Geen actieve politiek meer voor Paul Dieryckx. De eerste socialistische Torhoutse schepen sinds 1982 heeft zijn ambt doorgegeven aan partijgenote Ine Debruyne en is meteen ook uit de gemeenteraad gestapt. “Ik kan me nu eindelijk toeleggen op mijn hobby’s”, zegt hij. “Kokerellen, reizen en golf spelen.”
Paul, op oudejaarsdag 67 geworden, is de weduwnaar van Mia Plovier, die in november 2018 aan kanker gestorven is. Ze werd maar 60. Hij heeft een dochter Brenda (44) en een kleindochter Lizzy (16). Intussen is Paul samen met Rachel Deledicque (63), de weduwe van Geert Dekeyser.
Paul was eerst 21 jaar verantwoordelijk voor het wagenpak van Belgacom. Vanaf 1998 deed hij diezelfde job voor Fabricom en in 2008 werd hij aankoopdirecteur bij ALD Automotive, een onderneming gespecialiseerd in het leasen van bedrijfswagens. Sinds 2015 is hij met pensioen.
Socialisme ingelepeld
“Ik kreeg het socialisme thuis met de papfles mee”, aldus de man die Vooruit vier jaar in het schepencollege vertegenwoordigd heeft. De burgemeester en alle andere schepenen zijn CD&V’ers. “Ik trok als kind mee naar de 1 mei-optochten. Zo kiemde mijn interesse voor de politiek. Toen ik 18 was, werd ik lid van de toenmalige Jongsocialisten in Torhout, met sterke figuren zoals pakweg Ingrid Vanclooster, Marc Tanghe, Marc Compernolle en Rik Desmet.
In 1976 stond ik voor het eerst op de lijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Een uniek jaar, want net toen werd de CVP-meerderheid gebroken. De socialisten sloten een coalitie met de lijst Vernieuwing en de CVP kwam voor zes jaar terecht op de plaats waar ze nog nooit had gezeten: de oppositiebanken. Socialist Carlos Daled werd de burgemeester. Als 21-jarige debutant was ik zelf niet verkozen.”
Eind 1982, met Roger Windels als kopman, heroverde CVP de absolute meerderheid en werd Paul in de oppositie OCMW-raadslid voor wat toen de SP heette.
“Ik heb dat ambt bekleed van 1983 tot en met 1988 met CVP’er Servais Deroo als voorzitter”, vertelt hij. “Ik meen te mogen zeggen dat we in die jaren veel sociale projecten hebben gerealiseerd over de partijgrenzen heen.”
Vreemde eend in de bijt
Paul kreeg het op zijn werk almaar drukker, moest vaak naar het buitenland en nam na 1988 geen politiek mandaat meer op.
“Ik heb door mijn werkomstandigheden mijn politieke activiteiten vanaf dan jarenlang op een laag pitje gezet. Pas in 2013 werd ik weer OCMW-raadslid en toen partijgenote Dalila Douifi eind 2014 afscheid nam van de politiek, heb ik haar in de gemeenteraad opgevolgd, meteen de eerste keer dat ik dat zitje bekleedde.”
“Na de verkiezingen van oktober 2018 konden we een coalitie smeden met CD&V en mocht ik voor vier jaar schepen worden. Ik kijk op die periode, van begin 2019 tot eind 2022, met een enorm goed gevoel terug. Er was afgesproken dat in het kader van de verjonging Ine Debruyne mij vanaf 2023 als schepen zou opvolgen.”
“Veel kunnen realiseren op sociaal vlak”
Niet afgesproken was dat Paul ook de gemeenteraad zou verlaten, maar toch heeft hij dat gedaan. “Als je 67 bent, is het tijd om te stoppen”, vind ik. “Ik heb nog zoveel dingen waarvan ik zou willen genieten. Ik heb me na wat wikken wegen wel weer kandidaat gesteld voor het Torhoutse Vooruit-bestuur, omdat ik denk nog wat raad te kunnen geven. Maar zonder de ambitie om een specifieke functie op te nemen.”
Begin 2019 kwam Paul als enige socialist in het voor de rest CD&V College van Burgemeester en Schepenen terecht. “Ik voelde me aanvankelijk een vreemde eend in de bijt, maar ik heb me snel in het schepencollege thuis gevoeld. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat we goed hebben samengewerkt en dat er prima naar mekaar geluisterd werd. Voor wie er mocht aan twijfelen: Torhout is in heel goede handen.”
Wonen bezorgt kramp
Paul kijkt tevreden terug op een aantal verwezenlijkingen als schepen van Sociale Zaken, Personeel en Wonen. “Op sociaal vlak hebben we veel kunnen realiseren”, vindt hij. “Ik denk aan de oprichting van de mobiele sociale kruidenier De Kommisje, het in dienst nemen van een jeugdopbouwwerker, de komst van de twee brugfiguren en de oprichting van de welzijnsraad. Alle noden lenigen, is onmogelijk, maar we deden hard ons best.”
“Ook op personeelsvlak denk ik dat we een correct beleid hebben gevoerd. Alleen op het vlak van wonen zijn we er nog altijd niet en dat bezorgt me een kramp. We hebben nog te weinig sociale en betaalbare woningen ter beschikking. De wachtlijst is lang.”
Nu de actieve politiek achter de rug is, wil Paul naast koken en reizen vooral weer golfen.
“In Westende, een bescheiden en democratische club”, zegt hij. “Ik speel bijzonder graag golf. Het is een erg ontspannende bezigheid. Ik kijk er verlangend naar uit.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
