Bio
An Vandersteene (N-VA) was zes jaar schepen van Cultuur, Sport, Feestelijkheden, AGB BUDA en Archief. In het begin van de bestuursperiode stond ze ook in voor Ontmoetingscentra en Onderwijs maar die bevoegdheden schoven door anderen. Ze viert dit jaar haar 60ste verjaardag, is getrouwd, heeft drie kinderen en twee kleindochters. Bij de start had ze geen politieke ervaring. Ze hield te veel van haar job als leerkrachte wiskunde en informatica in het Don Boscocollege om in de politiek te stappen. Nu gaat An met plezier nog even lesgeven, daarna geniet ze van een welverdiend pensioen.
“Ik ben niet bitter geworden, in tegenstelling tot wat sommige collega’s denken. Ik zie politiek ook na zes jaar nog steeds als iets positiefs. Maar dan wel met veel negatieve kanten. Er zijn dingen die anders moeten in de politiek. Een gemeenteraad zou altijd over inhoud moeten gaan in plaats van over personen en ego’s. Mensen die zich neerleggen bij de huidige gang van zaken, zitten fout. Het kan anders, vroeger werd er op een veel beschaafdere manier gedebatteerd.”
Idealisme niet kwijt
“Toen ik in het onderwijs werkte dacht ik dat geen enkele instantie trager kon werken dan een scholenkoepel. Eens ik in de gemeenteraad terechtkwam, wist ik dat ik fout zat. Alles gebeurt heel omslachtig in de politiek en dat vond ik soms moeilijk.”
“Maar na zes jaar ben ik mijn idealisme nog steeds niet kwijt. Ik geloof nog altijd in Kortrijk. Zij die dat niet meer doen, kunnen er beter gewoon mee stoppen, denk ik. Of ik nog terugkom? Absoluut niet. Ik heb er alles uitgehaald wat erin zat. Collega’s die om hulp of advies verlegen zitten, blijven wel altijd welkom.”
Vrouw in een mannenbastion: “Ze noemden mij Anneke”
De politiek is een mannenwereld. Dat blijkt nog maar eens uit het onevenwicht tussen vrouwen en mannen in het nieuwe Kortrijkse schepencollege. Ook An had het daar bij de start van de legislatuur moeilijk mee. “Elke sterke vrouw moet tegen vooroordelen opboksen, zeker in de politiek. Kom je met een goed idee aan de vergadertafel dan wordt dat soms straal genegeerd. Komt de man naast jou twee minuten later met datzelfde idee aandraven, dan krijgt hij de schouderklopjes. Jarenlang noemden sommige collega’s mij Anneke. Ik weet dat die dat niet per se slecht bedoelden, maar zo kleineer je iemand wel.”
“Mannen hebben het vaak moeilijk met sterke vrouwen. Ze vinden het gemakkelijker als we van hen afhankelijk zijn. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik kreeg ook geregeld het verwijt dat ik veel te emotioneel reageer. Van andere vrouwen weet ik dat zij dat ook vaak te horen krijgen. Het klopt dat ik mij al eens op tafel durfde slaan. Maar dat was dan dikwijls omdat de eerste vijf keer dat ik mijn zeg wilde doen, er geen aandacht aan werd besteed. Dan zet je het al eens op een roepen. Wat ik nooit begrepen heb is dat politiek niet emotioneel mag zijn. Politiek is net één al emotie! Je wil iets realiseren waar je zelf in gelooft, iets dat je nauw aan het hart ligt. Hoe is het dan mogelijk dat daar geen emotie bij komt kijken?”
De gemeentepolitiek is volgens An erg veranderd, maar niet per se in de goede zin. “Er wordt veel meer op de persoon gespeeld. Zo kreeg ik op gemeenteraden nog te horen: ‘ga terug naar uw klas’, of ‘pas op, hoor ze gaat met een krijtbord gooien’. Uiteindelijk leer je je daar wel tegen wapenen. Maar een echt olifantenvel heb ik niet gekweekt. Eigenlijk zou het altijd over inhoud moeten gaan, zonder uitzondering. Maar dan weten sommige van mijn binnenkort oud-collega’s niet meer hoe ze in de krant moeten geraken. Politiek zou er heel anders uitzien, mocht de pers de gemeenteraad niet bijwonen.”
Trots op Trezoor, Lange Munte steekt
Elke schepen heeft zo zijn of haar projecten die nauw aan het hart liggen. Zo ook An. “Ik ben vooral heel trots op de bouw van het nieuwe zwembad. De staat waarin ik de oude zwembaden heb gekregen, was om bij te huilen. De locatie van het nieuwe gebouw is top en ook de prijzen zullen, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, meevallen. Daarnaast vind ik ook het Erfgoeddepot Trezoor een van mijn grootste prestaties. Het Kortrijkse erfgoed lag overal verspreid, vaak in slechte omstandigheden. We hebben decorstukken gered uit de Kortrijkse Schouwburg die al jaren lagen te verkommeren. Dat mag dan wel geen sexy maatregel geweest zijn, als schepen moet je knopen doorhakken ook als die niet per se bijdragen tot je populariteit. Mijn grootste mislukking vind je wellicht in de kleedkamers op de Lange Munte. Ik heb ervoor gestreden om die te vernieuwen maar het is er helaas nog steeds niet van gekomen. Het budget en de plannen waren er nochtans zes jaar geleden al. Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de eerste spadesteek ondertussen nog steeds op zich laat wachten en dat die champignonkwekerijen er dus nog altijd staan. Ik schaam mij daar echt over.”
An Vandersteene (N-VA), nog tot eind deze maand schepen van Cultuur, Sport, Feestelijkheden, AGB Buda en Archief, is een tevreden vrouw. “Vind ik het jammer dat ik niet mag verder doen als schepen? Ja. Vind ik het spijtig dat het voorbij is? Zeker. Zal ik er een traan om laten? Absoluut niet.”
An Vandersteene begon aan haar ambt als schepen zonder enige politieke ervaring. Politiek zat haar nochtans in het bloed, haar moeder was immers al jaren actief binnen de partij. “Toen men zes jaar geleden voor de zoveelste keer kwam aankloppen met de vraag of ik niet op de lijst wilde staan, heb ik toegestemd. Ik dacht: ‘het is nu of nooit’. Ik ging ervan uit dat ik ergens in het midden van de lijst zou belanden, maar het is dus anders gelopen. Ik schrok er wel van dat ik verkozen was, maar heb geen moment getwijfeld om mijn verantwoordelijkheid op te nemen”, haalt An meteen herinneringen op.
“Helaas bleek mijn takenpakket te groot, waardoor ik onder andere Onderwijs moest afstaan aan partijgenote Cathérine Waelkens, die toen nog schepen van Financiën was. Ik was geen vragende partij, maar al die bevoegdheden blijven combineren was geen optie. De pers hielp ook niet echt mee. Men deed uitschijnen dat ik mijn job niet kon. Dat vond ik absoluut niet fair. Elke sportclub verwacht dat je eens een balletje gaat trappen en elke cultuurvereniging wil dat je eens naar een optreden komt. Maar er zijn wel 400 cultuurverenigingen en 400 sportclubs in Groot-Kortrijk, hé. Reken maar eens uit hoe veel tijd je daar dan insteekt. De organisatoren van Kortrijk Koerse bijvoorbeeld zijn ooit nog heel kwaad geweest omdat ik op vakantie was tijdens de koers. Die mensen begrepen niet dat ik ook wel eens nood had aan ontspanning. Niet dat ik dat niet graag deed. Maar ik wilde wel nog mijn schepenambt kunnen uitoefenen ook.”
Mijn dochter vroeg: ‘Moeke, wanneer zie ik u nog eens of maak ik best een afspraak?’ Toen heb ik de klik gemaakt
Gulden middenweg
“Ik heb de klik gemaakt toen mijn dochter vroeg: ‘Moeke, wanneer zie ik u nog eens of maak ik best een afspraak in uw agenda?’ Vanaf dan ben ik het een heel klein beetje kalmer aan gaan doen. In de vrijetijdssector vinden alle vergaderingen en activiteiten ‘s avonds en in het weekend plaats. Ik wilde in het begin overal aanwezig zijn. Maar mijn gezin daarvoor verwaarlozen was geen optie. Ik heb dus uiteindelijk voor een gulden middenweg gekozen. Van sommige dingen heb ik geleerd dat ze het ook zonder mij wel af kunnen.”
Bio
An Vandersteene (N-VA) was zes jaar schepen van Cultuur, Sport, Feestelijkheden, AGB BUDA en Archief. In het begin van de bestuursperiode stond ze ook in voor Ontmoetingscentra en Onderwijs maar die bevoegdheden schoven door anderen. Ze viert dit jaar haar 60ste verjaardag, is getrouwd, heeft drie kinderen en twee kleindochters. Bij de start had ze geen politieke ervaring. Ze hield te veel van haar job als leerkrachte wiskunde en informatica in het Don Boscocollege om in de politiek te stappen. Nu gaat An met plezier nog even lesgeven, daarna geniet ze van een welverdiend pensioen.
“Ik ben niet bitter geworden, in tegenstelling tot wat sommige collega’s denken. Ik zie politiek ook na zes jaar nog steeds als iets positiefs. Maar dan wel met veel negatieve kanten. Er zijn dingen die anders moeten in de politiek. Een gemeenteraad zou altijd over inhoud moeten gaan in plaats van over personen en ego’s. Mensen die zich neerleggen bij de huidige gang van zaken, zitten fout. Het kan anders, vroeger werd er op een veel beschaafdere manier gedebatteerd.”
Idealisme niet kwijt
“Toen ik in het onderwijs werkte dacht ik dat geen enkele instantie trager kon werken dan een scholenkoepel. Eens ik in de gemeenteraad terechtkwam, wist ik dat ik fout zat. Alles gebeurt heel omslachtig in de politiek en dat vond ik soms moeilijk.”
“Maar na zes jaar ben ik mijn idealisme nog steeds niet kwijt. Ik geloof nog altijd in Kortrijk. Zij die dat niet meer doen, kunnen er beter gewoon mee stoppen, denk ik. Of ik nog terugkom? Absoluut niet. Ik heb er alles uitgehaald wat erin zat. Collega’s die om hulp of advies verlegen zitten, blijven wel altijd welkom.”
Vrouw in een mannenbastion: “Ze noemden mij Anneke”
De politiek is een mannenwereld. Dat blijkt nog maar eens uit het onevenwicht tussen vrouwen en mannen in het nieuwe Kortrijkse schepencollege. Ook An had het daar bij de start van de legislatuur moeilijk mee. “Elke sterke vrouw moet tegen vooroordelen opboksen, zeker in de politiek. Kom je met een goed idee aan de vergadertafel dan wordt dat soms straal genegeerd. Komt de man naast jou twee minuten later met datzelfde idee aandraven, dan krijgt hij de schouderklopjes. Jarenlang noemden sommige collega’s mij Anneke. Ik weet dat die dat niet per se slecht bedoelden, maar zo kleineer je iemand wel.”
“Mannen hebben het vaak moeilijk met sterke vrouwen. Ze vinden het gemakkelijker als we van hen afhankelijk zijn. Maar zo zit ik niet in elkaar. Ik kreeg ook geregeld het verwijt dat ik veel te emotioneel reageer. Van andere vrouwen weet ik dat zij dat ook vaak te horen krijgen. Het klopt dat ik mij al eens op tafel durfde slaan. Maar dat was dan dikwijls omdat de eerste vijf keer dat ik mijn zeg wilde doen, er geen aandacht aan werd besteed. Dan zet je het al eens op een roepen. Wat ik nooit begrepen heb is dat politiek niet emotioneel mag zijn. Politiek is net één al emotie! Je wil iets realiseren waar je zelf in gelooft, iets dat je nauw aan het hart ligt. Hoe is het dan mogelijk dat daar geen emotie bij komt kijken?”
De gemeentepolitiek is volgens An erg veranderd, maar niet per se in de goede zin. “Er wordt veel meer op de persoon gespeeld. Zo kreeg ik op gemeenteraden nog te horen: ‘ga terug naar uw klas’, of ‘pas op, hoor ze gaat met een krijtbord gooien’. Uiteindelijk leer je je daar wel tegen wapenen. Maar een echt olifantenvel heb ik niet gekweekt. Eigenlijk zou het altijd over inhoud moeten gaan, zonder uitzondering. Maar dan weten sommige van mijn binnenkort oud-collega’s niet meer hoe ze in de krant moeten geraken. Politiek zou er heel anders uitzien, mocht de pers de gemeenteraad niet bijwonen.”
Trots op Trezoor, Lange Munte steekt
Elke schepen heeft zo zijn of haar projecten die nauw aan het hart liggen. Zo ook An. “Ik ben vooral heel trots op de bouw van het nieuwe zwembad. De staat waarin ik de oude zwembaden heb gekregen, was om bij te huilen. De locatie van het nieuwe gebouw is top en ook de prijzen zullen, in tegenstelling tot wat veel mensen denken, meevallen. Daarnaast vind ik ook het Erfgoeddepot Trezoor een van mijn grootste prestaties. Het Kortrijkse erfgoed lag overal verspreid, vaak in slechte omstandigheden. We hebben decorstukken gered uit de Kortrijkse Schouwburg die al jaren lagen te verkommeren. Dat mag dan wel geen sexy maatregel geweest zijn, als schepen moet je knopen doorhakken ook als die niet per se bijdragen tot je populariteit. Mijn grootste mislukking vind je wellicht in de kleedkamers op de Lange Munte. Ik heb ervoor gestreden om die te vernieuwen maar het is er helaas nog steeds niet van gekomen. Het budget en de plannen waren er nochtans zes jaar geleden al. Tot mijn grote spijt moet ik zeggen dat de eerste spadesteek ondertussen nog steeds op zich laat wachten en dat die champignonkwekerijen er dus nog altijd staan. Ik schaam mij daar echt over.”
