De Tieltse schrijfster Ann De Craemer geeft elke week een inkijk in haar leven.
Voelen jullie het ook? Die donkere hemels? Die mistige ochtenden? Die lange uitzichtloze dagen? Die somberte die we maar niet uit ons lichaam kunnen schudden? Ja, het heeft met het mistroostige weer te maken, maar het heeft ook, zonder enige twijfel, met het c-woord te maken. Het c-woord ofte corona, dat woord waarvan niemand had gedacht dat het, toen het bijna twee jaar geleden zijn intrede deed, vandaag nog altijd ons leven zou beheersen.
Vandaag is de overheersende variant ‘omikron’ en we zullen het geweten hebben. In mijn directe omgeving: vijf kinderen, zeven vrienden, vier familieleden en zeven kennissen. Nooit heeft het virus zich zo aan ons verlekkerd als nu.
Zij die ik nu over een mooie zomer hoor spreken, bekijk ik met argwaan
Ja, het is een milde variant, maar toch heeft die een grote impact op onze samenleving. De scholen zitten met de handen in het haar: het ene kind na het andere wordt naar huis gestuurd, zelfs als het niet ziek is – een maatregel die ik fel overdreven vind. Leerkrachten vallen uit en ouders moeten soms hun plek overnemen. Het onderwijs, het fundament van onze samenleving, staat op wankelen, en sommige schade zal niet meer in te halen zijn.
Als we denken aan het befaamde ‘rijk der vrijheid’ dat minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke ons vorige lente beloofde, kunnen we nu alleen maar smalend lachen. We hebben er even kunnen van genieten, maar hoe dom kon je als regering zijn om meteen zomaar weer bijna alles te openen? Zij die ik nu, onder meer viroloog Steven Van Gucht, over een mooie zomer hoor spreken, bekijk ik met argwaan. De vaccins blijken niet altijd te werken en ik las gisteren dat er alweer een nieuwe variant is.
Het beste, zeggen toch sommige virologen, zou zijn dat we allemaal corona krijgen, maar is dat niet een brug te ver?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
