Alexaner Suki was 20 in 2000: “We leven al 7 jaar zonder wekker”
‘Ik word 20 in 2000.’ Zo heette de rubriek waarin meer dan 500 jonge West-Vlamingen in onze krant vertelden over hun leven. 20 jaar later confronteren we hen met hun uitspraken van toen. Deze week: Alexander Suki.
“Ik zou graag mijn diploma halen en basketten in eerste of tweede nationale”
“Met een topsportstatuut kon ik mijn lessen en examens spreiden. Op die manier waren de vele trainingen combineerbaar met m’n hogere studie. Ik zat op kot in Gent en kon met enkele spelers meerijden naar de avondtrainingen bij BC Damme. Daarnaast ging ik overdag nog lopen en deed ik aan powertraining. Maar toen doorkruiste een zware kuitblessure mijn basketbaldroom. Een spierscheur van 7 centimeter, die nooit volledig genas… Na BC Damme speelde ik wel nog voor Oostkamp, Gistel en Ternat ik werkte toen in Brussel -, maar m’n droom van een professionele carrière had ik toen al opgeborgen. Ik was haast iedere maand geblesseerd… Die droom opbergen was zwaar. Zonder twijfel. Maar ik heb er geen spijt van. Het was mijn hobby, mijn passie en mijn droom. Maar wat doe je eraan als het niet in je eigen handen ligt… Ik heb mijn energie daarna in mijn carrière gestoken. Op mijn 24ste dook ik de hotelbusiness in. Nu, bijna twintig jaar later, heb ik voldoening van die keuze. Of ik soms nog een basketbal in mijn handen heb? Wel, ik kijk uit op een basketbalterrein in het park achter onze tuin, maar ik gooide er nog geen enkele keer een balletje.” (lacht)
“Ik heb voor rechten gekozen omdat je daarmee meer kanten op kan”
(lacht) “Neen, die rechtenstudie heb ik niet afgewerkt. Via een hotelgoeroe ben ik in de hotelbusiness beland. Ik werk nu als Associate Vice President of Sales and Marketing bij Millennium Hotels en Resorts in Dubai, waar ik nu bijna zes jaar woon als expat. In mijn functie ben ik onder andere verantwoordelijk voor 48 hotels in het Midden-Oosten. Daarvoor werkte ik onder meer in Parijs, Londen, Luxemburg, Amsterdam, Warschau, Caïro, Bahrein… Ja, we zijn al een paar keer verhuisd met het gezin. Dat heeft ook de kijk op het leven sterk veranderd, vooral in positieve zin.”
“Ik heb een vriendin, Elke. Ze speelt basketbal in derde nationale: bij Deinze”
“Die relatie is niet blijven duren. Mijn huidige vrouw, Helen De Zutter, heb ik tien jaar geleden leren kennen. Ze is afkomstig van Geel. Samen kregen we zes jaar geleden een prachtige dochter: Helena. In augustus verwachten we trouwens een tweede kindje. Geen betere plaats om een gezin te stichten en uit te breiden dan Dubai. Het is hier ongelofelijk kindvriendelijk.”
“In 1967 is mijn papa naar Brugge gekomen om bij Avanti Brugge en later bij Sunair Oostende te spelen.”
“Mijn ouders wonen nog altijd in het Brugse en genieten er van hun pensioen. Eén à twee keer per jaar ga ik terug naar België om vrienden en familie te bezoeken. Meestal in de zomervakantie, want we hebben het geluk dat de schoolvakanties in beide landen overlappen. Onze dochter zit in een internationale American school, die bijna dezelfde kalender volgt als het onderwijs in Vlaanderen. Het enige verschil is dat vrijdag en zaterdag hier de weekenddagen zijn.”
“Als kind mijn familie in Polen bezoeken, maakte een grote indruk op mij. De strenge douanes, de lange files…”
“In 2009 werd ik door headhunters in de hotelsector benaderd om in Warschau te werken, de plek waarvan mijn papa afkomstig is. Omdat het indertijd zoveel indruk op me had gemaakt, ging ik in op het aanbod. Ik werkte er als expat tussen 2010 en 2012. Polen had toen het EU-voorzitterschap en het EK voetbal, het was een heerlijke tijd. Ook op persoonlijk vlak, het was voor mij als het ware even back to the roots.”
“Daarna hebben we als familie nog een expatleven gehad in Caïro (Egypte), Manama (Bahrein) en Ajman (VAE) gehad, om uiteindelijk nu in Dubai (VAE) onze thuis te vinden. We hebben hier intussen een huis gekocht. We zijn dus niet van plan om binnenkort opnieuw te verhuizen. Het is hard werken, maar de levenskwaliteit is navenant. Om een voorbeeld te geven: we gebruiken al zeven jaar geen wekker meer. We worden wakker automatisch wakker om 6.30 uur wanneer de zonnestralen op ons gezicht vallen. Ten tweede denk ik aan de veiligheid hier. Als ik het vergelijk met hoe het er in sommige Europese landen en steden aan toegaat… Veiligheid krijgt hier de hoogste prioriteit, en dat merk je. Door de strenge maar rechtvaardige ordehandhaving is criminaliteit hier zo goed als onbestaande. Dan heb je nog de kleine perks (voordelen, red.), zoals de kindvriendelijkheid. Last but not least: het lijkt alsof iedereen hier gelukkiger is, én dat geluk ook deelt. Dat zorgt voor een leuke internationale vriendenkring van andere expats van overal ter wereld. Dit had ik me twintig jaar geleden niet kunnen inbeelden. Ik kijk al uit naar de volgende reeks van jullie krant, 60 in 2040.” (lacht)
Alexander Suski (°4 juni 1980) volgt het eerste jaar rechten in Gent. Hij woont in de Doelhofstraat 22 in Nieuwmunster bij zijn ouders Linda Pattyn (huisvrouw en tevens kunstenares) en Ted Suski, die bekendheid geniet als oud-basketter en coach, dit seizoen bij Berchmans Blankenberge. Ook Alexander is een fervent basketspeler. Dit jaar speelt hij bij BC Damme, vorig jaar maakte hij deel uit van Sunair Oostende. De guard van 1 meter 89 is vastbesloten om het waar te maken in het nationale basket. Alexander heeft nog een broer, de 28-jarige Dominiek, die werkzaam is bij de marine.
De tekst die verscheen in Krant van West-Vlaanderen in 1999
Alexander Suski: “Het basketten heb ik van thuis uit meegekregen, maar nochtans was ik voor ik begon te basketten actief in een andere sport: voetbal. Ik ben een tijdje keeper geweest bij Club Brugge, maar toen dat niet meer zo goed ging ben ik snel naar het basketten overgestapt.”
Je studeert rechten in Gent. Vanwaar die keuze?
Alexander Suski: “Eerst heb ik eraan gedacht om lichamelijke opvoeding te studeren, omdat je op die manier een deel van je training kan incalculeren in je studie: door LO te studeren train je vanzelf al een beetje. Maar ik heb uiteindelijk rechten gekozen omdat je met een diploma in de rechten meer kanten uitkan. En natuurlijk speelt het feit dat je in de rechten niet zoveel les hebt ook mee…”
Kan je eigenlijk wel hogere studies combineren met veelvuldig trainen?
Alexander Suski: “Ik heb het statuut van topsporter, wat het in principe moet mogelijk maken om je lessen en je examens te spreiden. En voor de verplaatsingen naar Damme vanuit Gent _ ik zit op kot _ kan ik mee met de spelers Defraigne en Deboose, die in Gent wonen. Tja, als je er wil geraken, moet je er veel voor over hebben. Naast de avondlijke trainingen in Damme ga ik overdag in Gent nog gaan lopen en doe ik aan powertraining.”
Je vader Ted Suski is uit Polen afkomstig.
Alexander Suski: “In 1967 is hij naar Brugge gekomen om bij Avanti Brugge en later bij Sunair te gaan spelen. Hier in Brugge is hij getrouwd met mijn moeder, een echte Brugse.”
Ben je zelf al in Polen geweest?
Alexander Suski: “Toen ik een jaar of acht-negen was zijn we enkele keren naar Polen geweest om familie te bezoeken. Het was de periode net voor de Muur van Berlijn viel en het communisme van het Oostblok helemaal op de helling stond. Dat maakte wel een grote indruk op mij. Ik herinner mij dat de douane heel streng was en dat er enorme files stonden aan de grens. Zelf spreek ik echter helemaal geen Pools.”
Ga je soms eens uit zoals de meeste andere studenten?
Alexander Suski: “Jazeker, daar heb ik wel tijd voor. Meestal ga ik één keer per week uit, in de Overpoortstraat in Gent.”
Welke muziek hoor je graag?
Alexander Suski: “Een groep als Black Street bijvoorbeeld, zij maken muziek die een beetje een mix is van alles, van rap en blues. Voorts ben ik een fan van Maria Carey en hou ik ook wel van de housemuziek die ze in België maken. Altijd goed om daarop eens uit de bol te gaan.”
Heb je bepaalde idolen?
Alexander Suski: “In het basket is mijn idool Allan Iverson, die speelt bij de Seventy Sixers van Philadelphia, een speler die maar 1 meter 80 groot is. Hij speelt ook op de guard-positie. Hier in België volg ik Jean-Marc Jaumin. Door zijn spel te observeren leer ik bepaalde moves te doen.”
Wat is de beste herinnering die je tot nu toe aan het basketten hebt?
Alexander Suski: “De beste herinnering heb ik aan de basketkampen die ik de voorbije jaren gevolgd heb. Ik ben bijvoorbeeld in Lake Forest in North-Carolina en New York geweest en ook in Spanje was er een schitterend basketkamp.”
Wat houdt zo’n basketkamp in?
Alexander Suski: “Zo’n kamp vindt tijdens de zomer plaats en het is ideaal om weer op dreef te komen voor de nieuwe competitie. In Spanje werd het kamp gehouden in Rosas, gelegen aan de kust. Je basket er zeven à acht uur per dag en voor de rest is er tijd voor zon, zee, strand en de meisjes…”
Heb je een vriendin?
Alexander Suski: “Ja, Elke. Ze speelt basketbal in derde nationale: bij Deinze.”
Heb je haar leren kennen in Gent?
Alexander Suski: “Nee, in Spanje, in het basketbalkamp (lacht). Ja, alles hangt samen. Tijdens zo’n basketkamp ontmoet je natuurlijk mensen met wie je dezelfde interesses deelt, dus vind je snel iemand met wie je goed overeen komt.”
Wat zou je over een jaar of vijf à tien willen bereikt hebben in Het Leven?
Alexander Suski: “Ik zou graag mijn diploma halen en basketten in eerste of tweede nationale. Ik weet dat ik het kan en ik weet dat ik er veel voor over heb om dat te kunnen doen. En na het basketten, dan zien we wel.”
(Lodewijk Nollet, 09/04/1999)
Ik was 20 in 2000
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier