Alcohol is nooit een oorzaak, enkel een flauw excuus

Het is laat op de avond dat ik deze post schrijf. Mijn deadline is net verstreken, mijn hoofd stilaan leeg. Toch kruip ik nog eens in mijn pen in plaats van in mijn bed. Want mijn bloed is al een hele dag aan het sudderen, sinds ik vanmorgen die tweet las van Karen François over haar ervaring met handtastelijke mannen op Kamping Kitsch Club. En die security-man die het afdeed als “tja, da’s kamping kitsch hé meiske”.

Neen, dat is Kamping Kitsch niet, het festival hoort een feest te zijn voor iedereen, ook voor vrouwen. Dergelijke handtastelijkheden kunnen nooit. Dergelijke wansmakelijkheden zijn enkel en alleen een actie van de man of mannen in kwestie, nooit van een omstandigheid.

Ik weet best wel dat op een feestje als Kamping Kitsch de drank rijkelijk vloeit en de handjes dan al wat losser gaan hangen. Maar mannen, het is niet omdat we je niet onmiddellijk een muilpeer verkopen als je in onze borsten knijpt, dat we het ook graag hebben. Meestal zijn we danig in shock zodat we niet meteen kúnnen reageren.

Niet Kamping Kitsch gaat in de fout

Bijna nog degoutanter zijn de reacties die Karen kreeg op haar post. Daardoor ging mijn bloed vandaag enkele keren overkoken. “Ze gaat zwemmen en dan klagen dat je nat wordt.” Ik wil wel niet van de 10-meter-plank geduwd worden als ik ga zwemmen. Het festival mag dan een marginaal feest met seksueel getinte decoratie zijn, het is nog altijd geen parenclub.

Het is niet de schuld van Kamping Kitsch, waar een los sfeertje van ‘alles kan en alles mag’ hangt, alhoewel de reactie van die ene securityman niet goed te praten valt. Het is een goede zaak dat de organisatie er volgend jaar extra aandacht aan besteedt. Het zou in het draaiboek van elk zichzelf respecterend evenement moeten staan: hoe ga je om met ongewenste intimiteiten?

https://twitter.com/KarenFrancoiss/status/902604595259727872Karen Françoishttps://twitter.com/KarenFrancoiss

Kamping Kitsch: Hoe ik doodgelukkig in de krant sta, maar toch huilend naar huis ging. #kampingkitschclub pic.twitter.com/5YBKYpU0g3

— Karen François (@KarenFrancoiss) August 29, 2017

Het is de schuld van die mannen zelf. Ik ben zelf nogal “goed voorzien van poten en oren” zoals dat dan heet. Maar dat geeft een man nog niet het recht om zich als een varken te beginnen gedragen en mij te bepotelen. Toch gebeurt het nog te veel. Bij collega’s, bij vriendinnen, bij mezelf… de verhalen worden bijna niet meer verteld omdat ze bijna tot het dagelijkse leven behoren. Bijna. Want ik zal het nooit normaal vinden. En ik zal er over praten, met diezelfde collega’s, vriendinnen en al wie het wil horen. Want ik heb het in het verleden al te vaak in de doofpot gezwegen.

“Ik zal het nooit normaal vinden. En ik zal er over praten”

Het is een fenomeen dat niet beperkt blijft tot marginale feestjes. Die kontknijpers, billenkletsers en oh-ik-zat-toevallig-tegen-je-borst-wrijvers heb je in alle slag en soort. En dan heb ik het nog niet over die mannen die je een kus op de wang wil geven, maar die toevallig toch wel missen en pardoes op je lippen landen…. Ik spreek uit ervaring. Van machtshebbers allerhande zoals politici in een gezellige kroeg, ceo’s op netwerkfeestjes over bouwvakkers op een straatfeest tot journalisten tijdens de werksfeer. Want ja, zelfs in mijn eigen beroepsgroep, bij die mensen die het horen aan de kaak te stellen, komt het voor. En ze zijn niet altijd single, de meesten zijn ‘gelukkig getrouwd’ en hebben het perfecte gezinnetje.

En dan is het altijd hetzelfde excuus dat ik te horen krijg : “tja, we waren allemaal een beetje dronken”. Al te vaak wordt alcohol en dronkenschap als oorzaak aangehaald. Alcohol is nooit een oorzaak, het is enkel een flauw excuus. Als je niet tegen drank kan, blijf er dan van af.

Gelukkig zijn die mannen met losse handjes in de minderheid. Alhoewel ik tegenwoordig het gevoel heb dat ze massaal vanonder de straatstenen komen gekropen. Maar misschien is dat omdat ik er tegenwoordig meer over praat en ik meer verhalen te horen krijg. Alhoewel ik hier niet de Jeanne d’Arc van de bepotelde vrouwen wil zijn. Ik wil echter niet dat jonge vrouwen bewust bepaalde kleren niet meer aantrekken uit schrik voor mogelijke reacties.

Gelukkig zijn er nog die mannen die even gedegouteerd reageren op dergelijke handtastelijkheden als ikzelf. En ik prijs mezelf gelukkig dat mijn vrienden en het gros van mijn collega’s tot die laatste categorie behoren.