Mevrouw Dedecker: “Geef mij maar een ouderwetse macho als Jean-Marie”

Hoewel velen er vooraf aan twijfelden, heeft hij het toch klaargespeeld. Van op de laatste plaats op de N-VA-lijst raakte Jean-Marie Dedecker met een monsterscore verkozen in de Kamer. De burgemeester van Middelkerke twijfelde nochtans maanden om nog eens op te komen in de nationale politiek. Zijn vrouw zag het niet zitten, zei hij altijd. Maar uiteindelijk hapte hij toe en nu is mevrouw Dedecker toch zielsgelukkig. “Ik ben getrouwd met een fenomeen.”

“40.781 stemmen. Fenomenaal hé.” Christine Dehaemers (58) glimt van trots en kent het stemmenaantal van manlief exact van buiten. Tiens, was zij het niet die zou scheiden als haar man opnieuw in de nationale politiek stapte? Er is niets van te merken als we haar maandag ontmoeten, thuis in Slijpe. Mevrouw Dedecker geniet van de monsterscore van Jean-Marie en schenkt ons koffie – helemaal in de sfeer van zijn nieuwe mandaat – in een mok met het logo van de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

Je ziet er toch wel gelukkig uit, moet ik zeggen.

“Absoluut. Ik ben zo fier dat hij dit weer gerealiseerd heeft, van op de lijstduwersplaats dan nog. Ik denk dat hij in heel West-Vlaanderen goed heeft gescoord. Misschien nog iets meer in de kustgemeenten, maar volgens mij waren er overal mensen die Jean-Marie, met zijn vranke uitspraken en oprechte meningen, misten in het parlement. Ze gunnen hem nu ook die overwinning. De mensen zien hem graag en dat doet deugd.”

Voor hij besliste om als onafhankelijke op te komen bij de N-VA, zei hij altijd dat jij er tegen was dat hij opnieuw in de nationale politiek stapte. Wat is daarvan waar?

“Dat klopt voor een stuk. Ik wou niet dat hij opnieuw met Lijst Dedecker zou opkomen. Niet omdat ik het hem niet gun, want ik weet dat hij het enorm graag doet. Maar vooral voor de praktische kant van de zaak. Mijn probleem was niet dat hij weer elke donderdag naar Brussel zou moeten, maar ik wou niet terug naar het chaotische leven van LDD. Zeker niet nu hij burgemeester is en zelf zegt dat het de job van zijn leven is.”

Partijvoorzitter zijn, is dat dan zo’n helse opdracht?

“Een partij leiden, dat vraagt enorm veel engagement. Als je overal in Vlaanderen lijsten wil indienen, moet je 420 valabele kandidaten zoeken en screenen. Daar kruipt maanden werk in. Je hebt er niet altijd zicht op wie die mensen zijn, maar bent wel verantwoordelijk voor allemaal. Het was elke dag uitkijken uit welke richting de kogels kwamen. Enorm stresserend.”

Is het waar dat je zelfs zou scheiden als Jean-Marie het toch deed?

(denkt na) “Dat heb ik ooit wel gezegd, ja. Maar of ik het ging doen? Tuurlijk niet. Daarvoor zijn we te gelukkig getrouwd. Maar ik wou wel echt mijn punt maken. Nationale politiek, oké, maar niet meer als leider van de partij. Naar dat leven wou ik echt niet meer terug. En hij wist wel dat ik de hele praktische kant van de campagne op mij neem. Hij kent mijn capaciteiten. We doen het in team of we doen het niet.”

Maar met de N-VA was er natuurlijk ook een voorgeschiedenis. Jean-Marie was vroeger al eens bij de N-VA en werd er na een week aan de deur gezet.

“We wisten dat het de enige mogelijkheid was voor hem. Het programma van de N-VA stemt het meest overeen met zijn gedachtegang. Ze vissen in dezelfde kiesvijver. Het was de beste oplossing voor Jean-Marie om Bart (De Wever, red.) te plezieren, weer in het parlement te komen en om zo een rechtstreekse lijn naar Brussel te hebben en zo ook voor Middelkerke zaken te kunnen realiseren. En hij is ook geslaagd in zijn opdracht.”

Vorige week nog zei ex-Kamerlid Hendrik Vuye in een verkiezingsprogramma op televisie dat het door jou is dat Jean-Marie niet met een aparte lijst – en met Vuye zelf – is opgekomen.

(kwaad) “Ik vond het niet fijn van Vuye dat hij dat daar vertelde. Ze hebben lang onderhandeld, maar blijkbaar heeft hij geen respect voor de uiteindelijke beslissing van Jean-Marie. Wij moesten de locomotief op de sporen zetten en dan ging Vuye daar zijn wagonnetje aan hangen. Dat is gemakkelijk! Als hij zegt dat het door mij is dat dat niet is doorgegaan, dan zal dat wel zo zijn.”

Wat is jouw rol precies in de verkiezingscampagne?

“Ik volg alles op en leid alles in goede banen, samen met zijn medewerker Ignace Vandewalle. Het intellectuele werk is voor Jean-Marie. Hij schrijft teksten en voert de debatten. Maar de organisatie van de campagne, het beheer van zijn agenda, beantwoorden van mails en telefoons… Dat doe ik allemaal met Ignace. Ik steun hem moreel en zorg dat hij op een rustige manier naar de eindmeet kan toeleven.”

Ik hoef maar naar hem te kijken of ik weet al wat er verkeerd is of wat er moet gebeuren

“Het was al mijn 14de verkiezingscampagne. Ik werk voor Jean-Marie sinds 1 april 1993. We zijn al meer dan 20 jaar samen en nu sinds vier jaar getrouwd. Ik hoef maar naar hem te kijken en ik weet al wat er verkeerd is of wat er moet gebeuren. Er is niemand die hem beter kent dan ik.”

Jean-Marie, de brulboei, de man van de vranke meningen. Is hij thuis ook zo?

“Om mee te leven is hij een heel zachtaardig mens. Ik laat hem toe om zijn job te doen, maar omgekeerd moet hij zich thuis van niets aantrekken. Hij moeit zich niet met wat ik beslis. Ik heb een zelfstandig karakter en heb als vrouw graag mijn vrijheid. Ik zou niet kunnen leven met een nieuwe man. Geef mij maar een ouderwetse macho als Jean-Marie.”

Jij doet heel veel voor hem hé?

“Ik koop al zijn kleren. Hij gaat zelfs nooit mee. En koken kan hij helemaal niet. Terwijl ik daar redelijk goed in ben. Ik doe dat liever allemaal zelf. Voor ons komt het ideaal uit zo. Een man die meegaat naar de winkel en zich overal mee moeit? Ik zou zot komen.”

Hoe gaat hij om met tegenslagen? Zoals toen N-VA hem destijds aan de deur zette, of toen hij vijf jaar terug met LDD niet herkozen raakte?

“Hij kan heel erg geraakt zijn door iets. Jean-Marie is oprecht. Hij komt streng over, maar hij meent het altijd goed. Omdat hij overtuigd is van zijn zaak. Maar als ze hem echt kwetsen, kan hij diep in de put zitten. Dan merk ik dat aan zijn gedrag. Dan is hij moedeloos en hoeft er niets voor hem. Met de N-VA heeft dat wel een week of twee geduurd. Hij moet zich sterk houden naar de buitenwereld toe, maar ik vind dat zelfs een sterke man als Jean-Marie thuis zichzelf mag zijn. Als hij hartzeer heeft, probeer ik nog attentvoller te zijn dan anders. De pijn wat verzachten. En dan spreken we erover. Hij heeft een heel klein hartje hoor. Absoluut.”

Maar er zijn ook de grote momenten. Zoals toen hij burgemeester werd of met de verkiezingen van zondag.

“Dan deel ik in de vreugde en ben ik dolgelukkig. Ik ben nog altijd zo trots op Jean-Marie. Ik ben getrouwd met een fenomeen hé. In die 27 jaar dat we elkaar kennen, is er nog geen dag geweest dat hij niet werkt. Jean-Marie is altijd bezig. Als er één iemand is die zo’n mooi resultaat verdient, dan is hij het. Maar in de politiek ligt dat moeilijk.”

Waarom?

“Veel mensen die het voor het zeggen hebben in de politiek en die weten dat je iets graag zou bekomen, gunnen het je niet. En dat is erg. Guy Verhofstadt haalde Jean-Marie binnen bij Open VLD, maar toen de partij daarna drie keer een minister van Sport mocht aanduiden, kozen ze telkens iemand die er niets van kende.”

Of ik echt ging scheiden als hij weer met LDD opkwam? Tuurlijk niet! Daarvoor zijn we veel te gelukkig getrouwd

“En dat met Jean-Marie Dedecker in huis, die als judocoach liefst 147 medailles binnenhaalde. Onbegrijpelijk dat ze hem dat niet gunden. Het was zijn eerste grote ontgoocheling. En ook ik maak me daar nog altijd kwaad voor. Zo onrespectvol!”

Vuur jij hem aan in zo’n situatie of breng je hem tot rust?

“Ik mag het niet verergeren hé. Dan gaat hij helemaal door het dak. Hoe zotter ik ben, hoe zotter hij is. Al ben ik wel impulsiever dan hij. Maar Jean-Marie blijft dan weer langer kwaad, terwijl ik het sneller weer vergeten ben. Tenzij je echt op mijn ziel trapt. Mensen die onrespectvol zijn, arrogant, je op een denigrerende manier behandelen… Daar kan ik niet tegen.”

De laatste vijf jaar waren vrij kalm voor jullie. Geen nationaal mandaat meer, enkel nog de oppositie in Middelkerke. Nu is Jean-Marie burgemeester en straks weer volksvertegenwoordiger. Geen heimwee naar de rustige jaren?

“Ook in die jaren hebben we samen campagne gevoerd. We waren altijd van plan om nog eens te gaan voor het burgemeesterschap. We hebben niet stilgezeten. Ik ging altijd mee naar de gemeenteraad, was van alles op de hoogte… Aan uitbollen hebben we nooit gedacht. Zolang je actief blijft, behoud je een sociaal leven. Onder de mensen komen, dat houdt je wakker.”

Wordt het nu zijn laatste mandaat in de Kamer?

“Dat wel. Over vijf jaar zal hij 72 zijn, het is dan goed geweest. Of hij nog eens burgemeester zou willen worden na deze legislatuur? Van mij mag dat, maar op die leeftijd moet hij dat zelf beslissen hé. Maar met zijn neef Tom staat ook de opvolging klaar. Het allerbelangrijkste is dat hij gezond blijft. Ik hoop dat hij, eens op pensioen, nog columns kan blijven schrijven of misschien een boek. Het zou jammer zijn als hij na zo’n mooie carrière, met zoveel inzet, in de vergetelheid zou raken. En voor mezelf hoop ik dat ik nog lang gezond blijf. Zodat ik nog lang voor hem kan zorgen.”

“Stop met democratie te verkrachten”

“Het speelt mee dat ik burgemeester van Middelkerke ben geworden, maar ik voel dat de mensen het me gunnen”, zegt Jean-Marie Dedecker zelf over de monsterscore die hij zondag haalde. Dedecker stond als onafhankelijke op de lijstduwersplaats bij de N-VA en het was lang geen zekerheid dat hij verkozen zou worden. Maar Dedecker haalde de vierde beste score voor de Kamer van de hele provincie en sleepte zo overtuigend de vierde West-Vlaamse N-VA-zetel in de wacht.

“Hoe dat komt? Omdat ik zo goed ben, zegt mijn vrouw toch”, lacht Jean-Marie Dedecker. “Ik merkte het wel toen ik op straat kwam de voorbije weken. Mijn buikgevoel zei me dat ik goed zou scoren. Ik voel me gedragen door de mensen. Zoals mijn buikgevoel ook de hoge score voor het Vlaams Belang voorspelde.”

Dedecker pleitte zondag als een van de eersten om met het Vlaams Belang te gaan praten. “Ze zijn de tweede grootste partij. Praat nu met hen, want we gaan al 30 jaar van de ene zwarte zondag naar de andere. Soms wat meer grijs, soms gitzwart zoals nu. Stop met de democratie te verkrachten en luister naar de wil van de kiezer. In een democratie sluit je de winnaars niet uit.”

(HH)

Lees al het verkiezingsnieuws hier én vrijdag in onze extra verkiezingskrant. Twee kranten voor de prijs van één!