“We liggen er wakker van.” De ouders van het Antwerpse SP-A-boegbeeld Tom Meeuws (47) zien met lede ogen hoe hun zoon de afgelopen weken in een mediastorm terecht kwam. Zelf mijden Maaike Vangheluwe (76) en Eric Meeuws (83) de belangstelling liever. Toch willen ze graag even schetsen hoe ‘hun Tom’ echt is. Hoe hij opgroeide als geëngageerde en vlotte jongen in een kleine West-Vlaamse gemeente. Hoe hij – een beetje tegen hun zin – in de politiek terechtkwam. En hoe hij nu getekend is door de verhalen in de media. “Die heksenjacht is verschrikkelijk. Gelukkig krijgen we hier in Beveren veel steun van de mensen.”
Geruchten over gesjoemel bij De Lijn, heibel over een appartement bij Land Invest en als klap op de vuurpijl: de stukgelopen relatie met N-VA-politica Liesbeth Homans die voor heel Vlaanderen op straat ligt. Maaike Vangheluwe en Erik Meeuws zijn er het hart van in dat hun zoon Tom in Antwerpen zo onder vuur ligt. Ze geven toe dat ze de jongste weken niet zoveel hebben geslapen.
“Keiharde wereld”
“Het komt misschien over alsof Tom een dik vel heeft en het zich allemaal niet zo erg aantrekt”, zucht zijn mama. “Hij probeert alles weg te lachen maar dit is slechts een façade, die hij gebruikt om zichzelf te beschermen.” Maar tijdens de zondagse bezoekjes bij mama en papa in Beveren bij Roeselare is hun zoon een open boek: “Tom liet ons al geregeld weten dat de politiek een keiharde wereld is. Hij heeft altijd al organisatorisch talent gehad. Maar… als je in de politiek iets wilt veranderen, gaat dit heel traag. Dat milieu heeft hem als mens ook harder gemaakt.”
En de schandaalsfeer van de jongste weken deed er nog een schepje bovenop. “De heksenjacht is verschrikkelijk. Als ouder voel je je totaal machteloos. Onze zoon is op korte tijd tien jaar ouder geworden.”
Het staat in schril contrast met het warme Beverse nest waarin Tom opgroeide. Papa werkte als schrijnwerker, mama als bediende bij de firma Jonckheere, waar ook de autobussen van De Lijn werden geproduceerd. Tom was de middelste van drie kinderen. “Ondanks het vrij groot leeftijdsverschil, hebben onze drie kinderen altijd een hele goeie band gehad”, vertelt mama Maaike. “Het zijn drie verschillende karakters. Tom is de levendigste en de grootste flapuit. Onze Peter (53) is rustiger dan Tom en Charlotte (43).”
Toen al kon Tom met zijn ontwapenende guitigheid gemakkelijk een conflict ontmijnen. “Ooit had ik Tom in de hoek gezet. Ik weet zelfs niet meer wat hij mispeuterd had. Hij gaf zijn ongelijk toe, draaide zich om en liet me heel ernstig weten dat hij zelf helemaal niet boos was op mij. Op dat moment moest ik me wegdraaien, anders schoot ik zelf in een lach”, grinnikt Maaike.
“Onze Tom was altijd al een doendig manneke maar geen ruziemaker”, zegt vader Erik. “Hij had gewoon enorm veel energie, was altijd bezig.”
“Onze kinderen waren al vlug zelfstandig. Ik werkte fulltime en Eric zat van ‘s morgens tot ‘s avonds in de schrijnwerkerij. We woonden dicht bij de school, dus kwamen ze ‘s middags gewoon thuis eten.”
Onze zoon is op korte tijd tien jaar ouder geworden. Maar hij is er de man niet naar om op te geven
Tom groeide zorgeloos op. Het uitbundige en vrolijke kind werd een hele sociale tiener. “Het was hier dikwijls de zoete inval”, herinnert Maaike zich. “Tom maakte gemakkelijk vrienden en als hij thuis was, kwamen er altijd wel een paar op bezoek. Toen hij uiteindelijk het huis verliet, heb ik die gezellige drukte wel gemist. Tom kan net als ik moeilijk ‘neen’ zeggen maar is een krak in het sluiten van compromissen.”
“Tom is al heel jong met drummen begonnen. Daar kon hij een stuk van zijn energie in kwijt. Er is hier waarschijnlijk geen enkele kast waar geen putjes in zitten”, glimlacht Maaike. “In het begin sloeg hij op ronde kartonnen waspoederdozen. Als vijfjarige kreeg hij zijn eerste drum. Nog nooit had ik hem zo gelukkig gezien. Hij stond op de tafel te springen en blonk van contentement. Hij volgde hier in het dorp net als de andere twee notenleer en we brachten hem daarna wekelijks naar zijn drumlessen in de Roeselaarse academie.”
Niet veel later richtte hij samen met onder andere Kobe Sercu, Stefaan Taveirne en Wim Devarrewaere het rockbandje The Slugs op. “Ze repeteerden op onze zolder. Mijn ouders woonden naast ons en gelukkig hoorden ze toen niet zo best meer”, zegt Maaike. Tom heeft daarna nog bij de Chevy’s gespeeld en die hebben zelfs samen met Felice Damiano een plaatje opgenomen. “Als hij niet goed in zijn vel zat, speelde hij een kwartiertje op zijn drums en was hij weer de oude. Dat was voor hem de ideale manier om zich af te reageren”, herinneren Eric en Maaike zich.
Hun getalenteerde percussionist was ook al vlug lid van de plaatselijke harmonie De Verbroedering. “Toen hij vernomen had hoe de huidige harmonie was ontstaan, merkte Tom eens op: Daar heb ik geleerd hoe je twee tegengestelde groepen kunt samenbrengen. De Beverse harmonieën waren vroeger politiek gekleurd en smolten in de jaren 1950 samen. Momenteel speelt Tom nog steeds percussie bij de Antwerpse groep Brasserie Croque-Note, die op een unieke manier het repertoire van Georges Brassens tot leven brengt.”
Na zijn collegeperiode aan het Klein Seminarie in Roeselare, trok Tom naar de lerarenopleiding aan het Sint-Thomas Instituut in Brussel. “Dat waren drie mooie jaren, waarin hij geprofiteerd heeft van het stads- en studentenleven.” Daarna volgden nog vier jaar sociale pedagogiek aan de KU Leuven: een richting die volgens zijn ouders perfect bij hun zoon paste. Hij is in die periode ook nog drie maanden Erasmus-student geweest in Montpellier.
Dat een populaire en geëngageerde jongen als Tom ooit in de politiek zou belanden, was niet onlogisch. “Tom is van nature heel extravert”, zegt vader Eric. “Tegen iedereen die hij in Beveren tegenkwam, zei hij heel spontaan een goeiedag. Ook in de Antwerpse Seefhoek, waar hij al jaren woont, voelt hij zich thuis en kennen ze hem als een joviale man.”
Toch stonden Eric en Maaike niet te springen, toen hun zoon zijn politieke ambities kenbaar maakte. “Het is een bikkelharde wereld en vooral in een grote stad gebeuren zaken waar je geen vat op hebt”, zegt Eric. “Wij hebben respect voor ieders mening maar hebben ons zelf nooit geëngageerd in de politiek.”
“Hetze”
Het politieke steekspel in Antwerpen dringt nu ook door tot diep in West-Vlaanderen. “De inwoners van Beveren kennen onze families goed en weten hoe we in elkaar zitten. We krijgen veel steunbetuigingen, maar de hetze vreet aan ons en je kunt er eigenlijk niets tegen doen”, zuchten Maaike en Erik. “We hopen dat deze negatieve periode vlug overwaait, want mentaal is zoiets moeilijk vol te houden.”
Toch blijven ze geloven in hun zoon. In zijn oprechtheid, in zijn weerbaarheid. “Luxe en pracht zeggen hem niks. Onze Tom babbelt tegen iedereen. Misschien heeft hij een beetje te veel hooi op zijn vork genomen”, klinkt het. “De Lijn was zijn droomjob. Hij is door mijn functie bij Jonckheere bij manier van spreken tussen de autobussen opgegroeid.” Maar dat hij weer zijn draai zal vinden, daar zijn ze van overtuigd. “Tom is er de persoon niet naar om op te geven. In januari wilde hij ermee stoppen. Ze hebben zijn ontslag toen niet aanvaard. We hopen dat de toekomst raad brengt en dat hij verder kan met zijn leven.”
“Hij kon de gasten opkrikken als ze het niet meer zagen zitten”
Dieter Ysebaert (45), kinder- en jeugdpsycholoog in Beveren, heeft Tom Meeuws als KSA-leider gehad toen hij eind de jaren tachtig deel uitmaakte van de Jonghernieuwers van die plaatselijke jeugdbeweging. “Ik herinner mij Tom als heel aangenaam en aimabel. Hij was inspirerend en motiverend voor de jongeren. Hij bezat de eigenschap om de gasten op te krikken als ze het niet meer zagen zitten.”
“Ik herinner me nog hoe we met hem op kamp gingen naar Zutendaal en Zichem. Dat laatste kamp was een intensieve tweedaagse met de fiets. Voor ons als vijftien-, zestienjarigen een niet te onderschatten uitdaging. Maar op zijn eigen ongedwongen manier kon leider Tom de jongens gerust stellen. Een belangrijke kwaliteit, die we enorm apprecieerden.”
“Momenteel heb ik jammer genoeg alleen via Facebook nog contact. Tom kwam heel positief over en iedereen keek naar hem op. Een echte ambiancemaker, die er altijd bleef voor gaan. Als rasechte Bevernaar vind ik zo’n politieke afrekening vooral zielig en voel ik mee met zijn omgeving. Hij heeft een hechte, warme familie, die graag gezien is in ons dorp.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier