Groot feest ten huize Karlos Callens, want hij mag zijn 75ste verjaardag vieren. Bijna de helft van zijn leven is de man burgemeester van zijn geliefde Ardooie, maar veel bombarie wil hij rond zijn nieuwe mijlpaal niet maken. “Ik heb samen met mijn vrouw een glaasje gedronken. Wat ik nog wens? Niet veel: een goeie gezondheid en misschien nog enkele mooie politieke jaren. Meer hoeft dat voor iemand van mijn leeftijd niet te zijn.”
Met zijn in Ardooie en omstreken wereldberoemde guitige glimlach verwelkomt Karlos Callens ons op zijn terras. De burgemeester bracht net enkele dagen in het ziekenhuis door om zijn rugproblemen te laten behandelen, maar zijn ogen stralen weer als vanouds. Zijn identiteitskaart mag dan wel 75 jaartjes op de teller tonen, tussen zijn oren is de man een frisse dertiger.
75! Wat doet dat met een mens?
“Ik koester vooral dankbaarheid. Ik heb de kans gekregen om me al jaren te mógen inzetten voor Ardooie en haar inwoners. Maar er is ook een minder kantje: ik word een dagje ouder, hé. (glimlacht) Die 75 is een feit, hé. Al ben ik vooral een tevreden man. Mijn verjaardag heb ik niet uitbundig gevierd. Samen met mijn vrouw een glaasje gedronken en geklonken op het leven. Meer moest dat echt niet zijn.”
Iedereen kent je als burgemeester van Ardooie. Ook daar staat al 33 jaar op de teller. Het maakt je een van de langst zittende burgemeesters van het land. In de huidige woelige politieke tijden ben je stilaan een unicum.
(blaast) “Ik weet het. Mocht ik aan mijn memoires willen beginnen, ik zou al twee boeken kunnen vullen. De afgelopen 33 jaar ben ik eigenlijk altijd bezig geweest. Voor Ardooie. Ik stel mezelf nog elke dag in vraag. Wat kan beter, waar moeten we op letten? Altijd met Ardooie als spilpunt. De gemeenteraadsverkiezingen beschouwde ik altijd als het mooiste compliment dat een politicus kan krijgen. Ik kreeg ondertussen al zes keer het vertrouwen van de Ardooienaren én de kans om verder te doen.”
Zo lang aan het roer, het maakt je de Leopold Lippens van Ardooie.
(lacht luid) “Zonder golfkarretje, dan toch. Ik heb heel veel respect voor wat mijn betreurde Knokke collega heeft verwezenlijkt. Maar we hebben toch wel wat verschillen. De manier waarop we aan politiek doen, kan je niet met elkaar vergelijken.”
“Ik de Leopold Lippens van Ardooie? Dan toch zonder golfkarretje!”
Had je als jonge kerel politieke ambities?
“Totaal niet. Het is allemaal erg organisch gegroeid. Ik was redelijk actief in het verenigingsleven. Ik voetbalde bij KVC Ardooie, zetelde in de jeugdraad, maakte deel uit van het Sint-Maartenscomité… Ik ben zelfs nog preses geweest van de ondertussen verdwenen studentenclub Patatouf. Het was Marie-Rose Buyck die me vroeg om de lijst van Groep 82 te vervoegen. Eerlijk: ik heb daar een weekje over moeten nadenken, want ik neem nooit overhaast beslissingen. Ik heb ook mijn eisen gesteld. Zo wilde ik meteen op de eerste plaats staan.”
Een beslissing die je achteraf bekeken geen windeieren heeft gelegd.
“In 1982 haalde ik een duizendtal voorkeurstemmen en belandden we in de oppositie. Daar heb ik de stiel geleerd. Ik heb trouwens nooit negatieve oppositie gevoerd, maar gaf eerder vaderlijke raad. Vooral op financieel gebied, want op dat vlak was de situatie echt niet rooskleurig.”
Wie is Karlos Callens?
– Geboren op 23 juni 1947, getrouwd met Marie-Jeanne Eeckhout (75). Papa van Pieter (42, getrouwd met Gwendoline Supply) en opa van Albéric (11) en Célestine (9). Zoon van Maurits Callens en Julia Dewitte, broer van Achiel (+), Marie-Rose, Rita (+), Gerda en Caroline.
– Tot 2008 docent marketing aan Hantal Kortrijk.
– Gemeenteraadlid sinds 1983 voor Groep 82.
– Burgemeester sinds 1989.
– Provincieraadslid voor Open VLD van 2000 tot 2002.
– Vlaams parlementslid voor Open VLD van 2002 tot 2014.
– Duivenmelker met honderdtal duiven in de til.
Kon je je eind jaren tachtig inbeelden dat je vandaag nog altijd aan het roer zou staan?
“Nee, gij. Ik hield rekening met één of twee bestuursperiodes, maar de Ardooienaar bleef me al die tijd steunen. Ik heb de gemeente altijd gerund als een uit de kluiten gewassen vereniging: door tússen de mensen te staan. Ik was altijd overal te zien. Op elke kaarting, elk feest, elk evenement. Om te luisteren naar de mensen. Ik kom nog altijd met een volgekribbeld bierkaartje of stukje papier naar huis.”
Ik kan me voorstellen dat veel jonge politici zich aan je spiegelen. Had jij zelf een politiek voorbeeld?
“Toch wel. Paul Gelaude, destijds burgemeester van Pittem. Ik keek echt op naar die man. Van hem heb ik geleerd om jezelf nooit centraal te plaatsen, wel de burger.”
Wat is je geheim?
“Ik blijf rustig op moeilijke momenten en heb veel geduld. In de politiek twee belangrijke eigenschappen. Ik probeer ook altijd ter beschikking te staan van mijn inwoners. Of het nu om een gewone arbeider of een grote industrieel gaat, ik ben er voor iedereen. En dat kunnen ze appreciëren. Ik zal ook altijd proberen te helpen. Als burgemeester ben je soms de laatste reddingsboei. Maar ik zal nooit beloftes maken die ik niet kan waarmaken. 33 jaar geleden lag er ook veel werk op de plank. Ardooie was toen redelijk verouderd, vooral qua openbare infrastructuur, maar ook het financiële plaatje zag er niet zo goed uit. Ik had meteen een pak plannen, maar liep tegen een muur aan. We moesten vooral besparen en hebben dat op een eerder harde manier gedaan. De belastingen verhogen was echter geen optie, iets wat ik gelukkig ook niet heb moeten doen. De eerste jaren waren niet evident, maar we plukken nog altijd de vruchten van ons werk. Het vakblad Trends heeft Ardooie trouwens twee keer tot de financieel meest gezonde gemeente van het land verkozen. Dat zegt genoeg.”
Mooi.
“Het werk van heel wat bekwame mensen op ons gemeentehuis, want alleen zou me dat nooit gelukt zijn. Laat dat duidelijk zijn. Ik heb ons personeelsbeleid snel op bedrijfsniveau gestoeld en de juiste mensen op de juiste plaats gezet. Dat zorgt ervoor dat we met relatief weinig personeel heel veel werk kunnen verzetten. Onze gemeente drááit. Daar ben ik misschien nog wel het meest trots op.”
Hoe lang blijf je nog de eerste burger van Ardooie?
(blaast) “Dat is de vraag van tien miljoen, hé. Zolang ik me goed voel, mijn gezondheid meewil en de Ardooienaar me aanvaardt, is er toekomst. Aan de andere kant kan ik niet negeren dat ik een dagje ouder wordt. Een deel van de huwelijken, jubilea, recepties en ontvangsten besteed ik nu al uit aan mijn schepenen. Een topploeg, trouwens. Alles zelf doen, is niet meer aan de orde.”
Zien we je in oktober 2024 nog op de lijst?
(ernstig) “Daar wil ik de komende maanden een beslissing in nemen. Maar dat zal ik opnieuw niet overhaast doen. Wat het ook wordt, het moet Ardooie zijn die er wel bij vaart. Die mentaliteit hanteer ik al mijn hele carrière.”
“De komende maanden beslis ik over mijn politieke toekomst. En dat zal niet overhaast gebeuren”
Heb je al een mogelijke opvolger in gedachten?
“Als die vraag zich stelt, zullen we die binnen onze partij beantwoorden. Op een democratische manier. Op vandaag is die nog niet aan de orde. Misschien ga ik nog een volle termijn door, misschien nog enkele jaren… Die knoop moet ik nog doorhakken.”
Iets anders: enkele collega-burgemeesters kwamen de voorbije maanden in opspraak. Hoe kijk jij naar die verhalen?
“Het is niet aan mij om te oordelen over wat al dan niet gebeurd is. Wat ik wel weet: als burgemeester moet je héél voorzichtig zijn. Je hebt een voorbeeldfunctie en mensen deinzen er niet voor terug om je in een slecht daglicht te plaatsen. Ik heb altijd in eer en geweten gehandeld en me nooit aan vastgoed in Ardooie of Koolskamp gewaagd. Want daar gaan die dossiers over, hé. Zo’n zaken liggen extreem gevoelig. Iedereen weet dat ik nogal landbouwaangelegd ben. Ooit had ik de kans om een weide te kopen, waar ik misschien enkele koetjes op kon laten grazen. Ik heb die kelk aan mij laten voorbijgaan. Te riskant.”
Geef burgemeester Callens eens een score op tien.
“Wat een lastige vraag. Ik heb lang les gegeven, bij een zes op tien beschouwde ik een student als geslaagd. Ik heb zes keer de verkiezingen gewonnen, ik durf mezelf een zeven op tien geven. En met onze hele ploeg – schepenen en gemeentepersoneel – zelfs een acht op tien.”
Hoe belangrijk was je echtgenote tijdens je carrière?
“Een van de bepalende factoren. Zonder Marie-Jeanne zou ik nooit zo lang burgemeester geweest zijn. Daar ben ik zeker van. Ze is mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat. Nog elke ochtend legt ze mijn tenue klaar, ze beheert ook mijn agenda en is mijn klankbord. Ze staat nooit op de voorgrond, maar zorgt ervoor dat we een goeie thuis hebben. Ze is meer dan goud waard. Marie-Jeanne is mijn rechter- én mijn linkerhand.”
“Elke week doen Marie-Jeanne en ik een tweetal uitstapjes. Dan ben ik Karlos de echtgenoot, de burgemeester blijft thuis”
Vinden jullie voldoende tijd voor elkaar?
“We máken tijd. Elke week doen we één of twee uitstapjes samen. Niet in Ardooie, maar in een straal van vijftig kilometer rondom ons. Eens gaan wandelen aan zee, samen iets eten of drinken… Dan ben ik Karlos de echtgenoot, de burgemeester blijft thuis.”
Je doet bijna veertig jaar aan politiek. Hoe gooi je de stress van het lijf?
“Simpel: mijn duivenkot. Tussen mijn gevederde vrienden vergeet ik de hele wereld. Ik ben geen primus, maar af en toe haal ik wel een prijs binnen. En dan voel ik me als een kind in een snoepwinkel. Mijn duiven zijn mijn uitlaatklep.”
Wat mogen we je nog wensen?
“Gezondheid en vriendschap. Meer heeft een mens niet nodig. Ze zeggen altijd dat de politiek een keiharde wereld is. Dat is ook zo, maar ik heb in veertig jaar tijd een pak vrienden gemaakt, zelfs over de partijgrenzen heen. Het typeert hoe ik mijn job wil doen: zo goed mogelijk presteren voor de mensen rondom me.”
Het beste van KW
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
