De schepensjerp van Anne Dequidt (71) hangt sinds enkele weken aan de kapstok. Ze maakt plaats voor de jongere generatie. Dertig jaar lang slaagde ze erin om haar politiek carrière te combineren met het runnen van het familiale landbouwbedrijf en het grootbrengen van haar vijf kinderen.
Als dochter van een middenstandersgezin van de bekende Houthandel Dequidt had Anne niet meteen een politieke carrière voor ogen. “Eigenlijk heb ik een opleiding kinesitherapie gevolgd”, steekt Anne van wal. “Daar is niets van in huis gekomen, want ik ben de liefde gevolgd. Mijn man, Marc Vermeesch, is de enige zoon van een landbouwersgezin, tussen vijf zussen. Hij nam het familiebedrijf over: een gemengd bedrijf met varkens, koeien en akkerbouw. Ik had sowieso mijn hart verloren aan het platteland en aan dieren, maar de stiel … daar moest ik in groeien. Mijn mama had me verwittigd: denk eraan, koeien melken, dat is voor elke dag! Toen we 50 jaar geleden trouwden, betekende de boerderij inderdaad veel handwerk, want de automatisering stond nog in haar kinderschoenen.”
Lege doos
“Mijn man was al politiek betrokken en actief in landbouwbesturen, en hij moedigde me aan om mezelf ook te engageren, want er waren vrouwen nodig in de politiek. Zo belandde ik op de tweede plaats bij de CVP, na burgemeester Cyriel Marchand. In 1994 werd ik rechtstreeks verkozen. De eerste vier jaar was ik gemeenteraadslid. In 1998 volgde ik schepen André Carbonez op en kreeg de bevoegdheden Landbouw, Groen, Milieu en Dorpen. Op de eerste vergadering van de dorpsraad in Bulskamp werd ik beladen met alle zonden van Israël. De mensen vonden dat vroeger alles beter was toen ze nog hun eigen burgemeester hadden, voor de toevoeging van de dorpen aan Veurne. De communicatie met het beleid was toen inderdaad niet optimaal. Bij de volgende verkiezing werd ik opnieuw schepen van Dorpen, maar voor mij was deze schepenfunctie een lege doos. Je had altijd een andere schepen nodig om iets te realiseren. Dan werd ik ook schepen van Openbare Werken en daar vielen onder meer rioleringswerken, openbare werken, kerken, patrimonium … onder. Mijn eerste twee projecten waren de aanleg riolering aan ’t Zwaantje en in Booitshoeke. Ik volgde zoveel mogelijk elke werfvergadering, zodat ik beide kanten leerde kennen: zowel van de bouwheren als van de aannemers. Je leert op die manier ook met mensen omgaan, en de kerk in het midden houden. Ieder denkt immers aan zijn specifieke belangen of problemen: ‘ik wil géén boom voor mijn deur, schuif hem maar wat op’! Om de communicatie met de dorpsraden te verbeteren zijn de bewonersplatformen in het leven geroepen.”
De Troenke
Als schepen was Anne altijd betrokken bij elk bouwkundig project: ontmoetingscentra, de sporthal, StAPwest,… Een van de mooiste projecten die Anne veel voldoening schonk, is de realisatie van ontmoetingscentrum De Troenke in Houtem. “Ik merk dat dit echt een band schept tussen de mensen. Nu zowat alle cafés zijn verdwenen, maakt de gemeenschap er echt gebruik van, zoals de fanfare, het toneel … Ook op de heraanleg van het Sint-Walburgapark en de realisatie van het Vaubanpark I en II ben ik trots. Pluspunt is de combinatie van ‘open ruimte’ met onder meer avontuurlijke speelruimte voor kinderen, de ‘troostplek’ van onze vereniging Ferm …”
Muskusratten
Een minder alledaags thema was de bestrijding van de muskusratten. “Als kersverse schepen werd ik ter verantwoording geroepen bij de toenmalige deputé om een vervanger te vinden voor de muskusratvanger over wie men niet zo tevreden was. Er werd toen een nieuwe reglementering opgemaakt en we kregen een subsidie voor een wagentje voor de rattenvanger. Die moest zich vooral focussen op het gebied aan de Franse grens, waar de waterlopen belangrijk zijn voor de instroom van de ratten. Sindsdien zijn de muskusratten onder controle!”
Actief blijven
Nu Anne aan haar derde leven begint, zal ze meer tijd inbouwen voor zichzelf, voor haar 12 kleinkinderen, en wil ze veel gaan zwemmen en fietsen. “Ik heb altijd een evenwicht gezocht tussen mijn gezin en de politiek. Dat was niet altijd makkelijk. Vooral niet toen we ons dochtertje Katrien verloren toen ze 8,5 jaar was. Ik ben mijn man dankbaar dat hij me altijd heeft gesteund, ook bij het vele werk dat moest verzet worden op de boerderij. Tussen de vele dagelijkse vergaderingen door moest ik me soms vier keer per dag douchen! Maar ik blijf actief in het CD&V-bestuur. Me nergens meer iets van aantrekken, da’s niets voor mij! Ik kan terugblikken op een mooie politieke carrière, waarbij ik me met hart en ziel heb ingezet voor de Veurnaars. Ik ben dankbaar dat ik de kans en het vertrouwen heb gekregen om mijn schepenmandaat te mogen vervullen, en dat ik mijn steentje heb mogen bijdragen aan een beter, warm en leefbaar Veurne. Politiek doe je niet voor de ‘grote dingen’, wel voor de mensen, die ook de kleine dingen waarderen! Ik heb afstand gedaan van mijn mandaat en plaatsgemaakt voor mijn schoonzoon. Als politicus moet je beseffen dat er een moment komt dat je de fakkel moet doorgeven aan de jongere generatie! Ik voelde me vereerd met het afscheidscadeau van onze ingenieur Benny Vandromme, beleidsmedewerker Grondgebiedszaken, die met zijn team een mooi fotoboek heeft samengesteld, vol met herinneringen!”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
