Ze worden steeds zeldzamer: de zaken waar de uitbater elk product door en door kent, waar service belangrijker is dan kortingen en waar het erfgoed niet alleen schuilt in de gevel en het interieur, maar ook in de mensen zelf. Omdat hun winkel uitbaten een erezaak is geworden. Deze week slaan we – haha – onze tenten op in Bredene, waar Lien Blanckaert en haar ouders De Kampeerder runnen, de enige campingspeciaalzaak aan onze kust.
Het stormt buiten, maar af en toe breekt de zon door. Het deert de klanten, die van overal komen – op vijf minuten tijd hoor ik Frans en Duits praten – niet. April toont zijn grillen, maar voor Lien Blanckaert (32) is het een goede maand, een speciale ook. Vijf jaar geleden begon ze hier als zaakvoerder, en over vijf dagen wordt ze voor het eerst moeder. Ze weet het nog niet, maar ze zal het goed doen straks. Want het ouderschap is als kamperen: je keert terug naar wat écht telt, maakt soms alle seizoenen mee op één dag en alhoewel je vaak ploetert, zou je diep vanbinnen niets anders willen.
Gentenaars
Het was haar oma, Elviera Vanmassenhove, die met De Kampeerder begon in 1960 langs de uitgestrekte Kapelstraat. Wat verderop waren er Gentenaars die het hele jaar door een legerstock runden en in de zomermaanden naar het huis van haar broer trokken waar ze een winkeltje met kampeergerief hadden. De drie broers van Elviera kenden het klappen van de zweep: ze runden elk een camping in Bredene. Elviera nam de zaak van de Gentenaars mee naar het ouderlijke huis, waar De Kampeerder nog steeds ondergebracht is. Zoon Willy, die een pak lentes jonger oogt dan 70, heeft nooit anders geweten. Hij is meegegroeid met de zaak, en zette mee zijn schouders onder de aanbouw waar een indrukwekkend gamma is ondergebracht. Je vindt hier zowat alles: van strandspeelgoed tot elektrische koelboxen en alle mogelijke meubilair. Wie het hier niet vindt, vindt het elders zeker niet.
Willy was de jongste van drie zonen. Zelf zette hij drie dochters op de wereld. De oudste werkt in het bankwezen, de jongste bij de belastingdienst. Lien, die een opleiding sportmanagement en daarna bestuurskunde en publieksmanagement volgde, was tot voor een paar jaar aan de slag als projectcoördinator bij Unizo West-Vlaanderen. “Daar kwam ik met veel mensen in aanraking die zelfstandig zijn, en toen de kans zich hier aanbood, was het nu of nooit.”
Wegwaaien
Hoewel ze al vele zomers meedraaide als jobstudent, was het toch aanpassen. En al zeker toen het jaar nadien de wereld stilviel en nog wat later mensen liever gingen kamperen dan verre reizen plannen. Verandering is van alle tijden.
In de jaren nadat Elviera de zaak opstartte, rezen de campings aan hun achterdeur als paddenstoelen uit de grond: Veld & Duin, Prins Filip, Zon & Zee… Ook in De Haan en Middelkerke waren campings populair, maar nergens is het zo diepgeworteld als in Bredene, waar je geen klassieke dijk hebt en de duinen onnavolgbaar zijn. De ooit indrukwekkende camping voor hun deur, met kleurrijke campers en tenten moest in 1977 plaats ruimen voor de Koninklijke Baan. “Steeds meer mensen kozen gaandeweg voor een stacaravan in plaats van een tent, dus moest ons gamma daar ook aan aangepast worden”, aldus Willy. “Vandaag gaan mensen even over en weer naar huis als het regent, terwijl ze vroeger maar 14 dagen vakantie hadden en hier zelfs bleven als het stormde. Zelfs al moesten ze op hun tent gaan zitten zodat die niet zou wegwaaien.” (lacht)
“Als de kleinkinderen op bezoek zijn, willen ze het liefst meehelpen”
Als ik vraag of Willy zelf ook gaat kamperen, glimlacht hij. “Als kind wel, maar doorheen het jaar kamperen we hier al acht maanden. Iemand die een camping runt, gaat buiten het seizoen ook niet in een caravan slapen.” Van maart tot oktober waren ze non-stop open, al hebben ze sinds de komst van Lien ook vaste sluitingsdagen. “Daar had hij misschien wel het meest moeite mee”, vertelt zijn vrouw Marianne. “Of dat lukt om samen te werken? Goh, de eerste jaren was dat misschien moeilijker, maar dat is normaal. Zeker toen Lien begon en ze nog veel moest leren kennen.” “Maar ze weet al heel veel”, weet Willy. “We overleggen ook nog vaak.” De klanten beginnen haar ook steeds beter te kennen en zijn wat minder argwanend. De vooroordelen omdat ze een vrouw is, nemen ook gaandeweg af. Ze wéten intussen dat Lien haar mannetje kan staan en de nodige technische kennis heeft.
Ze erkent dat het zoals in elke familie wel eens knettert maar dat de ervaring van haar vader, ook met speciallekes, nog onontbeerlijk is. Evenmin onmisbaar: de onderlinge steun. “Zonder mijn vrouw zou dit nooit gelukt zijn, je moet het maar goed vinden dat je altijd werkt in de zomervakantie”, aldus Willy. Hij leerde haar kennen toen ze in de winkel kwam: een jobstudente was de zus van een vriendin van Marianne. Ook Lien spreekt vol liefde over haar partner. En als ze haar hoofd even wil leegmaken, trekt ze haar loopschoenen aan. Een uitloper van haar atletiekverleden en nog steeds dé manier om de rust op te zoeken.
Kleinkinderen
Hier heerst altijd een soort vakantiegevoel, zeker op zonnige dagen. In oktober valt het leven hier stil, maar dat betekent niet dat de familie Blanckaert op haar lauweren rust. “Dat is het moment om even op reis te gaan, ja. Maar campinguitbaters werken ook in de wintermaanden. Bij ons gebeurt er veel: beurzen bezoeken, nieuwe leveranciers zoeken of bestellingen plaatsen”, klinkt het. “Dat we de enige zijn langs de kust, centraal liggen en een trouw cliënteel hebben, zorgt ervoor dat de toekomst verzekerd is.”
Zeker met de volgende generatie op komst. “Als de kleinkinderen op bezoek zijn, willen ze het liefst meehelpen. Ze zijn gefascineerd door de winkel.” Een pensioen wuift Willy weg. Stilzitten is niets voor hem. Het liefst blijft hij bezig. En met de kleinkinderen heeft hij de handen vol. De wieg staat straks weer in de achterkeuken, en Lien wil nog voor de zomervakantie weer aan de slag. Ze heeft de wereld al gezien, zegt ze terloops: Zuid-Afrika, Maleisië, Costa Rica… “Zonder kinderen en buiten het seizoen kan er veel”, glimlacht ze. “Of kon er veel. Maar de komst van onze dochter wordt minstens een even groot avontuur.”
Erezaak
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
