Familie De Clerck: “Ik lijk het meest op papa, ook al wil ik het niet”

De buitenwereld ziet het niet noodzakelijk als positief dat politiek ‘erfelijk’ is.

Marie: “Ik snap niet waarom de mensen daar altijd zo negatief over doen. Wanneer ik beslis om net als mijn vader in de politiek te stappen, is dat blijkbaar iets ‘vies’. Maar als een slagerszoon de zaak overneemt en het metier en de vakkennis meekrijgt van zijn vader, zien mensen dat als een logische keuze. Je bent thuis in die wereld, kent hem van binnenuit…”

Felix: “Die ervaring helpt, maar er is geen erfrecht. Je moet zelf je verhaal schrijven. Zelf met je hoofd tegen de muur lopen. Papa zei altijd: Zorg dat je nooit afhankelijk bent van de politiek, want voor je het weet is het gedaan. Een belangrijke les.”

Stefaan: “Jullie hebben ook de menselijke kant van politici gezien. Wilfried Martens en Yves Leterme die hier over de vloer kwamen: politiek is mensenwerk. Dat weten Felix en Marie als geen ander.”

Waarom denk je dat de buitenwereld het soms negatief ervaart wanneer een kind zijn vader opvolgt in de politiek?

Stefaan: “Politiek gaat natuurlijk om macht. De buitenwereld kijkt daar met een grote loep naar. Ik denk dat het evenveel nadelen als voordelen heeft. Het is interessant dat mijn kinderen alles van binnenuit gezien hebben. Als dochter van, zal Marie zich veel meer moeten verantwoorden. Net zoals Felix die barrière wellicht zal tegenkomen. Ik denk dat het publiek daar minder last mee heeft dan sommigen binnen de partij. Zeker in de lokale politiek, waar je met veel mensen dichtbij elkaar zit. Politiek is nu eenmaal een eliminatiespel. Er zijn maar een beperkt aantal ‘goede’ plaatsen op de lijst, een beperkt aantal mandaten…”

Marie: “Je staat er als ploeg, maar het is ook een heel individueel verhaal. De bolletjes achter jouw naam tellen. En met de stemmen die je haalt, moet je je plekje opeisen. Ik heb het gevoel dat ik mij door mijn familienaam soms meer moet verantwoorden. Niet iedereen ziet mijn voorkeurstemmen als mijn verdienste.”

Je kan toch niet ontkennen dat het ook in positieve zin helpt? Had je bij de vorige Europese verkiezingen als nieuwkomer zo’n goede plaats gekregen met een andere familienaam?

Marie: “Waarschijnlijk niet. Als 29-jarige nieuwkomer haalde ik bijna 100.000 stemmen. Ik besef goed dat dat deels door mijn familienaam komt. Maar je moet tegen veel vooroordelen opboksen. Meer dan anderen moet je zorgen dat je er staat, dat je geen domme dingen doet of zegt, dat je zelf dingen in beweging krijgt. Anders gaan die ‘criticasters’ er snel staan: zie je wel, ze kan het niet.“

Jullie gebruiken de naam De Clerck ook. Jullie voerden ooit samen campagne.

Stefaan: “Ja, met die hamburger. Dat was een leuke.”

Papa zei altijd: zorg dat je nooit afhankelijk bent van de politiek, want voor je het weet is het gedaan

Marie: “De Clerckies, voor alle burgers. Dat is ook wie we zijn. We zijn een familie, kunnen op elkaar rekenen. Dat was meer om onze band en ons jeugdig enthousiasme te illustreren. De krachten bundelen.”

Gaan alle familiegesprekken over politiek?

Marie: “Nee gij!”

Stefaan: “Sarah gruwt ervan, Thomas engageert zich liever achter de schermen. Hij is erg geïnteresseerd en geeft goede adviezen. Toch treedt hij voorlopig nog niet in de arena. Ik had een beetje gehoopt dat hij mijn plaats in Kortrijk zou innemen. Het is het moment voor verjonging. Na lang nadenken heeft hij gepast. Al sluit ik niets uit in de toekomst. Maar nu Julie zal deelnemen aan de gemeenteraadsverkiezingen in Rijmenam, doen er drie van onze vijf kinderen aan politiek. En haar naam zal natuurlijk helpen. Haar kinderen vinden het raar dat de leerkrachten op school hun opa uit het verre West-Vlaanderen kennen.”

Zit de politieke microbe er bij de kleinkinderen ook in?

Felix: “De beste manier om hun politieke carrière tegen te houden: nu zeggen dat ze het zeker gaan doen.”

Stefaan: “Er zijn een aantal kleinkinderen van wie ik denk: ja, die heeft het. Zoals jouw Rosie. Als je ziet dat de helft van onze kinderen in de politiek zitten. Als je de lijn doortrekt en de helft van de kleinkinderen kiest ook voor de politiek, dan zijn er minstens zeven die die weg uitgaan.”

Marie: “Mijn kinderen gaan vaak mee op stap, wellicht doe je dat als vrouw nog meer dan als man. Meer dan mijn mannelijke collega’s moet ik de keuze maken welke evenementen ik bijwoon. Ik ben wel trots dat mijn kinderen ook hierin groeien. Vroeger hingen ze aan mijn broek, nu gaan ze spontaan mee een handje geven aan alle aanwezigen. Het zijn geen tafelspringers of lawaaimakers. Dus dat is al een grote stap.”

Stefaan: “Ik heb mijn kinderen zelden meegesleurd. Dat was een andere tijd. Ik ging ook niet mee met mijn vader. Ik heb mij dingen kunnen permitteren dankzij mijn vrouw. Ik was elke avond weg.”

Mama Mine De Jaegere glimlacht als ze het complimentje hoort: “Politiek heeft me altijd geïnteresseerd. Ik zou het ook graag gedaan hebben. Maar je kan in een gezin met vijf kinderen niet met twee aan politiek doen.”

Marie: “Echt, mama? Het is de eerste keer dat ik dat hoor.”

Felix: “Ik ook.”

Mine: “Ik ben altijd politiek geëngageerd geweest. Ik was praeses, werkte in de wetswinkel, zit in raden van bestuur. In de rand: daar heb ik meegewerkt. Ik was wel elke avond thuis, papa nooit.”

Marie: “Ik ben nu ook iedere avond weg.”

Zou je in de politiek gegaan zijn, mocht je vader niet politiek actief zijn geweest?

Felix: “We hebben andere motieven om in de politiek te gaan. Vandaag gelden andere thema’s. Ik herinner mij in mijn jeugd gesprekken over staatshervormingen en economische heropleving. Daarover gaat het nu echt niet meer. Structuren, niveaus… We hebben er meer dan genoeg. Tijd voor levenskwaliteit, het vormgeven van de samenleving. Daarvoor ga ik in de politiek. Ik wil mijn eigen accenten leggen, niet mijn vader achterna.”

Was de keuze voor CD&V een evidentie?

Stefaan: “Dat denk ik niet. Maar ik ben wel blij met hun keuze. In Wevelgem heeft CD&V een absolute meerderheid. Als je iets wil doen in de gemeente is het een logische keuze.”

Marie: “Ik wil mijn gemeente mee vormgeven. Iets doen voor de mensen. Ik zou niet weten bij welke andere partij dan CD&V. Ik ben niet het type van extreme standpunten. Het midden is mijn comfortzone.”

Stefaan: “Ik denk dat Felix langer getwijfeld heeft. Hij heeft veel vrienden bij Groen. Hij is progressiever. Zet zich af tegen alles wat conservatief is.”

Marie: “Onze rebel wou dit interview eigenlijk niet doen. Je wil je anders profileren, niet?”

Felix: “Die familieband vind ik niet relevant voor mijn politiek engagement. De keuze voor CD&V was niet vanzelfsprekend. Maar ik hou van de bestuursstijl van CD&V. Focus op beleid maken. Ik walg van al die stokers met hun grote mond. De centrumpositie is ook cruciaal. Denken aan de economie, maar nooit de zwakkeren achterlaten. Ik heb inderdaad genegenheid voor Groen. Maar die partij heeft voor mij een te grote fantasmewaarde, te weinig pragmatisme, te veel roepen langs de zijlijn.”

Hebben jullie een andere politiek stijl?

Stefaan: “Het nationale politieke niveau: daar ligt mijn habitat. Daar ben ik gestart. Ik ben degene die grote dossiers volgt. Zo ben ik gevormd. In grote, structurele langetermijnvisies voel ik mij thuis. Misschien werkt dat minder op lokaal vlak. Al ben ik wel fier als ik nu de Leieboorden in Kortrijk zie. Dat was echt langetermijnwerk. Marie is meer dan ik geknipt voor het lokale beleid. Zij is van de directe aanpak. Concrete problemen zien en ze oplossen. Felix is dan weer een dromer, iemand met visie voor de lange termijn. Ik denk dat hij meer op mij lijkt in zijn politieke benadering.”

Felix: “Ik wil de nationale politiek in. Die grotere debatten interesseren mij enorm.”

Marie: “We zeggen altijd: samen zouden we een goede business kunnen opbouwen. Hij de theorie, ik de praktijk, het doen.”

Felix: “Het helikopterperspectief, dossiers uitwerken, grote maatschappijvisies. Dat is mijn dada. Ik heb mijn hele leven gestreden om niet op mijn vader te lijken. De ironie wil, dat ik – van alle kinderen – misschien wel het meest op hem lijk.”