt”
Bijan heeft ondertussen een warm nest gevonden bij Lucia en Fons Breekelmans. “Wij hebben vier kinderen, waarvan er twee al het huis uit zijn. De twee zonen studeren op kot. We geven dus graag een thuis aan Bijan, met wie het bijzonder goed klikt. Mijn mama woont ook bij ons – mijn papa woonde ook bij ons, maar is helaas gestorven in december – en hij helpt mee om voor haar te zorgen. Want Bijan mag hier niet werken of naar school gaan. Ook op onze kosten mag hij niet naar school. Het is gewoonweg niet toegelaten. Bijan gaat wel vier dagen per week naar Integraal vzw in Brugge, waar hij les volgt. Voorts gaat hij veel zwemmen, kookt hij graag voor ons en volgt hij de politiek in Iran op de voet. Bijan heeft last van posttraumatisch stressstoornis (PTSS) door de folteringen die hij heeft meegemaakt tijdens zijn gevangenname, maar ook door wat hij meemaakte tijdens zijn lange vlucht. Dat uit zich vooral ’s nachts in hevige nachtmerries en daar zijn wij getuige van. Dat zijn asielaanvraag dan telkens wordt geweigerd, zorgt voor extra stress. Hij geraakt niet vooruit met zijn leven. Straks dient Bijan zijn vierde aanvraag in. Wij blijven hem steunen, al moet hij tien keer een aanvraag indienen. Hij is familie voor ons, we geven niet op”, vervolgt Lucia.
Terugkeren naar Iran is geen optie voor Bijan. “Dan word ik vermoord. Ondanks de vele bewijzen neemt de Belgische overheid mij niet serieus. Ik krijg geen bescherming en het leven waar ik als mens recht op heb. Hier in Europa beseft men precies niet hoe erg het er aan toe gaat in Iran. Er duiken wel eens verhalen op in de media, maar vele verhalen blijven onder de radar. Dan denk ik bijvoorbeeld aan Aban-e-Khonin, vrij vertaald de ‘bloederige maand’. Op 15 november 2019 werden na een protest met 1.800 demonstranten, liefst 900 daarvan gedood. Onvoorstelbaar.”
“Mijn leven staat al zeven jaar on hold en ik zal mijn familie in Iran nooit meer zien”
Door zijn verhaal te delen, wil Bijan de problemen in Iran onder de aandacht te brengen. “Ik kan en wil niet langer zwijgen. Mijn leven staat al zeven jaar on hold en ik zal mijn familie in Iran nooit meer zien. Alles is anders voor mij, maar in Iran is niets veranderd. Integendeel zelfs, de moorden en executies gaan onverminderd door. Ook economisch gaat het heel slecht. De centen van de burgers worden gebruikt om radicale groepen te steunen. Niet voor de bevolking zelf. Ik wil vrijheid voor mijn land. Wij krijgen beperkingen opgelegd die jullie hier niet voor mogelijk houden. Mijn broer is pianist en kwam tijdens een concert op televisie. De stem van de vrouw die als achtergrondzangeres zong, werd uit de uitzending gefilterd. Simpelweg omdat een vrouwenstem niet op televisie mag komen. Als je zichtbaar met een tatoeage over straat loopt of als man lang haar hebt, kan de politie jou daarvoor aanhouden. Vrouwenrechten kent men in Iran al helemaal niet. Het is gewoon een vreselijke dictatuur.”
Podcast
Bijan volgt de politiek in Iran op de voet en sloot zich aan bij Iran-Mashroteh, een liberaal democratische partij die van buiten Iran probeert democratie binnen Iran te brengen. “Wat ik zal doen als mijn asielaanvraag goedgekeurd is? Eerst en vooral zou ik dan willen een podcast opstarten om mijn verhaal te vertellen, maar ook om een platform te geven aan andere mensen die hun verhaal willen vertellen. Vluchtelingen uit Iran, Gaza, Niger… Zodat onze verhalen zichtbaar worden, een verpersoonlijking krijgen.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
