Opmerkelijk moment voor Albert Mosset (89) uit Knokke-Heist: de man vond na 74 jaar zijn handtekening terug in een bunker die tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gebruikt als schuilkelder. Enkele dagen geleden werd de kelder blootgelegd tijdens de heraanleg van het Astridplein. “Ik was helemaal vergeten dat ik als tiener mijn naam op de muur had geschreven. Ongelofelijk dat die zo bewaard is gebleven”, zegt Albert.
‘R.Denoyel en A.Mosset, 11-4-47’, dat staat in grote letters te lezen op de muren van de schuilkelder onder het Astridplein in Duinbergen. Dat er onder het plein een bunker was, werd bij aanvang van de werken al vermoed. Met de hulp van Danny en Freddy Jones van het For Freedom Museum werd de exacte positie van het bouwwerk uiteindelijk bepaald. De ontdekking leverde op zich al mooie beelden op, maar het verhaal wordt alleen maar mooier. De kelder stond volledig blank, maar bij het leegpompen kwam een verrassing boven water: de handtekening van Albert Mosset en zijn vriend Raoul Denoyel.
“Voor mij is dit ook een verrassing, ja”, glimlacht Albert. “Ik was het eerlijk gezegd al vergeten dat we als tieners ooit onze handtekening op de muur hadden geschreven. Het is ook zo lang geleden. Op dat moment was ik 15 jaar. Ongelofelijk dat het zo bewaard is gebleven als je weet dat de kelder volledig onder water stond. Al heeft dat wellicht te maken met de rode baksteen die we gebruikten om op de muren te schrijven.”
Geschuild én gespeeld
Voor de 89-jarige man komen er alleszins heel wat herinneringen naar boven. Goede én minder goede. “Een leuke tijd was de Tweede Wereldoorlog natuurlijk niet”, zegt Mosset. “Met buurtbewoners hebben we effectief ook verscheidene keren moeten schuilen in die bunker als we beschoten werden. De aanvallen kwamen dan vanuit Zeebrugge, Watervliet of Maldegem. De periode daarna gebruikten we het als een plaats om te ravotten. Zoals je dus nog steeds op de muur kan zien.”
De bunker is eigenlijk een grote kokervormige gang met twee kleine ruimtes die waarschijnlijk als voedselopslag en toilet fungeerden. In het dak waren luchtgaten gemaakt. Albert is naar eigen zeggen verbaasd dat zo weinig mensen over het bestaan van de schuilkelder afwisten. “Want ik wist het natuurlijk wel. Ondertussen ben ik er al twee dagen op rij geweest en ik moet zeggen: het voelt alsof ik een deel van m’n jeugd herbeleef”, vertelt Albert enthousiast.
Glazen dak?
“Weet je dat mijn vader de banken en deuren voor de kelder nog eigenhandig heeft gemaakt? Stiekem hoop ik dat de kelder wordt bewaard voor passanten. Misschien kunnen ze er een glazen dak boven plaatsen? Het zou een meerwaarde zijn.”
De hoop van Albert zal naar alle waarschijnlijkheid vergeefs zijn. De schuilkelder wordt nu door de aannemer afgetopt en voor de rest opgevuld met zand. Erboven komt een nieuw plein met veel groen.
(MM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
