Haar papa was de eerste Roemeen in Roeselare en effende het pad voor zijn familie, voor zijn dochter Adriana en voor veel Roemenen. Adriana Vainer is nu divisiemanager voor interimkantoor Let’s Work en helpt Roemenen die hier in België komen werken.
Hoe ben jij in België terechtgekomen?
Adriana Vainer : “Mijn papa is twee jaar voor de rest van de familie naar België gekomen als politiek vluchteling. Hij was bij de Roemeense marine en toen zijn schip Antwerpen aandeed, is hij van boord gestapt en heeft hij gebeld naar mijn moeder om te zeggen dat hij asiel in België zou aanvragen. Een dag later was er al een huiszoeking bij ons thuis door de geheime dienst. Onze telefoon werd gewoon afgeluisterd. Mama, een zus, een broer en ik waren nog in Roemenië en ons leven werd geen pretje. Mama verloor haar job als verkoopster en wij werden van school gestuurd.”
Jullie moesten verhuizen maar dat bleek niet zo eenvoudig?
“We zijn dan inderdaad bij onze oma ingetrokken. Maar doordat papa beschouwd werd als een landverrader werden de mensen die ons hielpen ook met een scheef oog bekeken. Het was geen gemakkelijke periode.”
Maar de lucht klaarde op?
“We hoorden dat papa na een jaar werk had in de regio Roeselare en wij zijn dan een procedure gestart om naar België te komen. In mei 1990 kwam er dan een gezinshereniging in Roeselare. Ik was net veertien geworden, mijn zus dertien en mijn broer acht. Mijn jongste zus is later in Roeselare geboren.”
Jullie komst werd van dichtbij gevolgd?
“Ja, papa was immers de allereerste Roemeen in Roeselare. Een journalist heeft trouwens nog een reportage over hem gemaakt. Dat maakte dat veel mensen al over ons hadden gehoord toen we hier arriveerden.”
Onmiddellijk integreren, was de boodschap van papa en mama.
“Het allerbelangrijkste was dat we onmiddellijk de taal leerden. Wij leerden algemeen Nederlands in de avondlessen maar ook dialect en dat is ook zeer belangrijk om snel te integreren. Kinderen pikken dit laatste gelukkig snel op als ze naar school gaan ( lacht ). Ik volgde handel in de Burgerschool tot en met het zesde jaar en in het weekend trok ik ook naar de Chiro. Wij hebben altijd alles op alles gezet om onze integratie zo snel mogelijk te laten verlopen.”
“Alles is mogelijk als je er genoeg in gelooft”
Je studeerde bedrijfsmanagement in Brugge maar je sloeg je eerste jobaanbieding af?
“Dat klopt. Mijn laatste stageplaats was bij Trans Europe in Brugge. Ik mocht er na mijn stage starten als callcenter medewerker. Ik heb dat afgeslagen. Ik wilde ondernemen, een job met meer uitdagingen.”
En tot grote verbazing van je ouders keerde je terug naar Roemenië!
“Mijn mama was daar niet gelukkig mee, dat kan ik je verzekeren. Zij hadden alles opgegeven om een goed en normaal leven in België te kunnen aanbieden aan hun kinderen en ik keerde terug naar Roemenië! Van 2000 tot 2010 heb ik een zelfstandige zaak van raamdecoratie gehad in Roemenië. Ik had daar zowel een winkel als een productie-atelier. In 2007 ben ik ginder gehuwd met Manu en toen onze zoon twee jaar was, zijn we naar België teruggekeerd. Niettegenstaande ik daar een bloeiende zaak had, wilde ik niet dat mijn kinderen zouden opgroeien in Roemenië.”
En in Roeselare moest je niet lang wachten op een leuke job?
“Stefanie Dutry was zaakvoerder van Let’s Work en ik kende haar van de Burgerschool. Zij vroeg mij om samen te werken om Roemeense mensen te begeleiden die hier wilden komen werken. En zo werd ik uitzendconsulent voor de internationale, zeg maar de Roemeense, markt.”
En er kwam inderdaad een grote Roemeense gemeenschap tot stand in Roeselare?
“Maar dat was niet alleen mijn verdienste ( lacht ). Andere interimkantoren waren ook actief in Roemenië. Maar wij waren wel de allereerste. Nu ben ik divisiemanager van de internationale tak van Let’s Work en hebben we drie kantoren met veertien Roemeense medewerkers op een totaal van twintig kantoren.”
Je bent ook politiek actief in Roeselare?
“Ja, ik heb voor het eerst meegedaan aan de gemeenteraadsverkiezingen. Lokale zaken interesseren me enorm. Toen Piet Delrue me vroeg om op de Open VLD-lijst te staan, was ik blij met deze kans. En dat smaakt naar meer. Ik wil echt proberen mijn steentje bij te dragen om onze stadsgenoten te helpen waar nodig.”
Zul je binnen twintig jaar genieten van een welverdiend pensioen in België of in Roemenië?
“In België, want ik ben Belg. Ook onze kinderen zijn Belg en spreken Nederlands. Roemeens is wel hun tweede taal, want wij willen niet dat zij hun roots vergeten. Maar Roemenië is ons vakantieland geworden.”
Ben je gelukkig?
“Ja, ik ben het voorbeeld dat alles mogelijk is als je er genoeg in gelooft en voor werkt. Die boodschap wil ik dan ook doorgeven.”
Privé
Geboren in Constanta, Roemenië op 21 april 1976.
Gehuwd met Manu Corches en twee kinderen: Nicholas (14) en Thomas (5). Dit gezin woont in Roeselare.
Opleiding
Lager onderwijs in Constanta, middelbaar onderwijs in de Burgerschool (handel) en hoger onderwijs KHBO Brugge (bedrijfsmanagement). Zelfstandige in Roemenië en vanaf 2010 uitzendconsulent voor Let’s Work en nu divisiemanager Let’s Work.
Eveneens beëdigd vertaler-tolk voor rechtbank en politie.
Vrije tijd
Gezin, nieuwtjes van de stad opslaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
