Dimitri Dedecker over de mogelijke verrijzenis van LDD: “Pa zou Open VLD opeten”

Is het tijd voor een verrijzenis van Lijst Dedecker (LDD)? Já, zegt Dimitri Dedecker, een 45-jarige advocaat uit Nieuwpoort en voorlopig vooral bekend als ‘zoon van’. Hij zit maar met één ding verveeld: “Het zou niet goed zijn voor de gezondheid van mijn vader.” Zelf koestert hij lokale ambities en daarom wil hij een afdeling oprichten in zijn gemeente. Ook frappant: Dedecker vindt het tijd om het cordon sanitaire te breken.

Dimitri Dedecker is advocaat van beroep. Zijn kantoor is in Brugge, aan de idyllische Maria van Bourgondiëlaan, maar hij woont in Nieuwpoort, waar hij ook geboren en getogen is. Het is met een klein hartje dat hij dit interview doet, zegt hij na de warme verwelkoming. “Omdat ik niet wil overkomen als een fils-à-papa. Dat ben ik ook helemaal niet. Ik heb een eigen leven en een eigen carrière. Let op: ik heb een goede band met mijn vader. We hebben gisteren nog een garnaalkroketje gegeten. Zeg maar goed je gedacht, was zijn advies voor dit interview. (lacht) Wij komen goed overeen, maar onze stijl is anders. Hij is zwart-wit, ik niet.”

Dimitri Dedecker is een grote naam in de wereld van het sportrecht. Hij is onder meer de vaste raadsman van KV Oostende en werkte ook mee aan de transfer van voetballer Leandro Trossard naar Arsenal. De man is ook auteur van verschillende dikke handboeken over deze materie. “De sportwereld is een kleine markt, maar wel in volle ontwikkeling. Dat maakt het heel boeiend. We zijn maar met vier of vijf mensen die deze materie echt beheersen in Vlaanderen.”

Vanwaar komt deze fascinatie?

“Dat kan u wel raden, zeker? (grijnst) Ik ben opgegroeid in een echte topsportomgeving. Ik heb ook zelf judo gedaan. Ik was niet slecht – ik heb enkele jeugdkampioenschappen gewonnen –, maar ik had niet het talent om internationaal potten te breken. Al snel wist ik dat ik iets anders wou doen: advocaat. Dat was het beroep dat mij meest fascineerde, al van toen ik zestien jaar was. Ik hou van welbespraaktheid. Een idool had ik niet. De enige poster die ooit op mijn kamer hing, was die van Che Guevara. (lacht) Een rebel voor de goede zaak.”

Schuilt er ook een rebel in u?

“Dat is een moeilijke vraag. (denkt na) Ik heb de neiging om ja te antwoorden. Omdat ik graag tegen de stroom inga. Soms uit overtuiging, soms ook uit tegendraadsheid.”

Wat onthoudt u van uw jeugd?

“Ik ben geboren en getogen in Nieuwpoort. Toen ik een jaar of tien was, zijn we verhuisd naar Oostende. Wat onthoud ik daarvan? Vooral het keurslijf waarin ik zat. Mijn jeugd stond in teken van sport en studie. Er was amper of geen ruimte voor andere dingen. Elke dag stond in teken van school en training. Ook in de vakantie werd er van mij verwacht dat ik elke dag trainde. Dat is het lot van een vader te hebben die nationaal judocoach is. Toen ik twintig was en stopte met judo, ging er voor mij een nieuwe wereld open. Ik kan u verzekeren: ik ben helemaal uitgebroken.” (lacht)

Was het leuk of lastig om een bekende vader te hebben?

“Mijn vader is Jean-Marie Dedecker. Dat is nog iets anders dan een bekende vader te hebben. (lacht) Neen, als judocoach werd hij vooral bejubeld. Dat was natuurlijk fijn voor zijn kinderen. Al had het wel een keerzijde voor mezelf: omdat ik de zoon van was, moest ik mij altijd dubbel zo hard bewijzen. Als ik Belgisch kampioen werd, dan was dat normaal. Het werd minder fijn toen hij in de politiek stapte. Er zijn dagen geweest dat ik bang was om de krant te openen. De bagger die hij kreeg, heeft ook op mij zwaar gewogen.”

Uw ouders zijn intussen gescheiden. Hoe is uw band met uw moeder?

“Ook goed. Zij woont in Oostende. Zij heeft eigenlijk haar leven opgeofferd voor haar venten: haar man en haar twee zonen. Wij waren een heel klassiek en patriarchaal gezin. Onze kleren en onze boterhammen lagen altijd klaar, hé. Mijn vader deed werkelijk niets. Het is pas later, toen ik al samen was met Mieke (actrice Mieke Dobbels, red.), dat ik besefte dat dat niet overal zo was. Ik heb dikwijls grote ogen getrokken bij mijn schoonfamilie.” (lacht)

In 2007 kwam u een eerste keer uitgebreid in het nieuws met een emotionele brief aan uw vader, waarin u hem smeekte om te stoppen met politiek.

(pikt in) “Maar het was niet de bedoeling dat hij die brief openbaar zou maken. Al had ik het misschien moeten weten. (lacht) Het zal u niet verbazen dat mijn vader en ik geen grote praters zijn. Wij praten niet over onze gevoelens. Daarom had ik hem een brief geschreven. Omdat ik echt wou dat hij stopte met politiek. Ik zag dat hij eraan ten onder ging. Eerst buitengegooid bij de VLD: dat was al een grote vernedering.”

“Het cordon is echt iets dat veel mensen frustreert. Dat moet weg”

“En dan kwam zijn passage bij de N-VA. Ik was nauw betrokken bij die gesprekken. Ik zie De Wever en Bourgeois nog aan onze tafel zitten. Eerst willen ze hem absoluut binnenhalen, maar na een week gooien ze hem alweer buiten. Dat heeft hem serieus gekraakt. (stil) Dat hij uiteindelijk toch zijn eigen partij oprichtte en daarmee in het parlement geraakte, was een klein mirakel. Dat zal niemand hem ooit nadoen, volgens mij. Zeker niet met de kiesdrempel van vijf procent. Mijn pa is een echte straatvechter. Het vechten is een essentieel deel van wie hij is.”

En volgend jaar stapt u zelf in de politiek, zo maakte u enkele weken geleden bekend. Dat moet u even uitleggen.

“In de lokale politiek: dat is een groot verschil met de nationale politiek. Ik heb geen enkele nationale ambitie. Ten eerste omdat de nationale politiek voor de living dead is. Wat kun je in dit land nog betekenen als parlementslid of zelfs als minister? Niets. Het zit volledig geblokkeerd. Dat is waarom ik flamingant ben. Weet u nog de begrotingsbesprekingen? Op tafel lag het voorstel om werklozen te sanctioneren die twee keer een opleiding weigeren voor een knelpuntberoep. Zelfs dát hebben ze niet kunnen beslissen. Op lokaal niveau kan je wel nog het verschil maken.”

Maar lokale politiek is óók politiek.

“Maar het wordt minder hard gespeeld, volgens mij. Bovendien zou de nationale politiek al snel een voltijdse job worden en dat wil ik niet. Ik wil financieel onafhankelijk blijven. Dat is een les die ik geleerd heb van mijn vader. Ik wil nog een derde reden geven: volgend jaar is hét moment om de absolute meerderheid van CD&V te breken in Nieuwpoort. Na drie legislaturen voel je dat het bestuur in slaap aan het sukkelen is, dat er ideeënarmoede heerst. Het gevaar is dat ook de stad helemaal indommelt. Dat wil ik absoluut vermijden. Het is nu al zo dat je meer buggy’s met honden tegenkomt dan buggy’s met kinderen. We moeten Nieuwpoort nieuw leven inblazen. Dat is mijn ambitie.”

Weet u al onder welke vlag u wil opkomen?

(lacht) “Dat is de scoop die u wil, zeker? Ik zou graag opkomen onder de vlag van LDD. Zeker in onze provincie is het nog altijd een sterk en populair merk en dat is wat we nodig hebben op anderhalf jaar van de verkiezingen. Waarom wil er niemand meer opkomen als VLD? Omdat dat merk helemaal versleten is. We zijn nu volop mensen aan het verzamelen en dat loopt alvast goed. Als zij daar geen bezwaren tegen hebben, dan zullen we opkomen als LDD.”

Ook Jo Rousseau (Vooruit) – vader van Conner – wil de CD&V-hegemonie in Nieuwpoort breken. U moet misschien eens op zijn deur kloppen?

(grijnst) “Er zijn nog mensen die deze samenwerking opperen. We hebben elkaar al eens gesproken en binnenkort zien we elkaar opnieuw. Ook zijn andere zoon Steve heeft een interessant profiel. Hij opent binnenkort een beachbar in Nieuwpoort.”

Dat zou wat geven: Dedecker en Rousseau op één lijst.

“U gaat veel te snel, hoor.” (lacht)

Is het ook tijd voor een verrijzenis van LDD op nationaal niveau?

“Eerst dit: het is niet aan mij om deze beslissing te nemen. (denkt na) Als het niet over mijn vader zou gaan, dan zou ik zeggen: já. Als de kranten schrijven over een comeback van LDD, dan worden de andere partijen zenuwachtig. Dat wil iets zeggen, hoor. Maar het gaat over mijn vader. Hij is 71 jaar oud. Het zou niet goed zijn voor zijn gezondheid. Ik zou hem liever een mooi politiek einde gunnen als burgemeester van Middelkerke. Dat zou hem ook het gelukkigst maken. (even stil) Maar ik begrijp ook waarom het weer jeukt bij hem om toch opnieuw een lijst te vormen. Er zijn ook andere burgemeesters die hem willen steunen.”

Ligt zijn beslissing al vast?

“Neen, hij twijfelt.”

Maar zou er nog plek zijn voor LDD in het politieke landschap?

“Zeker in onze provincie. We zouden Open VLD helemaal opeten. Mijn vader is in staat om hen onder de kiesdrempel te duwen. De andere provincies kan ik minder inschatten. Ik voel wel dat er veel mensen ontgoocheld zijn in N-VA. Zij heeft de beloofde kracht van verandering niet kunnen waarmaken. Wat heeft De Wever gedaan met zijn communautair programma? In de frigo gestoken. Zou er nog iemand zijn die gelooft dat hij in 2024 wel zal doorduwen voor een staatshervorming? Ik alvast niet. Hij is content in Antwerpen en wil daar niet weg. Wie zal er volgend jaar goed presteren? De extremen, zowel links als rechts. Maar zij zitten vast achter een cordon sanitaire. Dat is eigenlijk de levensverzekering geworden van de klassieke partijen. Hoe groter Vlaams Belang wordt, hoe beter voor de anderen. (fijntjes) Ik denk soms dat zij er daarom bewust een boeltje van maken.”

Is het tijd om het cordon te breken?

“Als Vlaams Belang opkomt met capabele mensen, waarom niet? Tom Van Grieken bijvoorbeeld is een attente en intelligente man. Er zitten helaas ook anderen in zijn partij. Begrijp me niet verkeerd: ik zou nooit lid kunnen zijn van Vlaams Belang. Ik zou ook nooit voor die partij stemmen. Maar als je als N-VA een meerderheid kan vormen met VB en je mag negentig procent van je programma realiseren, waarom zou je dan neen zeggen? Het fascisme loert heus niet om de hoek, hoor. We leven bovendien in een rechtsstaat waar er checks and balances bestaan. Het cordon is echt iets dat veel mensen frustreert. Dat moet weg.”

De politiek prikkelt u, voel ik. Vreest u niet voor de impact op uw gezin, op uw twee kinderen?

“Jawel, want ik weet wat het kan doen met een kind. Mijn dochter is veertien: zij heeft de leeftijd bereikt waarop ze beseft wat de politiek betekent. Ik maak me daar zeker zorgen over. Mijn jongste zoontje, Epke, is tien, maar heeft een zware autismestoornis. Hij heeft de mentale leeftijd van twee jaar. (stil) Hij is trouwens de enige die mijn vader af en toe kan doen stilstaan. Dat is mooi om te zien. Het is een ongelooflijk lief en schoon ventje, maar je kan hem geen seconde uit het oog verliezen.”

“Enkele jaren geleden zijn Mieke en ik gescheiden. Hoe grof het ook klinkt: dat heeft ervoor gezorgd dat we af en toe ademruimte hebben. Toen we samen waren, werden we dag en nacht opgeslorpt door de zorg voor Epke. Vandaag doen we co-ouderschap, waardoor we ook eens een week tijd hebben voor onszelf. Dat is de tijd die ik wil gebruiken voor de politiek. Ik heb bovendien een partner aangenomen op het kantoor, waardoor ook deze combinatie moet lukken.”